Σερβίρει ο Γιώργος Ευγενίδης
Ορεκτικό: Σοφία σε αναμονή
Νομίζετε πως έχουν παραδώσει όλοι οι προηγούμενοι υπουργοί; Αν το νομίζετε, φίλοι μου, κάνετε λάθος! Όπως με πληροφορούν έγκυρες πηγές, η αγαπημένη μου πρώην κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη, εκτός από το άγχος να στοκάρει τόιλετ πέιπερ (χαρτί τουαλέτας για τους μη Αγγλομαθείς), έχει και την αγωνία, αν ποτέ θα παραδώσει στον Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Ο Γαβριήλ ανέλαβε κανονικότατα, αλλά η Σοφία δεν παράδωσε ποτέ. Ομοίως και οι δύο γενικοί γραμματείς ενημέρωσης και επικοινωνίας. Μάλιστα, ο ένας, ο Στέφανος Αναγνώστου, ήταν και κυβενρητικός εκπρόσωπος για την προεκλογική περίοδο. Μαθαίνω ότι η Σοφία τηλεφώνησε στους μαξιμινούς και τους είπε «είμαι έτοιμη να σας ενημερώσω». Αυτοί την άφησαν στο περίμενε και μάλλον εκεί θα την αφήσουν, διότι τελετή παράδοσης-παραλαβής δεν έχει οριστεί. Δεν το έχετε καταλάβει βρε κουτά: καθίστε να στρώσουν τα πράγματα και ο Γαβριήλ θα πάρει πόδι, με τη Σοφία να επιστρέφει δόξη και τιμή στα καθήκοντά της. Σοφία, μου λείπεις ήδη. Ένας πρώην κυβερνητικός συντάκτης.
Σαλάτα: Νισάφι
Έχουμε την υπόθεση του Προέδρου της Δημοκρατίας εδώ και δυο μήνες στο κεφάλι μας και δεν λέει να τελειώσει πια. Το γιοφύρι της Άρτας έχει καταντήσει! Ήταν να ανακοινωθεί μέσα στην εβδομάδα, τελικά πάει για το Σαββατοκύριακο, αλλά παραπέρα δεν μπορεί να το τραβήξει ο Πρόεδρος Αλέξης γιατί θα μπλέξουμε με το συνταγματικών προβλεπόμενο. Εικάζω πως, αν ο Πρόεδρος Αλέξης επιλέξει την ανακοίνωση του ονόματος που κρατείται από τους κυβερνητικούς ωσάν το μυστικό του τάφου π.χ. το Σάββατο, Τετάρτη θα μπορεί να γίνει η πρώτη ψηφοφορία. Ως προς τον υποψήφιο; Μου λένε πως ο πολιτικό-φαντασίωση, ο Δημήτρης ο Αβραμόπουλος, έχει κλειδώσει και «μην ακούς γύρω-γύρω τι λένε». Εγώ, επειδή η κυβέρνηση επ’ αυτού έχει επιλέξει τη στάση των προηγούμενων, το «μούγγα στη στρούγκα» δηλαδή, κρατάω μια πισινή. Το όνομα του Προκόπη Παυλόπουλου όντως έχει συζητηθεί και μέσα στο Μαξίμου, αλλά ο Πρόεδρος Αλέξης δεν φαίνεται να έχει πειστεί πως αυτός διαθέτει το ειδικό πολιτικό βάρος να ενώσει όλους τους Έλληνες. Ο Πρόεδρος Κώστας επίσης ήταν απωθημένο, αλλά μάλλον απωθημένο θα παραμείνει. Επισήμως, από την κυβέρνηση λένε πως καθυστέρησαν, επειδή οι πολιτικές εξελίξεις αυτής της εβδομάδας είναι ιδιαίτερα πυκνές. Δεν είναι παράλογο, αλλά ας κρατάμε μια πισινή, για καλό και για κακό.
Κυρίως πιάτο: Ώρα ευθύνης
Έχει έρθει η ώρα να κάνω και εγώ ένα άρθρο-παρέμβαση και ας μη μου ζήτησε κανείς να παρέμβω. Παραπολιτική στήλη γράφω, αλλά την ώρα που ο κόσμος καίγεται, νομίζω πως μπορώ να αναδείξω κάτι που θέλω εν συντομία.
Χθες το βράδυ φτάσαμε κοντά σε μια συμφωνία, αλλά αυτή τορπιλίστηκε την τελευταία στιγμή. Όταν, ως υπουργός Οικονομικών συμφωνείς να γίνουν τεχνικές διαπραγματεύσεις, ώστε τη Δευτέρα, στο τακτικό Eurogroup, να μπορεί να διατυπωθεί μια τελική συμφωνία, τότε αυτό είναι μια πρόοδος. Και όταν κάποιοι δεν δίνουν το τελικό “ok”, ώστε η πρόοδος που έχει επιτευχθεί να αποτυπωθεί στο statement του Eurogroup, τότε αυτό είναι παιχνίδι με τη φωτιά.
