Σερβίρει ο Γιώργος Ευγενίδης
Ορεκτικό: Νέοι παίκτες
Η κυβέρνηση εμφανίζεται αποφασισμένη να ρυθμίσει το καθεστώς των αδειών για τις συχνότητες των τηλεοπτικών σταθμών και ομολογώ πως δεν διαφωνώ και ιδιαίτερα. Εκεί που διαφωνώ είναι στο αντίτιμο: η κυβέρνηση νομίζει πως θα εισπράξει 350 εκατομμύρια από τις συχνότητες και άλλα 50 εκατομμύρια από τον φόρο στη διαφήμιση των ΜΜΕ. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση ελπίζει πως θα μπουν νέοι και πιο διψασμένοι παίκτες στη μιντιακή αγορά, διότι είναι προφανές πως οι ήδη υπάρχοντες καναλάρχες με τα ανοίγματα που έχουν πραγματοποιήσει και με τις δανειακές υποχρεώσεις που έχουν ανοιχτές, δεν υπάρχει περίπτωση να δώσουν πάνω από 10 με 15 εκατομμύρια για τη συχνότητα. Όταν μάλιστα η προοπτική των εσόδων, λόγω της αύξησης του φόρου στη διαφήμιση, είναι αναιμική. Ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι νέοι παίχτες; Η μαντάμ Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, ο Πρόεδρος (διότι έχουμε και ολυμπιακά αισθήματα, δια τι να το κρύψωμεν άλλωστε;) Βαγγέλης Μαρινάκης, ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ και συλλέκτης Δημήτρης Δασκαλόπουλος, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και άλλοι. Το μόνο σίγουρο είναι πως, αν η κυβέρνηση προχωρήσει, θα έχουμε ραγδαίες αλλαγές στο μιντιακό σκηνικό.
Σαλάτα: Ένας παράλογος φόρος.
Η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να επεκτείνει τον φόρο επί των διαφημίσεων σε όλα τα ΜΜΕ ύψους 20%. Η αρχή έγινε από τους προηγούμενους, οι οποίοι επέβαλλαν φόρο στην τηλεοπτική διαφήμιση, ύψους 20%. Αυτό αποτυπώθηκε στη διαφημιστική δαπάνη. Πήγε 11% πάνω σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο του 2015, όμως το ποσοστό ήταν προσωρινό, διότι θα υπήρχε μετατόπιση στα new media. Το ετοίμαζαν μεγάλοι όμιλοι, όπως είμαι σε θέση να γνωρίζω. Το μυρίστηκαν αυτό τα κυβερνητικά γατόνια και σκέφτηκαν πως η ιστορία έχει χρήμα. Γιατί να μην καρπωθούν και αυτοί δηλαδή; Πάρε τώρα έναν φόρο 20% σε ΟΛΕΣ τις διαφημίσεις ΟΛΩΝ των ΜΜΕ. Και, ας πούμε, πως τα κανάλια έπαιρναν το μεγαλύτερο μέρος της διαφημιστικής πίτας. Τα sites τι έπαιρναν; Ψίχουλα από τους μεγάλους και τη φτηνή μαρίδα. Και έτσι, κουτσά-στραβά, τη βόλευαν. Τώρα τρεις λύσεις υπάρχουν: Είτε τα αφεντικά θα επωμιστούν το βάρος του φόρου (γελάω προκαταβολικά), είτε θα γίνουν απολύσεις (καθόλου απίθανο), είτε θα το κλείσουν το μαγαζί και θα τελειώνουμε (δεν αποκλείεται). Αυτά για όσους μείνουν να φορολογούνται στην Ελλάδα. Αλλιώς, υπάρχουν πάντα η Βουλγαρία και η Κύπρος να υποδεχτούν αυτούς που το ελληνικό κράτος τιμωρεί με τον βούρδουλα της φορολογίας.
Κυρίως πιάτο: Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες
Το παλιό ρητό με τα μεγάλα καράβια και τις μεγάλες φουρτούνες το ξέρετε όλοι, υποθέτω. Το ήξερε και ο Πρόεδρος Αλέξης. Το κατάλαβε κάπως καλύτερα, όταν το κόμμα έγινε αξιωματική αντιπολίτευση. Τώρα δε που έγινε και κυβέρνηση, το καράβι έχει γίνει από ψαρότρατα αεροπλανοφόρο, όμως οι μούτσοι πλακώνονται μεταξύ τους.
