Γράφει η Ευτυχία Αλικάκου
Στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη επικέντρωσε τα πυρά του ο Αλέξης Τσίπρας στη χθεσινή ομιλία του διάρκειας 57 λεπτών στη Βουλή και συμπύκνωσε την μεταξύ τους «μάχη» για την πρωθυπουργία -αν και όταν προκύψουν κάλπες- στην αντίστιξη «εγώ είμαι παιδί των καταλήψεων και εσείς παιδί της διαπλοκής». «Όσο μικραίνει ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο θα μεγαλώνουν οι αθλιότητες σας. Δεν αξίζει στη χώρα μας να είστε πρωθυπουργός της» ανταπάντησε ο αρχηγός της ΝΔ, ζητώντας εκλογές τώρα για να αποκατασταθεί όπως είπε το οικοδόμημα της αστικής δημοκρατίας. Ο κ.Τσίπρας υποστήριξε ότι όλα τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας δείχνουν ότι έχουμε περάσει σε φάση ανάπτυξης. Υπερασπίστηκε την τρίτη δανειακή σύμβαση δηλαδή την υπογραφή του τρίτου μνημονίου από την κυβέρνησή του λέγοντας «για μας τα πήραμε ή για να πληρώσουμε τα δικά σας σπασμένα;».
Παρά το ότι βρισκόμαστε ενώπιον της πλήρους κατάρρευσης της κυβέρνησης η οποία πλέον αδυνατεί να ελέγξει τον αναβρασμό που επικρατεί στους κόλπους της κοινωνίας και στον ευρύτερο πολιτικό κόσμο, ο καπετάνιος aka Αλέξης Τσίπρας αρνείται να εγκαταλείψει το πλοίο της διαπλοκής που με τόσο κόπο ναύλωσε στο διάστημα αυτής της καταστροφικής για τη χώρα διακυβέρνησης. Αναιδώς και μάλλον αφελώς ο πρωθυπουργός υπερασπίζεται μέχρις εσχάτων το παραμυθάκι του ηθικού πλεονεκτήματος και όπου τα βρίσκει σκούρα (δηλαδή σχεδόν παντού) αντεπιτίθεται σε προσωπικό επίπεδο σε οποιονδήποτε πάει να του αλλοιώσει τη διήγηση. Κλασικό εικονογραφημένο πλέον η γελοία επιμονή του στο αδιάβλητο της διαδικασίας των τηλεοπτικών αδειών τη στιγμή που το σκάνδαλο Καλογρίτσα-Σπιρτζή-Atttica Bank ανήκει πλέον στα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας και ενώ η διάθεση χειραγώγησης της ενημέρωσης μέσω της δημιουργίας αυτού του επαίσχυντου αντισυνταγματικού ολιγοπωλίου θα αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο των έργων και των ημερών της κυβέρνησης.
Είναι πλέον σαφές ότι ακόμα και ο Τσίπρας από κοντά με τη κοινωνία έχει μουδιάσει πολιτικά και ηθικά. Δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να απολογηθεί για τίποτε απολύτως. Ούτε για τη συγκάλυψη του πόθεν έσχες των μεγαλοστελεχών, ούτε για τα χημικά στους συνταξιούχους, ούτε για το ψέμα του αιώνα βλέπε ΕΝΦΙΑ, ούτε για το υπερταμείο που δεσμεύει τη δημόσια περιουσία για 99 ολόκληρα χρόνια. Η λογική είναι «εφόσον μας ψηφίσατε δις, θα μας υποστείτε πολλάκις». Και έχει πετύχει! Όταν ο Σαμαράς έκοβε 30 και 40 ευρώ από τη σύνταξη ή τον μισθό καιγόταν η Αθήνα και δεν τολμάγαμε να κατέβουμε κέντρο τώρα το μέλλον των νέων γενεών υποθηκεύεται, αδειάζει η χώρα από μυαλά και ταλέντα, η φτώχεια και η ανεργία εδραιώνονται για τα καλά γύρω μας, η δικαιοσύνη καταρρέει σαν πύργος τραπουλόχαρτα και όμως δεν ανοίγει ρουθούνι. Λίγοι συνειδητοποιούν ότι αυτή η κόπωση είναι το χειρότερο από τα δεινά που έχουν βρει τη πολύπαθη δημοκρατία μας.
Αλίμονο στο κράτος του οποίου οι πολίτες φτάνουν στο σημείο να βαριούνται ακόμα και να λοιδορήσουν τη διαπλεκόμενη πολιτική εξουσία με τη δικαιολογία ότι «συνήθισαν», αλίμονο στον πολίτη που αποποιείται το δικαίωμα στην άποψη και στη κριτική. Η συνήθεια είναι το προπαρασκευαστικό στάδιο του ολοκληρωτισμού και το πιο εύφορο έδαφος για την απολυταρχία. Φυσικά ένα τέτοιο σενάριο είναι μάλλον τραβηγμένο αλλά και μόνο η ύπαρξη της εν λόγω συνήθειας, τα αυτιά που κωφεύουν μπροστά στις σειρήνες της διαφθοράς αποτελούν θλίψη και κατάντια που δύσκολα θα ξεθωριάσουν από τις μνήμες μας.
