Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος*
Μια διετία (1862-1864) που θα ακολουθήσει την εκθρόνιση του βασιλιά Όθωνα είναι μείζονος σημασίας για την ιστορική μας εξέλιξη, δοθέντος ότι θα σημαδευτεί από βαρύνοντα πολιτικά γεγονότα, ενώ θα δρομολογηθούν σ΄ αυτές σοβαρές εξελίξεις που θα επηρεάσουν ζωτικά την ιστορική μας πορεία. Στην διετία αυτή θα υιοθετηθεί για πρώτη και τελευταία φορά στην Ελλάδα το πολίτευμα της κυβερνώσας βουλής, που ακολουθείται σήμερα στην Ελβετία. Ψηφίστηκε και εφαρμόστηκε ένα από μακροβιότερα και προοδευτικότερα mutatis mutandis συντάγματα, το σύνταγμα του 1864. Ενώ θα έχουμε τέλος το οδυνηρό φαινόμενο για την αναπτυξιακή πορεία της χώρας της πολιτικής αστάθειας, που θα συνοδευτεί από οξύτατες πολιτικές αντιπαραθέσεις και ανεπιθύμητες εντάσεις. Πως εξελίσσονται όμως τα πράγματα στην πολιτική μας σκηνή; Στις 10 Οκτωβρίου του 1862 για να θυμηθούμε τα γεγονότα, εκδιώχθηκε από το θρόνο ο Όθωνας και συστήθηκε κυβέρνηση από τους Δημήτριο Βούλγαρη, Κωνσταντίνο Κανάρη και Μπενιζέλο Ρούφο. Με την περιβόητη λοιπόν «Οκτωβριανή» επανάσταση όπως χαρακτηριστικά αποκλήθηκε, εκδιώχτηκε ο Όθωνας μέσα σε ένα έκρυθμο κλίμα, που είχε κινητοποιηθεί ο λαός και ο στρατός και την διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβε μια «τριμελής πολιτική κυβέρνηση» και το υπουργικό συμβούλιο. Μια κυβέρνηση λοιπόν από τρείς ισοδύναμους στην ηγεσία πολιτικούς και επτά υπουργούς. Η τριμελής αυτή ηγετική ομάδα, προβαίνοντας στην υπογραφή του «ψηφίσματος του έθνους» που περιελάμβανε την εντολή του ελληνικού λαού για την εκδίωξη του τυραννικού βασιλιά, συντέλεσε στην εγκαθίδρυση μιας βασιλείας, που θα σέβεται το σύνταγμα και τη δημοκρατία. Ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδος έτσι Όθωνας εγκατέλειπε τον τόπο μετά από μια τρικυμιώδη και πολυτάραχη παρουσία. Όπως έχουμε προαναφέρει στο αποχαιρετιστήριο διάγγελμά του τόνιζε την αγάπη του για την Ελλάδα και εξέφραζες τους φόβους του, ότι μεγάλοι κίνδυνοι σοβούσαν για το έθνος.
ΑΛΦΡΕΔΟΣ – ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α’
Με δημοψήφισμα που έλαβε χώρα στις 30 Νοεμβρίου του 1862 έγινε αποδεκτή η επιλογή του γιού της βασίλισσας Βικτωρίας της Αγγλίας Αλφρέδου, ως νέου βασιλιά της Ελλάδος. Προκειμένου να καλυφθεί το κενό του Όθωνα η αναζήτηση νέου βασιλιά για την Ελλάδα ήταν μείζον θέμα. Μάλιστα με το γνωστό βρετανικό φλέγμα ένας άγγλος βουλευτής στη Βουλή των Κοινοτήτων έλεγε σκωπτικά ότι οι έλληνες γυρίζουν το στέμμα τους στους διάφορους βασιλικούς οίκους της Ευρώπης και δεν το καταδέχεται κανείς. Σε ένα τέτοιο κλίμα ρευστότητας άλλοι επωφελήθηκαν της ευκαιρίας και υποβοήθησαν την υποψηφιότητα του δικού τους βασιλιά. Εδώ υπάρχει ωστόσο μια λεπτομέρεια που πρέπει να επισημανθεί, για να φανεί η διορατικότητα της αγγλικής εξωτερικής πολιτικής. Οι άγγλοι γνώριζαν πολύ καλά, πως ο Αλφρέδος και αν ακόμα ψηφιζόταν δεν θα ήταν δυνατόν να βασιλεύσει. Και τούτο διότι με το πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830 – βάσει του οποίου αναγνωρίζονταν το ελληνικό κράτος από τις μεγάλες δυνάμεις – απαγορεύονταν αυστηρώς το στέμμα της Ελλάδος να αναλάβει κάποιος από τους οίκους των προστάτιδων δυνάμεων. Δηλαδή της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. Ωστόσο οι Άγγλοι παντί σθένει προωθούσαν την υποψηφιότητα του Αλφρέδου. Και για να κάνουν μάλιστα την «προσφορά» τους πιο δελεαστική μα έδιναν δάνεια, αλλά και τα Επτάνησα. Γνώριζε καλά η αγγλική διπλωματία, πως εάν και για «τεχνικούς» λόγους δεν μπορούσε να βασιλέψει ο Αλφρέδος, με την απόφαση ενός ευρείας αποδοχής δημοψηφίσματος υπέρ του Αλφρέδου, θα διαφαίνετο διεθνώς η υψηλή της επιρροή στην Ελλάδα και θα εδραιώνονταν βραχυπρόθεσμα οι παρεμβάσεις της στην εξωτερική πολιτική της χώρας μας. Και πραγματοποιήθηκε η στόχευσή της. Στο δημοψήφισμα που έλαβε χώρα στις 20 Νοεμβρίου του 1862 ψήφισαν διακόσιες σαράντα χιλιάδες έλληνες υπερ του Αλφρέδου. Και μόνο δυόμισι χιλιάδες ψήφισαν υπέρ του εκλεκτού της Ρωσίας και εγγονού του τσάρου πρίγκιπα Λέχτεμπουργκ. Στην διαδικασία είχε ακόμη συμμετάσχει ο μεγάλος ιταλός στρατηγός Γκαριμπάλντι, που είχε καθοριστική συμβολή στην ενοποίηση της κατατμημένης σε φέουδα Ιταλίας. Επίσης δέκα χιλιάδες ψήφους είχαν πάρει όλοι οι ρώσοι υποψήφιοι πρίγκιπες, που ήταν μέλη της ρωσικής βασιλικής οικογένειας. Και τέλος ενενήντα τρείς μόνο ψήφους είχε λάβει η αβασίλευτη δημοκρατία !!! Με το ευρείας αποδοχής λοιπόν πρώτο δημοψήφισμα της Ελλάδος, αποφασίστηκε να βασιλέψει ο Αλφρέδος. Στην φωτογραφία ο Ιταλός στρατηγός Ιωσήφ Γκαριμπάλντι, που ηγήθηκε της επανάστασης των «καρμπονάρων» Ιταλών επαναστατών. Συμμετείχε στο δημοψήφισμα της 20-ης Νοεμβρίου του 1862, διεκδικώντας το στέμμα της Ελλάδος. Συνεχίζεται …
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι υποψήφιος Βουλευτής της «Ένωσης Κεντρώων» στην Α΄Αθηνών.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
