Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Οι αποκαλύψεις για την αξιοθρήνητη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης το πρώτο εξάμηνο του 2015, με βάση τα όσα αναφέρει στο βιβλίο του ο Γιάνης Βαρουφάκης, κυριάρχησαν στον Τύπο του Σαββατοκύριακου, με τρεις μεγάλες εφημερίδες, την Καθημερινή, το Βήμα και το Θέμα να τους δίνουν μεγάλη έκταση στο πρωτοσέλιδό τους.
Ομολογουμένως, αν και το βιβλίο είναι γραμμένο σαν ερωτικό βίπερ, από αυτά του κιλού που πουλιούνται στα περίπτερα, και με διάχυτο τον ναρκισσιστικό βερμπαλισμό του Βαρουφάκη, μας προσφέρει γνώση γεγονότων, διαλόγων και σκέψεων άγνωστων στο ευρύ κοινό. Φυσικά, ο ερασιτεχνισμός της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν διαπιστώνεται για πρώτη φορά. Δεν περιμέναμε σήμερα το βιβλίο του Βαρουφάκη, ο οποίος προσπαθεί με κάθε τρόπο να βγάλει την ουρά του έξω από αυτά συνέβαιναν εκείνη την περίοδο, για να καταλάβουμε τις σκέψεις για έξοδο από το ευρώ, για παράλληλο νόμισμα και παρέμβαση ακόμα και στην ΤτΕ που έπεσαν στο τραπέζι. Ήμασταν ορισμένοι που ποτέ δεν μυθοποιήσαμε εκείνη την κυβέρνηση, η οποία προκάλεσε φρενίτιδα αισιοδοξίας με την επίκληση της ελπίδας. Και, φυσικά, δεν θα ξεχάσουμε, όπως δεν θα ξεχάσουμε και τις απίστευτες ευθύνες του Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος, στην αγωνιώδη προσπάθειά του να υπάρχει, δεν αντιλαμβάνεται ότι μετατρέπει τον εαυτό του σε πολιορκητικό κριό στα χέρια της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος, χωρίς να κερδίζει τίποτε ο ίδιος.
Όλα αυτά τα λέω, αφού διάβασα τα δημοσιεύματα και των τριών εφημερίδων, τα οποία είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Διάβασα επίσης τις ανακοινώσεις των κομμάτων, ακόμα και του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αδυνατεί να απαντήσει επί της ουσίας και απλά απαξιώνει το βιβλίο του Βαρουφάκη ως «βίπερ». Το πρόβλημα για το κυβερνών κόμμα είναι ότι ο Βαρουφάκης έχει «γράψει» τους περισσότερους σε κασέτες ή έχει κρατήσει εκτενείς σημειώσεις, τα οποία και εργαλειοποιεί καταλλήλως, προκειμένου να περάσει το δικό του αφήγημα.
Έχω, όμως, ένα αναπάντητο ερώτημα, το οποίο μπορεί να φαίνεται αφελές, δεν είναι καθόλου όμως: ποιος ενδιαφέρεται για όλα αυτά; Εντάξει, σαφώς οι αποκαλύψεις και οι εγκληματικές ανοησίες που περιγράφονται στις σελίδες του βιβλίου έδωσαν τροφή στον διάλογο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πόσο, όμως, απασχόλησαν την κοινωνία οι αποκαλύψεις; Να δώσω ένα παράδειγμα: το μεσημέρι της Κυριακής βρέθηκα για μπάνιο σε παραλία ουδόλως prive και καθ΄όλη πολύβουη. Πήγα κρατώντας έναν πάκο κυριακάτικες εφημερίδες. Δεν είδα, όμως, σχεδόν κανέναν να διαβάζει κάποια από αυτές και, κάποιοι που το έκαναν, αμφιβάλλω ότι διάβαζαν εμβριθώς τα συγκεκριμένα ρεπορτάζ. Ίσως, χάζευαν κάτι πιο ανάλαφρο.
Εδώ είναι και το πρόβλημα: οι αποκαλύψεις Βαρουφάκη, αν τον θεωρήσουμε αξιόπιστο μάρτυρα του παρελθόντος, είναι εξαιρετικά σημαντικές και βαρύνουσες και δεν θα έπρεπε να τις αγνοήσουμε ελαφρά τη καρδία. Σε άλλη, ίσως χώρα, οι συγκεκριμένες αποκαλύψεις μπορεί να ήταν η απαρχή μιας πολιτικής κρίσης. Εδώ, όμως, μετά από επτά σκληρά μνημονιακά χρόνια και τεράστια μείωση των εισοδημάτων, ο κόσμος δεν ασχολείται με την παρελθοντολογία. Αντίθετα, αναζητά προοπτική και προσπαθεί να σχεδιάσει με κάποιον τρόπο το μέλλον, πράγμα ουδόλως εύκολο. Σήμερα, δυόμιση χρόνια μετά από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την εξουσία και μετά από πάμπολλες αποκαλύψεις για το πρώτο εξάμηνο του 2015, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόσμου απλά δεν ενδιαφέρεται να ακούσει άλλη μια ιστορία από τότε.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θεσμικά η αντιπολίτευση δεν πρέπει να κάνει τη δουλειά της. Επίσης, δεν σημαίνει πως, αν ισχύουν, οι εν λόγω αποκαλύψεις δεν είναι άκρως επιβαρυντικές και για πρόσωπα που σήμερα κατέχουν κεντρικά οφίκια. Όπως και να το κάνουμε, όμως, ο διάλογος γύρω από γνωστά θεματικά κέντρα απλά κάνει ένα μεγάλο, κρίσιμο κομμάτι του κόσμου να αλλάζει κανάλι.
