Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Ο Τσίπρας έριξε μια ζαριά πολύ υψηλού ρίσκου παραιτούμενος από την πρωθυπουργία και διεκδικώντας την αυτοδυναμία στις προσεχείς εκλογές. Είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν δέχτηκε να συναντηθεί ούτε τυπικά με τον Μειμαράκη προκειμένου να πείσει το εκλογικό σώμα πως η αυτοδυναμία είναι αναγκαιότητα. Στο ίδιο μήκος κύματος και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κλείνουν την πόρτα στις μετεκλογικές συνεργασίες προκειμένου να συσπειρώσουν όσο το δυνατόν περισσότερους ψηφοφόρους του Γενάρη του 2015 και κυρίως να αποτρέψουν διαρροές ψηφοφόρων μεταξύ αυτών που λοξοκοιτάνε ήδη προς τη πλευρά Λαφαζάνη.
Παρά ταύτα, με βάση την κοινή λογική αλλά και τις τάσεις που έχουν αρχίσει να ανιχνεύονται δημοσκοπικά, η επίτευξη της αυτοδυναμίας φαίνεται ως το λιγότερο πιθανό ενδεχόμενο. Η κυρίαρχη παράσταση αυτή τη στιγμή στο εκλογικό σώμα είναι η αβεβαιότητα και ο κίνδυνος παράτασης της ακυβερνησίας. Το γεγονός αυτό δημιουργεί εκ των πραγμάτων ένα μεγάλο «παράθυρο ευκαιρίας» για τα κόμματα που τοποθετούνται στον μεσαίο κεντροαριστερό χώρο κι έχουν δηλωμένη την πρόθεση της συνεργασίας ώστε να υπάρξει κυβερνητική λύση την επόμενη μέρα.
Το τέλος των ψευδαισθήσεων του προηγούμενου επταμήνου αλλά και η εμπειρία πλέον πως τα πράγματα πάντα μπορούν να γίνουν χειρότερα στο πεδίο της οικονομίας, δημιουργούν τις προϋποθέσεις ώστε Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ να αναδειχθούν από την κάλπη ως οι ρυθμιστές της επόμενης μέρας, έχοντας τον ικανό και αναγκαίο αριθμό βουλευτών για να στηρίξουν μια βιώσιμη κυβερνητική λύση. Θα το πετύχουν;
Το Ποτάμι αρχίζει να φαίνεται πιο ώριμο πολιτικά και δίνει όλο και λιγότερο την εντύπωση του κόμματος των απολιτίκ πολιτών. Οι μήνες που μεσολάβησαν «πολιτικοποίησαν» το Ποτάμι και στο βαθμό που καταφέρει αυτό να εκφραστεί στο προγραμματικό του λόγο και στη σοβαρότητα της σύνθεσης των ψηφοδελτίων του, έχει σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας.
Στο ΠΑΣΟΚ το ζητούμενο είναι να κλείσουν τα χάσματα της πολυδιάσπασης, κυρίως δε του διαζυγίου με τον Γιώργο Παπανδρέου. Στο βαθμό που η Γεννηματά πετύχει να συσπειρώσει έστω και ένα «συναισθηματικό ΠΑΣΟΚ» έχει σοβαρές πιθανότητες στην επόμενη βουλή να βρεθεί με καλύτερους όρους.
Η θεαματική αθέτηση των υποσχέσεων που έδινε και δεν κατάφερε να τηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσγείωσε μόνον τον ίδιο στο σκληρό έδαφος του ρεαλισμού. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχει προσγειώσει και το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας που ακούει σήμερα τον Λαφαζάνη και χαμογελάει λέγοντας «άσε μεγάλε, μας τα είπαν κι άλλοι…».
Πάνω στη βάση αυτή, του προσγειωμένου ρεαλισμού, θα πρέπει να αναζητηθεί η βιώσιμη κυβέρνηση της επόμενης μέρας. Και μπορεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει πως δεν θα συνεργαστεί με κανέναν γιατί αυτό επιβάλλει ο κομματικός ωφελιμισμός μπροστά στις κάλπες, η κοινωνία πλέον αυτά «τα ακούσει βερεσέ». Υπό αυτές τις συνθήκες Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ, ενδέχεται να αποδειχθούν η μεγάλη έκπληξη αυτών των εκλογών.
ΥΓ: Και η ΝΔ; Με ενισχυμένα το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ και με τη ΝΔ δεύτερη και κάτω από τα ποσοστά του Γενάρη, δεν έχει κυβερνητική τύχη. Θα μπορούσε ασφαλώς να διεκδικήσει την πρωτιά και να αλλάξει εντελώς τον πολιτικό χάρτη. Αλλά κάτι τέτοιο προϋποθέτει στρατηγικές και οργανωτικές κινήσεις τις οποίες δεν δείχνει μέχρι σήμερα και στις οποίες θα αναφερθώ αναλυτικά στο αυριανό άρθρο μου.
