Η Ευρώπη μπήκε σε μια δύσκολη εποχή. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, με όποιον τρόπο και να τελειώσει, βγάζει στην επιφάνεια μια αντιπαλότητα που υπέβοσκε, εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον. Κι αυτή δεν φαίνεται να τελειώνει. Η Ρωσία διεκδικεί τη σφαίρα επιρροής της, μόνο που τα κράτη που βρίσκονται κοντά της δεν έχουν καμμιά διάθεση να παίξουν τον ρόλο που είχαν επί Σοβιετικής Ένωσης. Από την άλλη πλευρά, η Ε.Ε., ενώ έχει την πρόθεση, δεν έχει ακόμα τη δυνατότητα να κινηθεί ως μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη, που θα εξισορροπούσε τις απειλές, διότι ακόμα δεν είναι.
Αυτό το περιβάλλον έντασης και συνεχών προστριβών, που μπορούν, εύκολα όπως αποδείχθηκε, να εξελιχθούν σε πολεμικές επιχειρήσεις έχει αυξήσει το συναίσθημα ανασφάλειας των Ευρωπαίων πολιτών. Σ΄ αυτούς περιλαμβάνεται η ακαδημαϊκή κοινότητα και, φυσικά, οι γονείς των φοιτητών, κυρίως όσων σπουδάζουν μακριά από τη χώρα τους. Το πλαίσιο ειρήνης και συνεργασίας που χαρακτήριζε τη λειτουργία των ευρωπαϊκών χωρών και των Πανεπιστημίων τους, με το κοινό πολιτισμικό υπόβαθρο, τις πολλές εθνικότητες στο ίδιο campus, τα προγράμματα ανταλλαγής φοιτητών και το όραμα για ένα μέλλον απαλλαγμένο από τον εφιάλτη του πολέμου, δυστυχώς έχει τραυματιστεί σοβαρά.
Ολόκληρη η ευρωπαϊκή τριτοβάθμια εκπαίδευση αντέδρασε με τρόμο στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Οι ανατολικοευρωπαϊκές χώρες που έχουν αρκετούς φοιτητές – και από την Ελλάδα – αγωνιούν για το αν θα είναι αυτές η επόμενη Ουκρανία. Σε πολλά δυτικοευρωπαϊκά πανεπιστήμια σπουδάζουν φοιτητές από τη Ρωσία και την Ουκρανία και κανείς δεν θα ήθελε να μεταφερθούν στο ακαδημαϊκό περιβάλλον οι πολιτικές αντιπαραθέσεις, που μπορεί, λόγω της έντασης που υπάρχει, να αποκτήσουν οξύ χαρακτήρα. Άλλωστε, σχεδόν πάντα, ένας πόλεμος δεν περιορίζεται στα πεδία των μαχών, αλλά μεταφέρεται οπουδήποτε μπορεί να μεταφερθεί, με οποιονδήποτε τρόπο.
Ήδη το μπαράζ κυρώσεων και αντιποίνων που θα υιοθετήσουν, σε ένα μπρα-ντε-φερ μέχρις εσχάτων, η Ρωσία και η Ε.Ε., έχει “ανάψει φωτιές” στις τιμές όλων των αγαθών με κυριότερη την ενέργεια, κάτι που επιβαρύνει αρκετά τον προϋπολογισμό μιας οικογένειας με παιδιά που σπουδάζουν εκτός χώρας.
“Σπουδάζεις έξω κι όμως ζεις εδώ” ήταν, πριν από χρόνια, το μήνυμα ενός γνωστού κολλεγίου με ευρωπαϊκές συνεργασίες, και φαίνεται πως αυτή αναδεικνύεται ως μια λύση που συνδυάζει αντίθετα, φαινομενικώς, ζητούμενα: σπουδές σε κάποιο γνωστό και καταξιωμένο Πανεπιστήμιο της Ευρώπης, χωρίς όμως τους κινδύνους και την οικονομική αιμορραγία που συνεπάγεται η ζωή στο εξωτερικό και τα συχνά αεροπορικά πήγαινε – έλα, των φοιτητών και των γονιών τους.
Μολονότι, θεωρητικώς, τα ξένα πανεπιστήμια απαγορεύονται στην Ελλάδα, στην πράξη έχει υπερισχύσει η νομοθεσία της Ε.Ε., βάσει της οποίας, αν κάποιος Έλληνας σπουδαστής παρακολουθήσει τα μαθήματα και περάσει τις εξετάσεις όλων των εξαμήνων ενός Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου που λειτουργεί μέσω ενός πιστοποιημένου Ελληνικού Κολλεγίου, αποκτά πτυχίο ακριβώς το ίδιο με όσους φοίτησαν στην έδρα του Πανεπιστημίου, ισότιμο των δημόσιων Ελληνικών Πανεπιστημίων, που αναγνωρίζεται σε όλον τον κόσμο – και στη Ρωσία! – και είναι ισχυρό για επαγγελματική καριέρα ακόμα και στο Ελληνικό Δημόσιο.
Όσοι τελειώνουν το Λύκειο και ιδιαίτερα όσοι είναι προσανατολισμένοι σε σύγχρονες σπουδές, όπως το ναυτιλιακό management και τα τουριστικά, που υπερέχει η Ελλάδα το ψηφιακό marketing, τα παιδαγωγικά και τις σπουδές ψυχολογίας που θα είναι αναγκαίες ειδικότητες, αλλά και την πληροφορική, καλό θα είναι να ψάξουν και αυτή τη δυνατότητα. Κοστίζει πολύ λιγότερο, προσφέρει την ίδια ακριβώς ποιότητα σπουδών και είναι σημαντικά ασφαλέστερη για τους νέους και τους γονείς τους.
