Σερβίρει ο Γιώργος Ευγενίδης
Ορεκτικό: Αλλού βαραν’ νταούλια, εδώ αρχίζει η Χριστοδουλοπούλου
Κάποια στιγμή, στην εποχή της μεγάλης μάσας, εκεί στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του νέου μιλένιουμ, σε έναν πολύ γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό της Αθήνας δινόταν η εξής πάσα για την επόμενη εκπομπή: «Και αν αλλού βαραν’ νταούλια, εδώ αρχίζει η Μακρυπούλια». Πράγματι, τότε η αγαπημένη Ζέτα έκανε μια τετράωρη εκπομπή. Πλέον, αλλού βαραν’ νταούλια και εδώ αρχίζει η αγαπημένη αναπληρωτής υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής Τασία Χριστοδουλοπούλου. Αυτό το τεράστιο πολιτικό μέγεθος, αφού αποφάσισε να απελευθερώσει πατ κιουτ κόσμο από τα κέντρα μεταναστών (τις επονείδιστες Αμυγδαλέζες) έκανε κάτι ακόμα χειρότερο: τους αμόλησε στους δρόμους, χωρίς πρόνοια, τροφή και στέγη.
Και με περίσσιο θράσος δηλώνει στην εκπομπή του Αντώνη Σρόιτερ πως «τους αφήσαμε στην Ομόνοια γιατί εκεί είναι το φτηνό φαγητό, οι συμπατριώτες τους, το μετρό. Το επιχείρημα “γιατί όχι στην Εκάλη;” απαντώ τι να κάνουν στην Εκάλη….! Είναι σαν το ερώτημα “γιατί δεν τους πάει η υπουργός στο σπίτι της;”! Επειδή το Υπουργείο εδώ έχει γίνει το σπίτι μου θα τους φέρω εδώ, στο Υπουργείο, αν ενοχλούν. Έχει πολλούς διαδρόμους…». Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν υπουργός η εν λόγω κυρία!
Σαλάτα: Γλιτώσαμε-για την ώρα-την εκπρόσωπο τάφου
Πρέπει ορισμένες φορές να δείξετε λίγη συμπόνια και για εμάς τους πιστούς που εξακολουθούμε και καλύπτουμε ΝΔ. Όταν βγήκε η φήμη πως η Άννα Παναγιωταρέα αναλαμβάνει την ευθύνη του γαλάζιου επικοινωνιακού σχεδιασμού, ομολογώ πως κόμπλαρα. Νόμιζα πως μου έκαναν πλάκα. Μα η εκπρόσωπος τάφου; Πράγματι, η αγαπητή Άννα περνάει τη μέρα της στη Συγγρού, πράγματι τα λέει αρκετά συχνά με τον Πρόεδρο Αντώνη, αλλά ακόμα δεν αναλαμβάνει τίποτα. Η Άννα μας είχε την ευθύνη των περιφερειακών ΜΜΕ προεκλογικά και έχει αρκετά καλές προσβάσεις, όμως η ίδια σαν πρόσωπο μπορώ να πω πως έχει λίγο περισσότερη αξιοπιστία από την Ελεύθερη Ώρα. Έτσι, προς ώρας, ο Γιώργος Μουρούτης μένει στη θέση του, αν και σε πολύ πιο ήπιους τόνους. Διότι, ακόμα και στο αγαπημένο του facebook, ο Γιώργος είναι πλέον ήρεμος σαν να έχει πιει βαλεριάνα. Βέβαια, όπως μου λένε, πολλά δελτία Τύπου περνάνε από τα χέρια του…
Κυρίως πιάτο: Το παραμύθι χωρίς δράκο των γερμανικών αποζημιώσεων.
Έχουμε ανακινήσει εκ νέου το ζήτημα των αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου, ενώ καταφέραμε να κάνουμε και διάβημα για δηλώσεις του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, βασισμένοι σε λανθασμένη μετάφραση του Mega. Γενικά, αν θέλουμε η Γερμανία να μας βομβαρδίσει, είμαστε σε πολύ καλό δρόμο.
Επιλέγω να μην πιάσω το θέμα με τη γνωστή δήλωση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που απεδόθη ως «ανόητα αφελής» για τον Γιάνη Βαρουφάκη, ενώ στην πραγματικότητα ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ είπε «του είπα ότι δεν θα πίστευα ότι έγινε ξαφνικά αφελής σε θέματα επικοινωνίας». Αφήνω το γεγονός πως το Mega έκανε λάθος στη μετάφραση και τα γατόνια του Κοτζιάνοφ το τσίμπησαν αυτούσιο και μπουμπούνισαν ένα διάβημα. Το ζήτημα με το μύθο των αποζημιώσεων όμως είναι ακόμα ένας συλλογικός μύθος που αφορά μόνο το εσωτερικό ακροατήριο στην Ελλάδα και κανέναν άλλο στον κόσμο.
