Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
ε. Τα Δεκεμβριανά και η συμφωνία της Βάρκιζας
Τώρα λοιπόν μετά την απελευθέρωση και την τεράστια συμβολή στο πλευρό των συμμάχων η Ελλάδα τι προσδοκούσε; Δυστυχώς οι εξελίξεις θα αποβούν τραγικές για το μέλλον της πατρίδας, που θα μπεί στη δίνη του εμφυλίου σπαραγμού. Ο πόλεμος έληξε, αλλά πως διαγράφονταν οι εξελίξεις στην πολιτική σκηνή της Ελλάδος; Οι μεγάλες δυνάμεις με την γνωστή σε όλους μας συμφωνία της Γιάλτας (Τσώρτσιλ-Ρούσβελτ-Στάλιν) χώρισαν τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής. Η Ελλάς υπήχθη στη Δύση. Και αυτή η υπαγωγή της, διαμόρφωσε και το πλαίσιο αντιμετώπισής της απο τις κυρίαρχες δυνάμεις στο παγκόσμιο μεταπολεμικό τοπίο. Με αυτά τα δεδομένα το ΕΑΜ και το στρατιωτικό του σκέλος ο ΕΛΑΣ, έπρεπε να συμβιβαστούν παρότι ήταν κυρίαρχα στον στρατιωτικό και πολιτικό τοπίο της Ελλάδος, με την νέα πραγματικότητα. Η δε Σοβιετική Ένωση απο την άλλη, όφειλε να με βάση τις συμφωνηθείσες σφαίρες επιρροής, να αποθαρρύνει κάθε προσπάθεια απο το φάσμα της αριστεράς, για την κατάληψη της εξουσίας. Και ο στρατηγός Σκόμπυ ως γενικός αρχηγός όλων των στρατιωτικών δυνάμεων με βάση τη Συμφωνία της Καζέρτας, απηύθυνε αίτημα να παραδοθούν τα όπλα απο όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις. Στην πρόσκληση αυτή ο ΕΛΑΣ δεν ανταποκρίθηκε τουλάχιστον ολοκληρωτικά. Και τούτο μπορούσε να έχει μια ηθική βάση.
Γιατί ενώ με την Συνθήκη του Λιβάνου επεχειρείτο εξορθολογικοποίηση της πολιτικής κατάστασης και απονομή δικαιοσύνης, με κολασμό των προδοτών και των συνεργατών των γερμανών, στην πράξη η συνθήκη είχε καταστρατηγηθεί. Τα απεχθή τάγματα ασφαλείας συνέχιζαν την εγκληματική τους δράση εναντίον των αντιστασιακών. Ακόμα οι γερμανοί δεν είχαν εγκαταλείψει πλήρως την Ελλάδα, ενώ στην Αθήνα οι Άγγλοι παρότι ο ΕΛΑΣ βάσει της συμφωνίας της Καζέρτας δεν διέθετε στρατό, τον προκάλεσαν σε ένοπλη αναμέτρηση. Και η πρώτη πράξη του εμφυλίου πολέμου ήταν πια γεγονός. Υπουργοί της ΠΕΕΑ παραιτήθηκαν απο την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου και στην Αθήνα οι Άγγλοι με τάγματα ασφαλείας απο την μια, συν τμήματα του εθνικού στρατού πουν εν τω μεταξύ είχαν φθάσει απο την Μέση Ανατολή και τμήματα του ΕΛΑΣ απο την άλλη, μετέτρεψαν την πόλη σε λουτρό αίματος. Είναι τα γνωστά σε όλους μας Δεκεμβριανά στις 3 Δεκεμβρίου 1944, όπου επικύρωσαν την έναρξη του εμφυλίου πολέμου. Απο τις πιο μελανές σελίδες της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας. Τα σφάλματα και απο τις δυο εκατέρωθεν αντιμαχόμενες πλευρές είναι μεγάλα. Και σε αυτές τις περιπτώσεις υποχωρεί η λογική και πρυτανεύει η πολιτική εμπάθεια και η μισαλλοδοξία. Μετά την αιματοχυσία διεφάνη ότι θα μπορούσαν τα πράγματα να ομολοποιηθούν και να ξαναβρεί το τόπος την ηρεμία του. Στις 11 Ιανουαρίου και με το αδελφικό αίμα που είχε χυθεί στην Αθήνα ακόμη νωπό, διετάχθη και απο τις δυο πλευρές «παύσατε πυρ». Και στις 12 Φεβρουαρίου του 1945, υπέγράφη η περιβόητη Συμφωνία της Βάρκιζας στην βίλα του Παναγιώτη Κανελλόπουλου στη Βάρκιζα, με την οποία επεχειρείτο, ο συμβιβασμός μεταξύ των αντιμαχομένων, για να μπορέσει ο τόπος να προχωρήσει και να επουλώσει τα τραύματά του. Στη φωτογραφία εκπρόσωποι των δυο αντιμαχομένων πλευρών μετά την υπογραφή της ιστορικής συμφωνίας της Βάρκιζας, η οποία επαγγέλονταν την ειρήνευση που ωστόσο δεν ήλθε. Η τραγωδία του εμφυλίου πολέμου ήταν προ των πυλών ! Συνεχίζεται …
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