Τον καταλαβαίνω τον Πρόεδρο. Έχει από τη μία τον Λαφαζάνη και ορισμένους δικούς του να ονειρεύονται ρήξεις και εθνικό νόμισμα, ώστε να βιώσουν το μεγαλείο της επανάστασης, από την άλλη την Πρόεδρο Ζωή με την υπαρχηγό της Ραχήλ που είναι σε μια κατάσταση αλλοφροσύνης, χωρίς να μπορεί κανείς να εξηγήσει με λογικό τρόπο τι σκέφτονται και από την παράλλη ορισμένα ταπεινά χαμέμηλα του ΣΥΡΙΖΑ που σκέφτονται με τι μούτρα θα γυρίσουν στις περιφέρειές τους, άμα κλείσει η συμφωνία. Για τους τελευταίους δε, έχω να πω πως θα έπρεπε καλύτερα να αναρωτιούνται με τι μούτρα θα γυρίσουν στο χωριό τους, αν δεν κλείσει η συμφωνία.
Πληροφορούμαι βέβαια πως ο σύντροφος Λαφαζάνωφ και ορισμένοι δικοί του δεν θα είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα για δύο λόγους: ο πρώτος είναι γιατί είναι παλαιοκομμουνιστές και συντάσσονται σιωπηρά με την απόφαση της πλειοψηφίας στα όργανα. Ο δεύτερος είναι ακόμα καλύτερος. Βοά η πιάτσα πως υπάρχουν in place ντιλάκια, συμφωνιούλες, τις οποίες δεν θέλουν να βάλουν σε κίνδυνο. Να π.χ. ο σύντροφος Λαφαζάνωφ έχει ένα υπουργείο, το Ενέργειας, το οποίο ενδείκνυται για ωραία ντιλάκια.
Αυτούς που φοβάμαι και εγώ και σε αυτούς που εφιστώ την προσοχή στον Πρόεδρο Αλέξη να έχει το νου του και να ρίχνει μια ματιά παραπάνω, είναι οι ανεξάρτητοι. Αυτοί που δεν πρόσκεινται σε κάποια εσωτερική τάση και απλά είδαν φως και μπήκαν με τη διόγκωση του ΣΥΡΙΖΑ. Ναι για κάτι τύπους σαν την υπαρχηγό της Προέδρου Ραχήλ, τον ελελυθεριακό καπιταλιστή Βαγγέλη Διαμαντόπουλο και τον θεωρητικό της δραχμής Κωστή Λαπαβίτσα μιλάω. Α, μιας και είπα «Λαπαβίτσας»! Πρόεδρε Αλέξη, πρόσεχε, διότι μαθαίνω πως ο σύντροφος Λαπαβίτσας είναι σε επαφές για να διαμορφώσει εντός του ΣΥΡΙΖΑ μια πλατφόρμα ρήξης. Ρήξης με τους δανειστές και το ευρώ. Το πότε και το αν τελικά θα το ανακοινώσει; Ακόμα ερευνάται. Ότι γίνονται όμως συνομιλίες, γι’ αυτό δεν αμφιβάλλω. Ούτε εσύ νομίζω.
Επιδόρπια:
1)Την πέταξε την ψεματάρα ο Πρόεδρος Αλέξης στη συνέντευξή του στον Ενικό. Ποια από όλες, θα μου πείτε. Μα, αυτή για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν είχε σκεφτεί κανέναν άλλο πλην του Πάκη της Δημοκρατίας, δηλαδή, και μάλιστα του τηλεφώνησε ελάχιστα πριν, για να του το ανακοινώσει. Δηλαδή, δεν είχε βάλει κανέναν στενό, πολύ στενό του συνεργάτη, να μιλήσει με άλλον στενό, πολύ στενό συνεργάτη του Προέδρου Κώστα εκ Ραφήνας; Επίσης, τρελοί ήταν οι συνεργάτες του Δημήτρη μας, της φαντασίωσης της πενηντάρας νεοδημοκράτισας, του Αβραμόπουλου ντε που περίμεναν εκείνο το απόγευμα Τρίτης με την κάμερα ανά χείρας στις Βρυξέλλες για να γράψουν τη δήλωση του επίδοξου Προέδρου; Είπαμε, μικρό χωριό είμαστε Πρόεδρε! Μη δουλευόμαστε και μεταξύ μας.
2)Η αγαπημένη αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη είναι ένα τοτέμ της οικονομικής σκέψης. Υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να ερμηνεύεται και η δήλωσή της πως μέχρι πρότινος ούτε η φορολογική της δήλωση δεν ήξερε να φτιάχνει. Διότι, πτωχοί και άσχετοι αναγνώστες της Πολιτικής Κουζίνας, ένα τοτέμ δεν κινείται, δεν μιλάει, συνεπώς δεν φτιάχνει και φορολογικές δηλώσεις. Τώρα, πώς αυτό το τοτέμ που δεν ήξερε να συμπληρώνει τα κουτακια της δήλωσης έχει βρεθεί να έχει οικονομικές αρμοδιότητες και να έχει κανένα εκατομμύριο σε λίρες να κάθεται σε μια τράπεζα του εξωτερικού, είναι μια άλλη, πονεμένη για όσους ξέρουν να κάνουν δήλωση, ιστορία.
