Γράφει ο Γιώργος Μαρίνος Παπανικολάου
Τα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ήταν πάντα ένα ζήτημα, που με εξίταρε ίσως γιατί είναι το πιο αμφιλεγόμενο ιστορικό γεγονός της σύγχρονης Ελλάδας. Στην κοινή συνείδηση του ελληνικού λαού το Πολυτεχνείο ως σύμβολο σηματοδοτεί το τέλος της χούντας των συνταγματαρχών και την αρχή της Μεταπολίτευσης, αφού πολλοί από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων έμελε να αποτελέσουν την νέα ελίτ της χώρας. Μέσα στο σαρωτικό άνεμο της Μεταπολίτευσης δημιουργήθηκε η νέα ελληνική μυθολογία. Τη θέση του κρυφού σχολειού πήραν οι «Νεκροί του Πολυτεχνείου». Από την όμορφη Ηλένια Ασημακοπούλου που πέθανε μέσα στα χέρια του αγοριού της και τελικά αποδείχθηκε, ότι ήταν φανταστικό πρόσωπο, μέχρι τις εκατόμβες νεκρών και τους ομαδικούς ανώνυμους τάφους, που έψαχναν οι μπουλντόζες του δημάρχου Αθηνών Μπέη, η Ελλάδα της ΕΟΚ και της Αλλαγής έψαχνε τα πατήματα της στο σύγχρονο κόσμο. Τι και αν κάποιοι όλα αυτά τα χρόνια φώναζαν, ότι τα περισσότερα «γεγονότα και αριθμοί» κατέρρεαν μπροστά στα πορίσματα Τσεβά και Γεωργούλα και στις έρευνες του ΕΜΠ και του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών; Τι κι αν αυτοί οι ίδιοι έλεγαν, ότι η υπερβολή μειώνει την αξία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου; Ο μύθος των «Νεκρών» υπήρξε ταμπού για την ελληνική κοινωνία και όποιος τολμούσε να τον θίξει χαρακτηρίζονταν αμέσως ως χουντικός.
Στο βωμό της «Δημοκρατίας» και της «Λαϊκής κυριαρχίας» θυσιάστηκε επιμελώς η λογική και η κριτική σκέψη μιας ολόκληρης κοινωνίας και τη θέση τους πήραν η υπερβολή και ο χαβαλές. Φτάνοντας στο 2010 σ το Μνημόνιο και την κατάρρευση της Μεταπολίτευσης, τα σύμβολα του Πολυτεχνείου τέθηκαν υπό σοβαρή αμφισβήτηση. Γιατί όμως έγινε αυτό; Διότι η μυθολογία του Πολυτεχνείου αποτέλεσε το όχημα ανέλιξης στην εξουσία πολλών από τους πρωταγωνιστές του, των ίδιων δηλαδή ανθρώπων που είναι υπεύθυνοι για τη σημερινή μας καταστροφή, οπότε η απέχθεια πλέον για τα πρόσωπα αυτά ήταν καταλυτική για την απομυθοποίηση της ίδιας της Μεταπολίτευσης των συμβόλων της.
Σήμερα, έχοντας βγει (ας ελπίσουμε) από τη «Φάρμα των Ζώων» της Μεταπολίτευσης ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε πιο σοβαρά την σύγχρονη ιστορία μας και να γκρεμίσουμε τους μύθους μας, αναζητώντας την αλήθεια και αναγνωρίζοντας την πραγματική αξία των γεγονότων. Το Πολυτεχνείο έχει τεράστια αξία για τη Δημοκρατία μας, γιατί ήταν η μοναδική αυθόρμητη και μαζική μορφή αντίστασης απέναντι στη δικτατορία. Η πλειοψηφία του λαού μας έζησε καλά επί δικτατορίας, αδιαφορώντας για το αν ο αριστερός γείτονας τους υπέφερε. Το οικονομικό θαύμα της δικτατορίας και η χαλαρότητα, που καμία σχέση δεν είχε με τις χούντες άλλων χωρών, όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, αποτελέσαν τους λόγους, που η λαϊκή αντίσταση υπήρξε σχεδόν ανύπαρκτη. Ίσως το Πολυτεχνείο να ήταν η ευκαιρία ενός ολόκληρου λαού να ξεπλύνει τη ντροπή του, που δέχτηκε να κλείσει τα μάτια στην πολιτική εκτροπή της χώρας, που γέννησε τη Δημοκρατία. Στις μέρες μας λοιπόν και ενώ έχει ήδη ξεκινήσει η αποκαθήλωση των μύθων της νεότερης Ελλάδας, ήρθε η ώρα για το δικό μας Μεταπολιτευτικό Διαφωτισμό. Είναι ιστορική ανάγκη να δούμε με ώριμη ματιά το ποιοι είμαστε, τι λάθη κάναμε και το πώς δεν θα τα επαναλάβουμε.
