Γράφει ο Σπύρος Μπόικος
Είναι γνωστό ότι εδώ και δεκαετίες ο πολιτικός αγώνας, ως μια δημόσια διαδικασία πειθούς, έχει περάσει σε ένα στάδιο “επιστημονικό”. Πλήθος εξειδικευμένων συμβούλων πλαισιώνουν τους πολιτικούς, βοηθώντας τους να επικοινωνήσουν με τον καλύτερο τεχνικά τρόπο τις ιδέες τους προς την κοινωνία. Εκεί που, παλιά, ο πολιτικός ήταν ο μόνος αρμόδιος να σχεδιάσει την καμπάνια του, να αποφασίσει και να οργανώσει τον τρόπο με τον οποίο θα κέρδιζε τη στηριξη ενός τμήματος της κοινωνίας, πλέον η μόνη του ανησυχία είναι η πολιτική κατεύθυνση, το “προς τα πού πάμε”. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν αρμοδιότητα επαγγελματιών, στην πλειονότητα τους επιστημόνων, οι οποίοι θα αμοιφθούν για τις υπηρεσίες τους. Τα τελευταία χρόνια είχε αρχίσει να δημιουργείται η αίσθηση ότι, το όποιο αποτέλεσμα των πολιτικών αγώνων, εξαρτώταν από τους ειδικούς αυτούς σε βαθμό σχεδόν καθοριστικό.
Να όμως που έρχονται αυτές οι εκλογές να ανατρέψουν την παραπάνω αίσθηση. Μπροστά στις εκλογές της 25 Γενάρη, από τις πιο σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων τουλάχιστον δεκαετιών, η πολιτική βγαίνει μπροστά. Και όταν λέμε η πολιτική εννοούμε ένα πλήθος πραγμάτων: η πολιτική γραμμή φυσικά, αλλά και το πολιτικό ήθος, το είδωλο της κοινωνίας που υπάρχει ως αντανάκλαση στο μυαλό των στελεχών του κάθε κόμματος, το πολιτικό όραμα (ή η έλλειψη του) του κάθε πολιτικού ηγέτη. Εδώ πραγματικά οι ειδικοί μπορούν να κάνουν πολύ λίγα πράγματα: δεν είναι δουλειά τους ο καθορισμός της πολιτικής.
Κάθε κόμμα, ανάλογα με την πολιτική του κατεύθυνση και βεβαία τους οικονομικούς του πόρους οργάνωσε την προεκλογική του καμπάνια και, φυσικά, θεωρούμε καλόπιστα ό,τι ο καθένας αξιοποίησε τις δυνατότητες του στο μάξιμουμ. Τα αποτελέσματα δυστυχώς είναι από απογοητευτικά έως εξοργιστικά.
Ο Αντώνης Σαμαράς μιλώντας στο μικρό Νικόλα παραλληλίζει τη χώρα με γήπεδο. Αν σκεφτεί κανείς τί ρόλο παιζουν τα δημόσια έργα σε αυτήν εδώ τη μικρή χώρα που ακόμη κουβαλάει διοικητικές πρακτικές από την πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία, δεν έχει και τόσο άδικο. Το χειρότερο όμως για όλους, αυτό που είναι εξοργιστικό και προσβλητικό βαθιά για κάθε πολίτη που ζει και προσπαθεί σε αυτή τη χώρα, φιλότιμα, ναι φιλότιμα, είναι ότι ο μέχρι τώρα πρωθυπουργός δηλώνει ότι θέλει να ξανακάνει την Ελλάδα μια κανονική και σοβαρή χώρα. Δήλωση η οποία ξεκάθαρα σημαίνει ότι ο Αντώνης Σαμαράς (αν όχι και το πολιτικό και επικοινωνιακό του επιτελείο) δεν θεωρεί, τουλάχιστον για το πρόσφατο διάστημα, την Ελλάδα χώρα κανονική και σοβαρή.
Ο Πάνος Καμμένος νουθετεί το μικρό Αλέξη, φροντίζοντας να του ξεκαθαρίσει ότι ο Πάνος Καμμένος είναι “χρήσιμος για την Ελλάδα”. Αν ο Πάνος Καμμένος είναι χρήσιμος, τί είναι οι γιατροί, οι δάσκαλοι κάθε βαθμίδας και κάθε άνθρωπος σε αυτή τη χώρα που κάνει τη δουλειά του (ξανά!) με φιλότιμο;
Σε περίπτωση που δεν το καταλαβαίνουν οι δυο προαναφερθέντες πολιτικοί αρχηγοί, τα προεκλογικά τους σποτ είναι τουλάχιστον αστεία για την κοινωνική εκείνη δύναμη που καλείται στα επόμενα είκοσι χρόνια να δουλέψει για το κοινό καλό, το πιο δυναμικό και ελπιδοφόρο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, την ηλικιακή ομάδα των 20- 40 χρονών. Αυτούς λοιπόν, που πραγματικά τους καίνε οι ερχόμενες εκλογές, τα δυο παραπάνω σποτ δείχνουν να τους αγνοούν, να τους χλευάζουν, να προσβάλλουν την αισθητική τους με τις θλιβερές προσπάθειες πολιτικής επιβίωσης του Αντώνη Σαμαρά και του Πάνου Καμμένου.
Αντίθετα τα σποτ του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να μιλάνε ακριβώς στην ηλικιακή αυτή ομάδα, σε μια γλώσσα δική της και με ένα τρόπο που σίγουρα τον καταλαβαίνει, για θέματα που νοιώθει στο πετσί της. Άδικά λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το ρεύμα που έχει;
