Γράφει ο Δρ. Ιωάννης Ν. Χαραλαμπόπουλος, Γεωπόνος-Βιοκλιματολόγος.
Ο ρατσιστής φοβάται. Φοβάται τον εαυτό του και φοβάται τι θα του συμβεί. Η χαμηλή του αναλυτική ικανότητα, τον κάνει να βλέπει άσπρο και μαύρο, τον κάνει να βλέπει ως μόνη λύση έναντι του διαφορετικού τον αφανισμό του.
Δεν επιτίθεται στο μετανάστη γιατί είναι αλλόφυλος, αλλά γιατί είναι φουκαράς και πεινάει. Φοβάται ο ρατσιστής τη φουκαροσύνη, φοβάται μην έρθει η ώρα να γίνει και αυτός φουκαράς. Νομίζει ότι αν αφανίσει τον φτωχό αφανίζει και την φτώχεια.
Γιαυτό, αυτοί – εγγόνια και παιδιά μεταναστών έγιναν ξαφνικά εχθροί του μετανάστη. Φοβούνται ότι κάποια ώρα θα ξαναπάρουν ένα καράβι για κάπου αλλού. Αφανίζοντας τον μετανάστη αφανίζεις και την προσφυγιά νομίζουν. (Δεν είναι τυχαίο ότι σε ρατσιστικά μορφώματα εντάσσονται συχνά δεύτερης γενιάς μετανάστες).
Επιτίθεται στον ομοφυλόφιλο γιατί δεν νοιώθει ασφαλής με τον εαυτό του , δεν νοιώθει καλά με το φύλο του. Έχει ανάγκη να δείξει μπράτσα και αντρειοσύνη. Δεν νοιώθει επαρκή την αντροσύνη του. Θέλει κουμπούρια και όλα τα σύμβολα του σκληρού άντρα. Πρέπει να φωνάξει πόσο άντρας είναι με τα κολλητά μπλουζάκια και με την επίθεση στον ομοφυλόφιλο. Γιατί φοβάται μη του μοιάσει. Αφανίζοντας τον ομοφυλόφιλο, αφανίζεις και την ομοφυλοφιλία θαρρεί.
Μετά μισεί τον ανάπηρο, τον όποιο έχει προβλήματα κινητικά. Ο Καιάδας ήταν γι΄αυτόν ένα πρότυπο. Αφανίζοντας τον ανάπηρο νομίζει ότι αφανίζει την αναπηρία.
Γιαυτό αν θέλουμε να τελειώνουμε με το ρατσισμό πρέπει να δώσουμε παιδεία, να σπάσουμε τον φόβο για το άγνωστο. Να κατανοήσει ο καθένας μας τι είναι, ποιος είναι και κυρίως να κατανοήσει το περιβάλλον του και τον ρόλο του μέσα σε αυτό.
Αυτό το τέρας που λέγεται ρατσισμός το ταΐζεις όσο το κρύβεις και παίζεις το παιχνίδι που του αρέσει, το παιχνίδι της βίας. Οι βρικόλακες δυο πράγματα φοβούνται, το φώς και τον καθρέφτη. Φως είναι η παιδεία και καθρέφτης είναι η αυτοκριτική.
