Η έκπληξη που νιώθουν ορισμένοι το τελευταίο διάστημα για την εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα είναι υποκριτική. Θα τους πίστευα αν επρόκειτο για κεραυνό εν αιθρία. Αλλά ο ουρανός ήταν μαύρος εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Κι όπως συμβαίνει στη φύση, έτσι συμβαίνει και στην κοινωνία. Λίγο πριν ξεσπάσει η άγρια καταιγίδα υπάρχει μια περίεργη ησυχία. Ο ουρανός είναι μαυρισμένος αλλά δεν ακούγεται απολύτως τίποτα. Όπως λέει και ο ποιητής είναι «η μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων».
Ξεκαθαρίζω πως δεν έχω την πρόθεση να φοβίσω ή να τρομοκρατήσω κανέναν. Λέω μόνον αυτό που καταλαβαίνω, τη στιγμή που υπάρχει μια γενικευμένη νέκρωση των υγιών ανακλαστικών. Η αίσθηση της παντοδυναμίας που είχαν ορισμένοι τους οδηγούσε σε απανωτά σφάλματα εκτιμήσεων. Προεξοφλούσαν, για παράδειγμα, τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές του Μαΐου. Δεν τους βγήκε και τώρα κάνουν ένα εξίσου μεγάλο λάθος, προεξοφλώντας πως ο Αλέξης Τσίπρας είτε τώρα, είτε στην τρίτη αναμέτρηση μπορεί να γίνει πρωθυπουργός. Οπότε business as usual!
Έτσι, μαθαίνω ότι περνάει πολύς κόσμος τώρα τελευταία το κατώφλι της Κουμουνδούρου. Το αστείο είναι πως όλοι, κάτι κρατούν στα χέρια τους. Χαρτιά, φακέλους, έγγραφα. Με λίγα λόγια πράγματα που θα μπορούσαμε να τα αποκαλέσουμε και «διαπραγματευτικό υλικό». Μαθαίνω επίσης- χωρίς να βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως είναι αλήθεια – ότι το κατώφλι της Κουμουνδούρου έχουν περάσει και κάποιοι πρώην στενοί συνεργάτες του Άκη Τσοχατζόπουλου. Αν πρόκειται για πολιτικές προσχωρήσεις γιατί δεν ανακοινώνονται; Αν πάλι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ας βγει μια καθαρή διάψευση να μην μπαίνουν και οι δημοσιογράφοι στο δίλημμα αν θα πρέπει να γράψουν ή όχι, με βάση τις φήμες που κυκλοφορούν. Πάντως μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχουν γράψει.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν πολύ απλά πως η «βολεμένη» και «διαπλεκόμενη» Ελλάδα δεν έχει απολύτως κανένα ιδεολογικό πρόβλημα να στοιχηθεί πίσω από τον Τσίπρα, προκειμένου να διατηρήσει ανέπαφα «τα καλά και συμφέροντα». Η σκέψη είναι πάνω κάτω «θα κάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο ΠΑΣΟΚ». Αυτό που τους διαφεύγει είναι ότι ο Τσίπρας δεν έχει το χρόνο που είναι απαραίτητος για να κόψει το τιμόνι 180 μοίρες δεξιά και να γίνει σε ένα βράδυ ΠΑΣΟΚ. Οπότε εάν μεν κρατήσει το τιμόνι εκεί που το έχει σήμερα πάμε κατευθείαν στα βράχια της χρεωκοπίας και της δραχμής, ενώ εάν το κόψει απότομα θα προκαλέσει την ανατροπή του σκάφους του και ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει στη μνήμη μας σαν ένα μεγάλο πολιτικό ναυάγιο. Για αυτό και δεν θα το κάνει άλλωστε.
Αυτή η κατάσταση δημιουργεί την παράξενη βουή πριν την καταιγίδα, με την οποία ξεκίνησα. Υπάρχει λύση; Κατά την ταπεινή μου γνώμη υπάρχει. Ο Τσίπρας μπορεί να πάρει στην αντιπολίτευση όλο τον χρόνο που χρειάζεται για να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο ΠΑΣΟΚ και να μην μπει η χώρα στις περιπέτειες που περιέγραψε μόλις χθες ένας- αποδεδειγμένα- φίλος της Ελλάδας, ο Πράσινος ευρωβουλευτής Ντανιέλ Κον Μπετίτ, χαρακτηρίζοντας το πρόγραμμα της ελληνικής αριστεράς ως «τρέλα και ανοησία». Για αυτό και η χώρα πρέπει να αποκτήσει όσο το δυνατόν συντομότερα μια υπεύθυνη και αποφασιστική κυβέρνηση που θα βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στο μνημόνιο της ύφεσης και τις πολιτικές της ανάπτυξης. Αλλιώς δεν θα μιλάμε απλά για καταιγίδα αλλά για κατακλυσμό.
ΥΓ: Για να μην οδηγηθούμε στην τρέλα και την ανοησία θα πρέπει τα κανάλια να σταματήσουν να «χτυπάνε» τον Τσίπρα. Διότι τα ελληνικά ΜΜΕ είναι μέρος της κρίσης και στέλνουν τον κόσμο ακριβώς απέναντι από αυτό που υποστηρίζουν. Όσες βλακείες και να πούνε οι «Στρατούληδες», στο βαθμό που επισημαίνονται από τους «Πρετεντέρηδες» στέλνουν τον κόσμο στους “Στρατούληδες”. Διαφορετικά, σκεφτείτε πόσες μονάδες θα έχανε ο ΣΥΡΙΖΑ, αν κάθε βράδυ ο Πρετεντέρης από το «παράθυρό» του, «έπαιζε» υπέρ του Τσίπρα! Δεν ξέρει; Μα, είναι ικανότατος δημοσιογράφος. Δεν μπορεί; Μα, πάντα υποστήριζε με πάθος την άποψή του. Δεν θέλει; Γιατί όμως;