Η κυβέρνηση έχει μπει σε μια δύσκολη διαπραγμάτευση και χρειάζεται στήριξη. Δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί που δεν θέλουν να βγει λευκός καπνός από τις Βρυξέλλες τη Δευτέρα. Το ζήτημα είναι πως υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο να μην βγει λευκός καπνός. Σε πρώτη φάση, ελπίζω μέχρι το τακτικό Eurogroup της Δευτέρας να έχει γίνει πρόοδος σε ανεπίσημο επίπεδο, ώστε να μπορούμε να μπούμε στη λογική μιας συμφωνίας. Σε αντίθετη περίπτωση και με την ΕΚΤ να αναθεωρεί τον μηχανισμό ELA για τις τράπεζες στις 18 του μηνός, θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα.
Όλα είναι ζήτημα επιλογής. Κυρίως για την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση πρέπει να αποφασίσει μέχρι πού είναι διατεθειμένη να φτάσει, ώστε να διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στο ευρώ και παράλληλα να μην παραχαράξει τη νωπή λαϊκή εντολή που έχει λάβει. Πολύ φοβάμαι πως θα δούμε να εξελίσσεται ένα βασανιστικό μαρτύριο της σταγόνας, αλλά και πάλι ελπίζω να διαψευστώ.
Πράγματι, είναι ώρα ευθύνης. Ώρα ευθύνης και για την κυβέρνηση, να αποδείξει δηλαδή ότι δεν είναι καλή μόνο στα λόγια, ώρα ευθυνης για την αντιπολίτευση, να αποδείξει δηλαδή πως η στήριξη δεν είναι επίσης μόνο στα λόγια, ώρα ευθύνης όμως και για τους πολίτες: υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο, αν τα πράγματα σκαλώσουν, οι πολίτες πάλι να κληθούν να δώσουν απαντήσεις. Ελπίζω, αν φτάσουμε σε τέτοιο ενδεχόμενο, να απαντήσουμε σωστά.
Επιδόρπια:
1) Βλέπω τις τελευταίες μέρες τον Άδωνι τον Γεωργιάδη πώς έχει καταλάβει θέση στα ορεινά της Βουλής και πάει και κάθεται διαρκώς δίπλα ή έστω σε απόσταση βολής από τον Πρόεδρο Κώστα (τον Καραμανλή ντε). Βλέπω επίσης στις διάφορες φωτογραφίες την έκφραση ενθουσιασμού του Προέδρου αλλά anyway. Το ζήτημα είναι η συμπεριφορά του Αδώνιδος: αυτός που δεν ξεκολλούσε από τα μπροστινά έδρανα, αυτός ο άνθρωπος που μπορεί να κοιμόταν και με εικόνισμα του Αντώνη Σαμαρά στο κομοδίνο του, σήμερα κάθεται στα ορεινά, καίτοι β’ κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και πάντα δίπλα ή πολύ κοντά στον Πρόεδρο Κώστα. Εγώ καχύποπτος δεν είμαι, αλλά για δες ρε παιδί μου κάτι πράγματα…
2) Η υπουργάρα μας των Εξωτερικών μας ομολόγησε επιτέλους πως στο παρελθόν ήταν σταλινικός. Ο Νίκος ο Κοτζιάς, μιλώντας στο περιοδικό Spiegel, ανέφερε επί λέξει: Ήμουν στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ. Έγραψα κατ’ εντολήν του κόμματός μου πράγματα, π.χ. για την Πολωνία, τα οποία ήταν ανοησίες. ΟΚ. Αυτά ήταν πριν από 35 χρόνια». Τέλεια! Ελπίζω τώρα να αποσύρει και την αγωγή που έχει κάνει στην Athens Review of Books. Ποια αγωγή; Μια αγωγή, με την οποία ζητά 250.000 ευρώ από την εφημερίδα, επειδή δημοσίευσε μια επιστολή αναγνώστη της, στην οποία ο Κοτζιάς εμφανίζεται ως «ο πιο ακραίος και φανατικός, σκληρός και αμείλικτος κνίτης της γενιάς μας/του, ένας πραγματικός γκαουλάιτερ του σταλινισμού, δηλαδή φανατικός προπαγανδιστής των αλήστου μνήμης σταλινικών καθεστώτων (Γιαρουζέλσκι, Χόνεκερ, Μπρέζνιεφ κ.λπ.)». Je suis Charlie και ο Κοτζιάς!
3) «Διότι αν γίνεις άριστος απλώς με μια διαδικασία, φέρεις το βάρος της αριστείας και πρέπει να αποδεικνύεις διαρκώς την αριστεία σου εσαεί, ενώ αν αποτύχεις στο διαγωνισμό αριστείας, τότε φέρεις το στίγμα αυτής της αποτυχίας εσαεί. Δεν υπάρχει η έννοια «αριστείας» και δη σε αυτές τις ηλικίες» τάδε έφη ο νέος υπουργός Παιδείας, ονόματι Αριστείδης Μπαλτάς, για την κατάργηση των πειραματικών σχολείων. Λίγο πιο πριν είχε χαρακτηρίσει την αριστεία λίγο πολύ ως «ρετσινιά». Αδέρφια, μπορεί ορισμένοι στο υπουργικό συμβούλιο να είναι σοβαροί άνθρωποι, αλλά με ορισμένους έχουμε μπλέξει. Και με το ντουέτο Μπαλτά-Κουράκη (ναι, του ποιητή με το camel βερνίκι στο μαλλί) να προΐσταται του χώρου της παιδείας, έχουμε μπλέξει πολύ άσχημα.