Μίλησα με δικηγόρους που γνωρίζουν το θέμα και μου επιβεβαίωσαν τα όσα γνωρίζω και εγώ: Με τη Συνθήκη των Παρισίων το 1945 ρυθμίστηκε το θέμα των αποζημιώσεων, ενώ το 1960 η Γερμανία υπέγραψε ενδιάμεση συμφωνία αποζημίωσης Ελλήνων ιδιωτών. Και εκεί το θέμα των αποζημιώσεων έκλεισε. Αν η κυβέρνηση επιλέγει λοιπόν να διεκδικεί το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο στο πλαίσιο των αποζημιώσεων, βασιζόμενη σε μια ρητορεία ηθικής αποκατάστασης, τότε κάνει λάθος και απλά συντηρεί την πλάνη. Μάλιστα, τον Μάρτιο του 2012 το διεθνές δικαστήριο της Χάγης απέρριψε και προσφυγή κατοίκων του Διστόμου για αποζημιώσεις.
Συνεπώς, το κατοχικό δάνειο δύναται, σύμφωνα με τους ίδιους ανθρώπους που ρώτησα, να διεκδικηθεί ως πολιτικό ζήτημα, σε ένα πλαίσιο αμοιβαίων αλληλοπεριχωρήσεων. Όμως, τώρα που τα κάστανα καίνε και η Ελλάδα έχει κάνει μέσα σε ενάμιση μήνα πλείστα όσα επικοιωνιακά και διπλωματικά λάθη όσον αφορά τις σχέσεις με τη Γερμανία, δεν είναι η ώρα για μια τέτοια διαπραγμάτευση.
Εκτός αν φυσικά κάποιοι δεν θέλουν την επιστροφή του δανείου αλλά ένα πειστικό αφήγημα για το εσωτερικό. Αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο! Γιατί, αυτό το παραμύθι χωρίς δράκο μπορεί να εξαγριώσει εντελώς έναν λαό που μετά από πέντε χρόνια κρίσης και κενών υποσχέσεων είναι έτοιμος να πιστέψει το οτιδήποτε.
Επιδόρπια:
1) Το ματς ΑΕΚ-Ολυμπιακός πολλοί το είχαν φωτογραφίσει ως το ματς της χρονιάς. Πράγματι, ήταν μια κιτρινόμαυρη γιορτή και ευρισκόμενος στο γήπεδο, μπορώ να πω πως χάρηκα που είδα και πάλι πολλές οικογένειες με μικρά παιδιά. Όμως το ματς τελείωσε με τα γνωστά ουγκανα να επιβάλλουν για μια ακόμα φορά το νόμο τους. Στα επίσημα υπήρχαν μετρημένες πολιτικές παρουσίες. Είδα την παθιασμένη αεκτζου Μαρία Αντωνίου, βουλευτή της ΝΔ από την Καστοριά, τον αναπληρωτή υπουργό Απασχόλησης Δημήτρη Στρατούλη, τον Παύλο Χαϊκάλη, τον βουλευτή της ΝΔ Χρήστο Κέλλα (ο οποίος είναι Ολυμπιακός με παρουσία στο Καραϊσκάκης) αλλά και τον φίλο μου Σίμο Κεδίκογλου μετά προσφιλούς του προσώπου. Καλύτερα να είχα πάει για κοζερί στο Κολωνάκι πάντως, περισσότερα ψάρια θα έπιανα. Όπως π.χ. ο πρωινός καφές των τριανταπεντάρηδων βουλευτών της ΝΔ Ανδρέα Κατσανιώτη και Γιάννη Κεφαλογιάννη στο Da Capo το πρωί της Τετάρτης.
2) «Υπενθυμίζω ότι μας έχουν πρήξει τα μέζεα του στεατοπυγικού μας υποσυστήματος οι Γερμανοί» είπε στη Βουλή, ποιος άλλος, ο Κώστας Ζουράρις. Και επειδή το «μέζεα του στεατοπυγικού μας υποσυστήματος» είναι πολύ μεγάλο για να χρησιμοποιείται αυτούσιο, πλέον εν συντομία θα το λέμε μόνο «μέζεα». Π.χ. «Παρ’ τα μέζεά μου ρε μα#$%α» ή «Θα μου κλ#%^ις τα μέζεα ρε». Ορίστε ρε παιδιά, ο άνθρωπος που γνωρίζει εις βάθος απύθμενο την ελληνική γλώσσα φροντίζει, ώστε στο λόγο μας να έχουμε ποικιλία. Αλλά εσείς δεν καταλαβαίνετε τίποτα! Τυρόβλαχοι!
