H πασχαλιάτικη διαφήμιση του Jumbo με τη συμμετοχή της Κατερίνας Στανίση έχει συζητηθεί πολύ. Άλλοι την «έθαψαν», άλλοι την ύμνησαν. Και είναι λογικό. Προβάλλει ένα «οικογενειακό στιγμιότυπο» που παίζει με το χρόνο. Παίζει με βιώματα των δεκαετιών του 70 και του 80. Ο κουμπάρος με το φανελάκι, η κουμπάρα με χτένισμα «υπερπαραγωγή» να πηγαινοφέρνει πιάτα από την κουζίνα, το «λαϊκό άσμα» να δίνει τον ρυθμό, η νονά στα «κόκκινα» και το αρνί να ψήνεται στη σούβλα της αυλής.
Την πρώτη φορά που βλέπεις τη διαφήμιση γελάς. Τη δεύτερη, μπορεί να ξυπνήσει μνήμες, ακόμη ίσως και τη νοσταλγία μιας χαμένης «λαϊκής αυθεντικότητας». Μετά όμως, αρχίζεις να διακρίνεις στο σενάριο τα στοιχεία όχι ενός παρελθόντος που έφυγε, αλλά ενός μέλλοντος που έρχεται.
Το δημόσιο χρέος μας το 2008 ήταν 262 δις ευρώ ή ίσο με το 113% του ΑΕΠ μας, ενώ το έλλειμμα του προϋπολογισμού μας δεν ξεπερνούσε το 5%, με ανέπαφη τη δημόσια και ιδιωτική μας περιουσία, το βιοτικό μας επίπεδο, τη βιωσιμότητα των τραπεζών μας, τις συντάξεις, τους μισθούς και τους τζίρους των επιχειρήσεων.
Μέχρι να αρχίσει ο πανικός του «Τιτανικού» από τον Παπανδρέου και τον Παπακωνσταντίνου η Ελλάδα προσέλκυε επενδυτικά κεφάλαια, το χρηματιστήριο της ήταν σε ένα εξαιρετικά ικανοποιητικό επίπεδο, οι τράπεζες είχαν καταθέσεις κοντά στα 250 δις ευρώ, η πιστοληπτική αξιολόγηση βρισκόταν στο Α (δεύτερη υψηλότερη στην ιστορία της), οι αγορές κεφαλαίων ήταν ανοιχτές για δανεισμό τόσο για το κράτος όσο και για τις τράπεζες με χαμηλά επιτόκια, οι τιμές των CDS ήταν τελείως έξω από το «κάδρο» και η ανεργία είχε διατηρηθεί αισθητά κάτω απ’ το 9,5%.
Σήμερα με χρεωκοπημένες τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία, με τους μισθούς και την κατανάλωση στα επίπεδα της δεκαετίας του 80 και με την ανεργία στα επίπεδα των αρχών της δεκαετίας του 60, το δημόσιο χρέος και παρά το «κούρεμα» είναι κάπου στα 350 δις, δηλαδή στο 175% του ΑΕΠ!
Τρία χρόνια φοροεισπρακτικής επιδρομής και υφεσιακών μέτρων αποδόμησαν πλήρως την εθνική οικονομία. Η κοινωνία παραμιλάει και ο Στουρνάρας το μόνο που έχει να πει είναι πως «αν δεν ευημερούν οι αριθμοί δεν μπορούν να ευημερούν οι άνθρωποι». Κάποιος πρέπει να του πει πως δεν συμβαίνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Τι συνέβη λοιπόν και το μέλλον της χώρας άρχισε να μοιάζει όλο και περισσότερο με το παρελθόν; Οι ιστορικοί του μέλλοντος σίγουρα θα έχουν πολλή δουλειά για να φωτίσουν αυτό το σκοτεινό κομμάτι της ελληνικής ιστορίας. Το βέβαιο είναι ένα. Από την ώρα που ο Γιώργος Παπανδρέου βγήκε από το Καστελόριζο για να μας πει τα «νέα» (χθες συμπληρώθηκαν τρία χρόνια ακριβώς) μέχρι και σήμερα, η Ελλάδα βρέθηκε στη δίνη μιας μεγάλης κρίσης χωρίς να διαθέτει την ηγεσία που θα μπορούσε να διαπραγματευτεί αποτελεσματικά τα εθνικά συμφέροντα και το μέλλον της χώρας. Ξένα συμφέροντα μπήκαν πάνω από τα ελληνικά και όσοι διαπραγματεύονταν τις τύχες της χώρας το αποδέχθηκαν. Η πολιτική ηγεσία αυτά τα τρία χρόνια «εζυγίσθη εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής», κατά την γνωστή έκφραση του «Γέρου της Δημοκρατίας». Κυρίως διότι δεν επέδειξε το στοιχειώδες φιλότιμο να μην επιστρέφει κάθε φορά με «άδεια χέρια».
ΥΓ: Το χειρότερο όλων είναι η δήθεν «αντίσταση» του Βενιζέλου σε σημεία του πολυνομοσχεδίου που πρέπει να ψηφιστεί για να πάρουμε τη δόση μας. Είναι τόσο κακή η σκηνοθεσία αυτής της «ξαφνικής ευαισθησίας», όταν οι πάντες γνωρίζουν πως ένας ανασχηματισμός και μερικές κυβερνητικές καρέκλες, είναι το μόνο που θέλει αυτή την ώρα ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
