Με αφορμή την επέτειο αποκαταστάσεως της Δημοκρατίας, το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε την καλή ιδέα σε μια ανακοίνωση που εξέδωσε να συμπεριλάβει επιστολή του Κωνσταντίνου Καραμανλή προς το φίλο του δικηγόρο Γ.Αβτζή στις 12-7-1945, όταν και τότε η χώρα πέρναγε περίοδο τεράστιας εσωτερικής δοκιμασίας.
Από την επιστολή αυτή, επιλέγουμε μόνο το καταληκτικό της απόσπασμα, πιστεύοντας πως αξίζει πραγματικά να διαβαστεί σήμερα:
«Δεν πρέπει ν’ αφεθεί ακίνδυνα ο κόσμος να κάνει και στο μέλλον τις επιλογές του με τον τρόπο που παίρνει το καθαρτικό του.
Πώς όμως θα φθάσομε εκεί; Με το να μάθομε να κάνομε πολιτική. Ξέρεις ποια είναι η έννοια της πολιτικής για μένα; Η θέληση και η ικανότης να θυσιάζεσαι για τον τόπο σου. Όταν κατέχεις αυτή τη δύναμη ημπορεί να είσαι χρήσιμος στον τόπο σου και στην εποχή σου. Φαίνεται όμως πως αυτή η αρετή λείπει χαρακτηριστικά από τη ζωή μας. Λέμε πολλές φορές ότι μας λείπουν τα πρόσωπα. Αυτό όμως, όσο κι αν είναι αληθές, δεν δίνει την εξήγηση της πολιτικής μας κακοδαιμονίας.
Κατά τη γνώμη μου το κακό βρίσκεται στην αδυναμία του λαού μας να συνταχθεί πολιτικά.
Αδυναμία που τον παρακολουθεί σ’ όλη τη μακραίωνη ιστορία του. Όπως βλέπεις, ο Ελληνισμός έζησε πάντα μέσα στο πρόσκαιρο και το υπερβολικό. Μπορεί να κάμει θαύματα για μια στιγμή, μα δεν μπορεί να κάμει καμιά προσπάθεια διαρκείας. Αλλά η πολιτική είναι κατ’ εξοχήν προσπάθεια διαρκείας.
Ο λαός μας, που είναι νοήμων λαός και συνεπώς ικανός να βρει το ορθό, είναι ανίκανος να το πραγματοποιήσει από ψυχική αδυναμία. Κανένας μας δεν συγχωρεί στον εαυτό του το να γίνει αφορμή να προαχθεί κάποιος άλλος. Και κοντά σ’ αυτό υπάρχει και η πατροπαράδοτη φτώχεια μας που οδηγεί στον πολιτικό ωφελισμό.
Πού να βρούμε λοιπόν τα πρόσωπα; Η πολιτική δεν είναι ποίηση για να μπορείς να την κάμεις μακριά από τον κόσμο. Ο πολιτικός έχει ανάγκη από τη δύναμη που του δίνει η πίστις του κόσμου. Μα εμείς δεν πιστεύουμε σε τίποτα και σε κανέναν…».
Αυτά. Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
