Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Ο Αλέξης Τσίπρας ηττήθηκε πανηγυρικώς διαπραγματευόμενος -νόμιζε- με αυτούς που θεωρούσε αντιπάλους. Ηττήθηκε κατά κράτος, χωρίς καν να πολεμήσει, αφού δεν είχε όπλα, τακτική και στρατηγική, συμμάχους. Η ήττα του σήμανε και το οριστικό τέλος του αριστερού παραμυθιού περί συνένωσης δυνάμεων για την αλλαγή της Ευρώπης.
Λογικώς, αυτό θα έπρεπε να σημαίνει και την πλήρη ήττα των αριστερών ιδεοληψιών, γενικώς του λαϊκίστικου μετώπου που έχει επιβάλλει την κυριαρχία του στο πολιτικό σύστημα. Όμως, αυτό δεν συνέβη, όπως άλλωστε η ήττα Τσίπρα δεν σήμανε το τέλος της πολιτικής του καριέρας. Αντιθέτως, παρά κάθε πολιτική λογική, αφ’ ενός ενισχύθηκε το ηγετικό του προφίλ και, αφ’ ετέρου, ενισχύθηκαν οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι!
Το φαύλο και ανίκανο πολιτικό σύστημα της μεταπολιτεύσεως αποδεικνύεται εξαιρετικώς ανθεκτικό και «ευέλικτο», μέσω μια πρωτοφανούς διαδικασίας -κυριολεκτικώς- πολιτικής μίτωσης[1]!!! Όπως τα κύτταρα πολλαπλασιάζονται -μέσω διχοτομήσεως του πυρήνα- έτσι και ο σκληρός πυρήνας του πολιτικού συστήματος, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., μέσω της διασπάσεώς του θα αναπαραγάγει το συνολικό πολιτικό σύστημα, μετατρέποντας τα υπόλοιπα κόμματα σε απλά παρακολουθήματά του.
Όπως αποδεικνύεται μέρα με την ημέρα, ο μόνος στόχος του Αλέξη Τσίπρα είναι να διατηρήσει την εξουσία με κάθε τρόπο. Για να το πετύχει αυτό θα παίξει όποιους ρόλους χρειασθεί! Ήδη από σφόδρα αντιμνημονιακός έγινε ο πρωθυπουργός του μνημονίου, κάνοντας την μεγαλύτερη πολιτική κωλοτούμπα που γνώρισε ποτέ η χώρα. Το εκπληκτικό είναι ότι την έκανε μέσα σε μερικές μόνο μέρες μετά την κορύφωση -μέσω του δημοψηφίσματος- της αντιμνημονιακής του ρητορείας!!! Ο Ανδρέας Παπανδρέου χρειάσθηκε 7 χρόνια στην αντιπολίτευση, 4 στην κυβέρνηση και 4 μείζονες κομματικές κρίσεις για να πετύχει την στροφή του κόμματός του στον πολιτικό ρεαλισμό, βοηθούντων των παχυλών κονδυλίων των Μ.Ο.Π., αλλά και του άνετου εξωτερικού δανεισμού. Ο Αλέξης Τσίπρας το πέτυχε μόνο με ένα δημοψήφισμα και παρουσιάζοντας ως επιτυχία το πλέον δυσμενές και αντιαναπτυξιακό μνημόνιο που θα μπορούσε να υπάρξει!!!
Για να μην παρεξηγηθώ, αυτό δεν οφείλεται στις ικανότητες του πρωθυπουργού, ο οποίος δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν αδίστακτο καιροσκόπο με επικοινωνιακό χάρισμα. Οφείλεται στις προηγούμενες κυβερνήσεις που επέδειξαν όχι μόνον καιροσκοπισμό, αλλά και απίστευτη ανικανότητα! Τα αντιαναπτυξιακά και φορομπηχτικά μέτρα που έλαβαν ήταν βούτυρο στο ψωμί του λαϊκισμού και άνοιξαν το δρόμο για την εκλογή της «Πρώτη Φορά Αριστερά» κυβέρνησης. Βεβαίως, μόνο περί Αριστερής κυβερνήσεως δεν πρόκειται, αλλά αυτό το έχουμε ξεκαθαρίσει στο παρελθόν!
