Γράφει ο Ceteris Paribus
Στους Έλληνες χρειάζεται μια… “Κύπρος”, λέει ευθέως το Spiegel (το σοβαρό Spiegel και όχι η σημαία του λαϊκισμού Bild). Υπάρχουν, λέει, σκέψεις να επαναληφθεί το προηγούμενο της Κύπρου, όταν το Μάρτιο του 2013 έκλεισαν για λίγες μέρες οι τράπεζες και έτσι η κυπριακή Βουλή αναγκάστηκε να αλλάξει την απόφασή της και να δεχτεί “κούρεμα” καταθέσεων. Το δημοσίευμα δεν διευκρινίζει αν θα επαναληφθεί επίσης και στην περίπτωση της Ελλάδας το αναγκαστικό “κούρεμα” καταθέσεων, αλλά ο συνειρμός ήδη εγκαθίσταται στο ασυνείδητο των αναγνωστών του άρθρου αλλά και κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου που γίνεται αποδέκτης της “ιδέας”…
Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα hot σενάριο για τις ελληνικές τράπεζες βλέπει το φως της δημοσιότητας. Στις 20 Φεβρουαρίου, την ημέρα ακριβώς του κρίσιμου Eurogroup όπου επήλθε η γνωστή συμφωνία, δημοσιογραφικές πληροφορίες ήθελαν τον κ. Ντράγκι να φλερτάρει με την ιδέα να επιβάλει capital controls, δηλαδή περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων – κάτι που επίσης περιλαμβανόταν στο “μενού Κύπρος” το Μάρτιο του 2013…
“Μα θα κλείσει κάποιος Ντράγκι τις τράπεζές μας;” θα αναρωτηθεί ο μη μυημένος με το θέμα αναγνώστης. Κι όμως…
Οι 4 ελληνικές συστημικές τράπεζες είναι τμήμα του εποπτευόμενου από την ΕΚΤ ενιαίου ευρωπαϊκού τραπεζικού χώρου. Ως εποπτεύουσα αρχή, η ΕΚΤ έχει πλέον αυξημένα δικαιώματα ελέγχου και επιβολής: αυτή θα αποφασίσει αν πληρούν τα standards κεφαλαιακής επάρκειας ή αν απαιτείται ανακεφαλαίωση,αν ακόμη ακόμη απαιτείται μια τράπεζα να τεθεί σε διαδικασία “εκκαθάρισης” (bail-in). Επίσης θα πρέπει να συναινέσει για την τοποθέτηση διοίκησης. Και ναι, έχει τη δικαιοδοσία να αποφασίσει την επιβολή μέτρων περιορισμού στην κίνηση κεφαλαίων, δηλαδή περιορισμό στην έξοδο κεφαλαίων από τη χώρα αλλά και πλαφόν στην ανάληψη καταθέσεων…
Παρόλο που αυτά φαίνονται -και είναι- “ανατριχιαστικά” από την άποψη της εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, στο δημοσίευμα του Spiegel υπάρχει κάτι ακόμη πιο ανατριχιαστικό: ότι οι ελληνικές τράπεζες θα κλείσουν για λίγες μέρες σαν μέτρο πολιτικής πίεσης προς την ελληνική κυβέρνηση για να υπογράψει αυτά που επιθυμεί η ευρω-γραφειοκρατία! Μας συγχωρείτε, κ. Ντράγκι και λοιποί “εταίροι”, αλλά αυτό δεν λέγεται πράξη που απορρέει από τον εποπτικό ρόλο της ΕΚΤ, αλλά πολιτικός εκβιασμός του χειρίστου είδους!
Ωστόσο, αδιανόητος ή όχι, αυτούς του τύπου ο εκβιασμός έχει εγγραφεί στα πιιθανά ενδεχόμενα του άμεσου μέλλοντός μας. Και υπογραμμίζει με τον τρόπο του το μεγάλο δίλημμα που προκύπτει απο παντού, όποια… πέτρα της διαπραγμάτευσης και αν σηκώσεις: θα αποφασίσουμε να ανακτήσουμε τα εργαλεία εθνικής πολιτικής που αυτή η καταναγκαστική διεθνοποίηση και αυταρχική ευρωπαϊκή “ενοποίηση” μάς έχει στερήσει ή θα υποταχτούμε -και πλέον οριστικά- στο “μοιραίο”;
Το ερώτημα δεν σχετίζεται με κάποιου είδους “εθνική υπερηφάνεια” που κάποιος -ασυλλόγιστα- θα κατήγγελλε σαν “παρωχημένη”, αλλά με ένα στοιχείο εντελώς ορθολογικό: πώς μπορούμε να μιλάμε για κυβέρνηση και κυβερνητική πολιτική αν το ελληνικό Δημόσιο δεν μπορεί ούτε να διορίσει διοικήσεις στις τράπεζες παρόλο που είναι πλειοψηφούν μέτοχος; Σε ποιον “ορθολογισμό” υπακούει το γεγονός ότι το κράτος στερείται ενός δικαιώματος που κατοχυρώνεται για οποιαδήποτε επιχείρηση; Ποια ένοια έχει ο όρος “οικονομική πολιτική” για μια χώρα, όταν κάποιοι άλλοι και όχι η κυβέρνησή της αποφασίζουν αν θα επιβληθούν περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων στη χώρα;
Εν πάση περιπτώσει, αν η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να τοποθετήσει διοικήσεις στις τράπεζες χωρίς την άδεια του κ. Ντράγκι, αν είναι υποχρεωμένη να ανέχεται τον κ. Στουρνάρα στην ΤτΕ να συμπεριφέρεται εδώ σαν ρέπλικα του κ. Ντράγκι και στο τέλος μπορεί να βρεθεί εκβιαζόμενη επειδή ο κ. Ντράγκι, από τον θώκο του στη Φραγκφούρτη, θα διατάξει κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών “για λίγες μέρες” με στόχο μια νεοεκλεγμένη κυβέρνηση να υποταχτεί στις βουλές του κ. Σόιμπλε, τότε μήπως ήρθε η ώρα για… μονομερείς ενέργειες από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης;
Στο κάτω κάτω, αν πρόκειται να κλείσουν οι τράπεζες ή να επιβληθούν μέτρα περιορισμού στην κίνηση κεφαλαίων, ας το κάνουμε εμείς στο πλαίσιο ενός σχεδίου ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας – τουλάχιστον μέχρι του σημείου που θα αποκατασταθεί ένας στοιχειώδης ορθολογισμός στη σχέση εθνικού – διεθνικού. Διότι ακόμη και οι έπαρχοι στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχαν τελικά περισσότερες δικαιοδοσίες απ’ αυτές που αναγνωρίζονται στις κυβερνήσεις των χωρών-μελών της σημερινής Ευρωζώνης και Ε.Ε. Χώρια που τουλάχιστον τότε δεν έμπαιναν στα έξοδα να διοργανώνουν εκλογές χωρίς νόημα, ενώ τώρα η δαπανηρή αυτή συνήθεια διατηρείται παρόλο που το αποτέλεσμά τους δεν έχει καμία σημασία για τον “αυτοκράτορα”…
