Σερβίρει ο Γιώργος Ευγενίδης
Ας ξεκινήσουμε λέγοντας πως το ντιμπέιτ μεταξύ των δύο πολιτικών αρχηγών ήταν μακράν καλύτερο της τηλεοπτικής σούπας που παρακολουθήσαμε στην προηγούμενη τηλεμαχία.
Προφανώς στα κομματικά επιτελεία αντιλήφθηκαν πως αυτή η μανιεραρισμένη διαδικασία δεν μπορούσε να συνεχιστεί επί μακρόν, με αποτέλεσμα να φροντίσουν κάπως να την αποσυμφορήσουν. Βοήθησε σε αυτό και ο κατά τα άλλα αρκετά μέτριος Πάνος Χαρίτος, ο οποίος δεν κόλλησε στους χρόνους και επετρεψε σε δημοσιογράφους και πολιτικούς να εκφράζονται κάπως πιο ελεύθερα, επιτρέποντας ακόμα και τον διάλογο πολλές φορές.
Αν έβλεπε κανείς την τηλεοπτική εικόνα, είναι προφανές πως υπήρχε ένας νικητής. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον Αλέξη Τσίπρα. Αρκετά φρέσκος, σωστά βαμμένος αυτή τη φορά και όχι σαν ερυθρόδερμος, καλά στημένος, αποφασιστικός στην εκφορά του λόγου του, με ωραίο κοστούμι και ποσετάκι σε pocket square version και με ωραία, τηλεοπτικά ¾ στην τοποθέτηση του προσώπου του ως προς την κάμερα. Επίσης τηλεοπτικά, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δεν βοηθήθηκε από το διπλό πλάνο-σύγκριση με τον Αλέξη Τσίπρα. Χαμογελούσε αμήχανα, ενώ ιδίως στο τελευταίο μέρος ήταν λάθος του που έκανε γκριμάτσες και κινήσεις προς τον σκηνοθέτη της ΕΡΤ, την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας απαντούσε.
Από άποψης περιεχομένου κανείς δεν ξεχώρισε. Έχω την αίσθηση πως η ισοπαλία θα ήταν το πιο δίκαιο αποτέλεσμα, αν μιλούσαμε με ποδοσφαιρικούς όρους. Κανείς δεν έκανε το μπαμ, είχε ο καθένας βέβαια τις καλές του στιγμές, πλην όμως δεν μπορούμε να μιλάμε για σαφή επικράτηση κανενός από τους δύο. Υπήρχαν απαντήσεις, όπως για τις τράπεζες, στις οποίες ο Αλέξης Τσίπρας είπε άλλ’ αντί άλλων, υπήρξαν και απαντησεις, όπως στο μεταναστευτικό, όπου ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης και λόγω κακής χρήσης του χρόνου του βρέθηκε εκτός θέματος.
Στη μάχη της ατάκας είναι προφανές πως κέρδισε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, με κίνδυνο όμως σε ορισμένα σημεία να το φύγει εντελώς ο έλεγχος και εν τέλει το αποτέλεσμα να μην μαζεύεται.
Με άλλα λόγια, είδαμε ένα καλό ντιμπέιτ ως προς τη δομή και τη διοργάνωση, με δύο υποψηφίους έτοιμους να κονταροχτυπηθούν πολιτικά, αποφεύγοντας όμως να διαβούν τον Ρουβίκωνα και να γίνουν χυδαίοι ο ένας για τον άλλον. Είδαμε δηλαδή μια ισοπαλία που αμφιβάλλω, αν βοήθησε τους αναποφάσιστους να γίνουν σοφότεροι ως προς την ψήφο τους την επόμενη Κυριακή. Σε πρώτη φάση και οι δύο έμοιαζαν να έχουν στο μυαλό τους τη συσπείρωσή τους, με τον μεν Αλέξη Τσίπρα να έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα με την αποσυσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ και να θέλει να απευθυνθεί κυρίως σε ένα αριστερό κοινό, χρησιμοποιώντας λέξεις-κλειδιά, όπως Siemens και Λίστα Λαγκάρντ, ενώ ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης ήθελε να παγιώσει τη νεοδημοκρατική συσπείρωση, να μαζέψει το χαρτί από τα δεξιά του, αλλά παράλληλα να φανεί και πρωθυπουργικός. Ήθελε να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στον πολίτη, ώστε να πείσει πως μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα την επαύριο.
Επομένως, ωραία τα είπαν, αρκετά χαριτωμένα σε αρκετές περιπτώσεις, πλην όμως φαίνεται πως το ντιμπέιτ δεν θα είναι κάτι παραπάνω από ένα ντιμπέιτ. Ακόμα και στα social media υπήρξε μια ισορροπία ως προς τις θετικές απόψεις, συνεπώς η εικόνα ντέρμπι για τις εκλογές φαίνεται να παγιώνεται. Με απλά λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας έχει ακόμα ελάχιστες μέρες για να καταφέρει να αγγίξει ένα ποσοστό με 3 μπροστά, ώστε να είναι σε καλύτερη μοίρα για τον σχηματισμό κυβέρνησης την επόμενη μέρα και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έχει ελάχιστες μέρες για να καταφέρει να κάνει την ολική επαναφορά εν σχέσει με δύο μήνες πριν.
Συμπέρασμα after all; Ισοπαλία και το ματσάκι θα κριθεί στις λεπτομέρειες. Αν και κάποιοι έχουν αρχίσει να λένε πως ήδη χρωματίζεται ελαφρώς…