Όμως, το ζήτημα δεν είναι τι κάνει ο Τσίπρας, αλλά πως αντιδρά ο ελληνικός λαός. Όπως είπα, η παταγώδης αποτυχία του ουδόλως έπληξε το πολιτικό του προφίλ. Συνεχίζει να είναι -μακράν- ο δημοφιλέστερος πολιτικός ηγέτης και το φαβορί των εκλογών. Γι’ αυτό άλλωστε και τις επιθυμεί και, μάλλον, θα τις κάνει. Προφανώς, επιδιώκει, μέσω των εκλογών, να ολοκληρώσει την στροφή του και, ταυτοχρόνως, να την επικυρώσει με την λαϊκή ψήφο. Ο πολιτικός παραλογισμός που διακατέχει τον ελληνικό λαό, αποτέλεσμα της βαθειάς απογοητεύσεως από την καταστροφική πολιτική ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ., θα οδηγήσει την πλειοψηφία όσων με φανατισμό ψήφισαν υπέρ του ΟΧΙ, μέσα σε μόνο λίγους μήνες, να ψηφίσουν την πλήρη αποδοχή της πολιτικής των μνημονίων!
Αναμφιβόλως, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή όπως αλλιώς θα λέγεται το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, θα είναι ο νικητής της κάλπης, άρα και ο κάτοχος των 50 εδρών που ο εκλογικός νόμος δίνει στο πρώτο κόμμα. (Όλως τυχαίως, πρόκειται για τον άθλιο εκλογικό νόμο της διάνοιας που ακούει στο όνομα Κώστας Σκανδαλίδης και που έκανε ακόμη αθλιότερο ο Καθηγητής Νομικής Προκόπης Παυλόπουλος, αυτός που εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τους ψήφους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α….) Η πιάτσα των δημοσκοπήσεων δίνει, άνευ απροόπτου, στον Αλέξη Τσίπρα ποσοστό της τάξεως του 30%, άρα περίπου 125 έδρες.
Ταυτοχρόνως, όμως, ενισχύονται και οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι, οι οποίοι αν συνασπισθούν θα αποσπάσουν ποσοστό ίσως και μεγαλύτερο του 10% ή 25 έως 30 έδρες. Ακούγεται παράλογο, αλλά είναι αληθινό: τόσο η Ζωή Κωνσταντοπούλου, όσο και ο Γιάννης Βαρουφάκης, ακόμη και ο -αντιεπικοινωνιακός έως φοβικός- Παναγιώτης Λαφαζάνης διαθέτουν υψηλή δημοφιλία και αποδοχή από μεγάλο μέρος της εκλογικής βάσεως και μάλιστα όχι μόνο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., έλκοντας ακόμη και ψηφοφόρους της ακροδεξιάς, όπως ακριβώς ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ψηφίσθηκε από πρώην ψηφοφόρους της Ν.Δ.
– Όπως ο Αλέξης Τσίπρας εκμεταλλεύθηκε τα τραγικά λάθη των Σαμαρά-Βενιζέλου και κυρίως την μεταμόρφωση του Αντώνη Σαμαρά από πολέμιο των μνημονίων σε -πάση θυσία- υποστηρικτή τους, για να αναδείξει το δικό του πολιτικό προφίλ, έτσι και οι Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου και Λαφαζάνης, αντιγράφοντας την τακτική Τσίπρα, αναδεικνύουν το δικό τους προφίλ εκμεταλλευόμενοι την στροφή Τσίπρα και γεμίζοντας το κενό που δημιουργεί η δική του μετατόπιση στο μνημονιακό στρατόπεδο.
– Όπως ο Αντώνης Σαμαράς συγκυβέρνησε με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας θα συγκυβερνήσει με τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη… προφανώς κάθε μνημόνιο χρειάζεται το Βαγγέλη του!!!
