Γράφει ο Πέτρος Χασάπης
Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και τη διαμορφωθείσα σημερινή μονοπολική νεοκαπιταλιστική πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης, όπου ταυτόχρονα κατέρρευσαν τα εθνικά κράτη, κατέρρευσε ταυτόχρονα και το εθνικό πολιτικό δίπολο Αριστερά – Δεξιά. Τι εκφράζουν λοιπόν τα κόμματα σήμερα;
Σε ότι αφορά την Αριστερά επιβιώνουν ακόμα δύο Αριστερές: Η αναχρονιστική Αριστερά και η ρεφορμιστική Αριστερά. Η πρώτη (π.χ. ΚΚΕ κ.λ.π.) διακηρύσσει ότι θα γκρεμίσει τον παγκόσμιο νεοκαπιταλισμό και στην καλύτερη περίπτωση (επειδή γνωρίζει ότι δεν το μπορεί) καθησυχάζει τους οπαδούς της ότι τελικά ο παγκόσμιος νεοκαπιταλισμός θα καταρρεύσει μόνος του από τις εσωτερικές του αντιθέσεις. Η δεύτερη (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ, PODEMOS κ.λ.π.), αποδέχεται τον παγκόσμιο νεοκαπιταλισμό, αλλά διακηρύσσει ότι θα τον κάνει να αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο και στο τέλος θα καταφέρει σιγά σιγά να τον αλλάξει προς όφελος των κοινωνιών.
Τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Σοσιαλιστικό κόμμα Γερμανίας, Γαλλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας κ.λ.π.), ακολουθούν στην ουσία μια μορφή νεοφιλελεύθερου σοσιαλισμού, δηλαδή έχουν αποδεχτεί πλήρως την ισχύουσα διεθνή νεοκαπιταλιστική πραγματικότητα και το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να διασώσουν ό,τι μπορούν από ένα καταρρέον πάλαι ποτέ κοινωνικό κράτος. Συνεργάζονται δε στην άσκηση της εξουσίας με τα δεξιά κόμματα, αφού οι διαφορές τους είναι ασήμαντες. Τα δε δεξιά φιλελεύθερα κόμματα έχουν μετατραπεί σε πλήρως νεοφιλελεύθερα και έχουν ευθυγραμμιστεί απόλυτα με τα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης.
Και στη χώρα μας, το κομματικό σύστημα (με τις δικές του μάλιστα παθογένειες) ακολουθεί τις ανωτέρω λογικές. Όπως βλέπουμε όλοι, δεν μπορεί πλέον να υπάρξει μια μεγάλη Κεντροαριστερά ή μια μεγάλη Κεντροδεξιά, παρά τι φιλότιμες προσπάθειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος, επειδή ακριβώς δεν λειτουργεί το υπόβαθρο Δεξιά – Αριστερά, μέσα σε ένα καταργημένο εθνικό κράτος. Η όλη κατάσταση διεθνώς είναι ρευστή. Το φαινόμενο της μονοπολικής παγκοσμιοποίησης του νεοκαπιταλισμού βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και ακόμα δεν έχει δημιουργηθεί ο αντίθετος πόλος, ο οποίος και θα δώσει την ευκαιρία να εμφανιστούν νέες σταθερές πολιτικές δυνάμεις.
Αυτή τη στιγμή, ως αντίπαλο δέος προς την παγκοσμιοποίηση εμφανίζεται ο εθνικισμός. Δηλαδή η επιστροφή στα εθνικά κράτη, στα εθνικά νομίσματα, στις εθνικές κυριαρχίες, στα κλειστά σύνορα και φυσικά στον διεθνή ανταγωνισμό μεταξύ των κρατών. Αυτό είναι ένα ρεύμα που αποκτά όλο και πιο πολλούς οπαδούς, αλλά έχει δύο θανάσιμα μειονεκτήματα. Πρώτον, ο εθνικισμός ταυτίζεται εύκολα από την προπαγάνδα του συστήματος στις συνειδήσεις των ανθρώπων με φασισμό, ρατσισμό κ.λ.π. και γίνεται πολύ εύκολος στόχος από τη διεθνή ελίτ, βοηθούμενη φυσικά και από όλα τα υπόλοιπα κόμματα, που έχουν πολιτικό συμφέρον. Δεύτερον, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να προταθεί ως νέο όραμα ένα παγκόσμιο πισωγύρισμα. Ποτέ η ιστορία δεν πήγε προς τα πίσω.
Ένα νέο πολιτικό κίνημα για να μπορέσει να σταθεί και να έχει μέλλον θα πρέπει να μην ταυτίζεται με καμία από τις ανωτέρω λογικές και σχήματα και ταυτόχρονα να υπολογίσει με την μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια το προς τα πού θα κινηθεί η παγκόσμια κατάσταση (για να προβάλει το κατάλληλο πολιτικό όραμα), ενώ παράλληλα να προσπαθήσει να χαράξει τον αντίπαλο πολιτικό πόλο, που αναγκαστικά θα αναδειχθεί μέσα από το ανωτέρω μονοπολικό σύστημα. Η ζωή δεν θα μπορέσει να προχωρήσει για πολύ στηριζόμενη σε έναν μόνο πόλο. Θα είναι αυτός ο νέος πόλος ο εθνικισμός, δηλαδή η επιστροφή στα εθνικά κράτη και στον διεθνή ανταγωνισμό ή θα είναι κάτι άλλο; Και ποιο θα είναι αυτό;
