Από το ξεκίνημα της κρίσης, δεν ήταν λίγοι αυτοί οι οποίοι έλεγαν πως «η κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία». Με την πάροδο του χρόνου κατέστη όλο και πιο σαφές το περιεχόμενο της λέξης «ευκαιρία». Στην πραγματικότητα, η κρίση έδωσε το έναυσμα για έναν άγριο πόλεμο με στόχο την ανακατανομή του πλούτου της χώρας. Όλες οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ισορροπίες που είχαν διαμορφωθεί τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες, καταρρέουν σταδιακά σαν χάρτινος πύργος και οι μάχες διεξάγονται πλέον μέχρι τελικής πτώσης.
Ο πόλεμος έχει να κάνει πρωτίστως με τη νέα μοιρασιά στην επιχειρηματική «πίτα» της χώρας. Είναι πόλεμος άγριος, παρασκηνιακός και χωρίς κανόνες. Ή πιο σωστά ο μόνος κανόνας αυτού του πολέμου είναι πως «όλα επιτρέπονται». Αυτό που φαίνεται με αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι η μέρα με τη νύχτα. Αξιοποιείται το εύλογο κοινωνικό αίτημα για «τιμωρία των ενόχων» με ένα αληθινό πογκρόμ εναντίον όσων για το ένα ή τον άλλο λόγο έχουν αποκλειστεί από τη «νέα τάξη πραγμάτων» που έχει αρχίσει να εμπεδώνεται στη χώρα.
Ήδη βρίσκονται πολιτικοί και επιχειρηματίες στη φυλακή. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Μάλιστα συζητούνται εντόνως συγκεκριμένα ονόματα από τον ευρύτερο εκδοτικό και δημοσιογραφικό χώρο. Το ζητούμενο δεν είναι να «πληρώσουν» απλά. Αν ήταν μόνο αυτό θα μπορούσε το κράτος να έχει βρει τον τρόπο να αυξήσει τα έσοδά του, αντί να ξεζουμίζει τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Το ζητούμενο είναι να λειτουργήσουν ως παράδειγμα για την τύχη που περιμένει αυτούς που δεν θα αποδεχθούν και θα δοκιμάσουν να αντιδράσουν με οποιονδήποτε τρόπο απέναντι στη «νέα τάξη».
Από αυτή την άποψη είναι πολύ χαρακτηριστική η περίπτωση του επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη. Μέχρι και την ημέρα της σύλληψής του δήλωνε με όλους τους τρόπους την πρόθεσή του να έρθει σε ένα διακανονισμό και να δώσει 160.000.000 ευρώ! Η πρόθεσή του έπεσε στο κενό, διότι το ζήτημα δεν είναι να μαζέψουνε λεφτά αλλά να «καθαρίσουνε» τους ανεπιθύμητους από το παιχνίδι.
Δεν είναι τυχαίο στην προκειμένη περίπτωση, πως παρά το γεγονός της προφυλάκισής του, συνεχίζεται ο πόλεμος εναντίον του. Καθοδηγούμενα δημοσιογραφικά σχόλια των τελευταίων ημερών σε συστημικά έντυπα και τις παραφυάδες τους στο διαδίκτυο, λένε πως έχει γίνει πρόβλημα για τους συγκροτούμενούς του το γεγονός ότι ο έγκλειστος επιχειρηματίας δεν μπορεί να κάνει μπάνιο!
Μα ασφαλώς ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί, αφού πάσχει από χρόνια ασθένεια του νευρικού συστήματος και σε συνθήκες κράτησης έχει μείνει ουσιαστικά παράλυτος. Εντούτοις, απορρίφθηκε η αίτηση αποφυλάκισης που κατέθεσε για λόγους υγείας. Είναι λοιπόν προδιαγεγραμμένο όχι μόνο να μην μπορεί να κάνει μόνος του ντουζ αλλά και να πεθάνει!
Το να μιλήσει κανείς για στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και προστασία από τον εξευτελισμό, είναι μάλλον πολυτέλεια, μέσα σε ένα πεδίο μάχης που ακούγονται μόνον πολεμικές ιαχές. Ζούμε σε μια εποχή που την απέδωσε θαυμάσια ο Ελύτης με τον στίχο του «Όταν ακούς τάξη, ανθρωπινό κρέας μυρίζει».
Το “Matrix” έχει στηθεί με αριστοτεχνικό τρόπο, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις βίαιης αναδιάρθρωσης της καθημερινότητας των ανθρώπων και πολεμικής ανακατανομής του πλούτου. Όποιος δεν πάρει το σωστό χάπι για να αισθάνεται ευτυχής με την αρπαγή του εισοδήματός του, της επιχείρησής του, του σπιτιού του, της αξιοπρέπειάς του θα αποστέλλεται με συνοπτικές διαδικασίες για…μπάνιο. Η συνταγή άλλωστε δεν είναι καινούργια.
Δοκιμάστηκε σε βάρος των Εβραίων στη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Οι μιαροί Εβραίοι έμπαιναν «για ένα ντουζ» στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και έβγαιναν….στάχτη. Την ίδια στιγμή βέβαια κάποιοι έκαναν πάρτυ με τις περιουσίες τους.