Και, αν η υψηλή δημοφιλία του Γιάννη Βαρουφάκη οφείλεται στην προκλητική του συμπεριφορά και εμφάνιση, άρα αργά ή γρήγορα θα ξεφουσκώσει, η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είναι καθόλου συγκυριακή περίπτωση. Ασκώντας στα όρια τις θεσμικές της αρμοδιότητες, έχει μετατραπεί στον εφιάλτη του Αλέξη Τσίπρα ή μήπως, πιο σωστά, σε μια ιδιότυπη Νέμεση για τον καιροσκόπο αρχηγό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.; Η έξυπνη τακτική της, την οποία εγκαίρως επισήμανα και η οποία βασίζεται στην εξάντληση των δυνατοτήτων που της παρέχει ο Κανονισμός της Βουλής και το Σύνταγμα, της προσδίδει το κύρος της θεσμικής αντιπολιτεύσεως και την έχει μετατρέψει -στα μάτια πολλών απλοϊκών ανθρώπων- σε ηρωίδα! Μεταξύ μας, όχι αδίκως αφού παραμένει απολύτως συνεπής στις αντιλήψεις της και αρνείται να ακολουθήσει τον Αλέξη Τσίπρα στην κολοσσιαία κωλοτούμπα του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το κάνει εκ του ασφαλούς, αφού ξέρει ότι εμμένοντας στις απόψεις της θα καταστεί αδιαφιλονίκητη ηγέτης του αντιμνημονιακού μετώπου. Όμως, αυτό δεν είναι δικό της πρόβλημα, αλλά του Αλέξη Τσίπρα, ίσως και του Παναγιώτη Λαφαζάνη, ο οποίος μη έχοντας επικοινωνιακές ικανότητες θα αναγκασθεί να της παραχωρήσει την πρωτοκαθεδρία.
Βεβαίως, η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν ενδιαφέρεται απλώς να διαδεχθεί τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία της -νέας- αντιμνημονιακής Αριστεράς. Οι φιλοδοξίες της πάνε τόσο μακριά όσο και η διεισδυτικότητά της σε ένα ευρύ λαϊκό φάσμα που πάει πολύ πέρα των διαχωριστικών γραμμών της αριστεράς… αλλά, για το νέο πολιτικό σκηνικό, άρα και το νέο πολιτικό σύστημα που αναδύεται αργά αλλά σταθερά, θα μιλήσουμε στο επόμενο άρθρο.
[1] Ως μίτωση χαρακτηρίζεται η διαδικασία κυτταρικού πολλαπλασιασμού μέσω διχoτόμησης του κυτταρικού πυρήνα. Πριν την έναρξη της μίτωσης έχει προηγηθεί η αντιγραφή του DNA και συνεπώς ο διπλασιασμός της γενετικής πληροφορίας. Μετά την αντιγραφή κάθε χρωμόσωμα αποτελείται πλέον από τα δύο αντίγραφα του DNA, που ονομάζονται αδελφές χρωματίδες. Αυτές είναι συμμετρικές και όμοιες, επειδή αποτελούν ίδια μόρια DNA και είναι ενωμένες σε μία περιοχή τους, το κεντρομερίδιο. Στο τέλος της μίτωσης ακολουθεί συνήθως ο διπλασιασμός του κυττάρου(κυτοκίνηση )έτσι ώστε από το ένα αρχικό κύτταρο να προκύψουν δύο θυγατρικά. Η μίτωση και η κυτοκίνηση αποτελούν τη μιτωτική φάση ή Μ-φάση του κυτταρικού κύκλου, δηλαδή της διαδικασίας διαίρεσης του μητρικού κυττάρου σε δυο θυγατρικά κύτταρα, γενετικά πανομοιότυπα τόσο μεταξύ τους όσο και με το μητρικό τους κύτταρο. Μαζί με τη μεσόφαση δημιουργούν τον κύκλο ζωής του κυττάρου.
