Γράφει ο Γιάννης Μανιάτης*
Η τύχη το έφερε να ζήσω από κοντά, από θέσεις ευθύνης, τη μεγαλύτερη κρίση της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες. Στην πολιτική είναι πάντα μια πρόκληση να αναμετράται κανείς στα δύσκολα με τον ίδιο του τον εαυτό, τις αντοχές και τις ικανότητές του. Η δικιά μου η γενιά, για λογαριασμό και της προηγούμενης, αλλά και της επερχόμενης, κλήθηκε να πάρει δύσκολες αποφάσεις, αποφάσεις που προσπάθησαν να διορθώσουν τα λάθη της, τα λάθη του παρελθόντος και να δημιουργήσουν καλύτερες συνθήκες για το παρόν και το μέλλον.
Τα πέντε κρίσιμα χρόνια των μνημονίων βρέθηκα να έχω την ευθύνη βασικών τομέων του υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής. Μέσα σε ένα καταρρέον πολιτικό σύστημα, στον κυκλώνα της διεθνούς κι ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής κρίσης, με μια οικονομία βαθιά βουτηγμένη σε πολλαπλά ελλείμματα και χρέη, με μια κοινωνία απολύτως απροετοίμαστη για τους τυφώνες και με ένα διεθνοπολιτικό σύστημα που αντιμετώπισε για μεγάλο χρονικό διάστημα την πατρίδα μας ως μαύρο πρόβατο, ή ως τον αμνό που θα άρει τις αμαρτίες των υπολοίπων.
Το στοίχημα ιστορικά προκλητικό: Προοδευτικές μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής του τόπου και ταυτόχρονα επανάκτηση της εθνικής αυτοπεποίθησης και της θεσμικής μας ισορροπίας σε όλα τα ευρωπαϊκά και διεθνή όργανα. Η θετική απάντηση στο διπλό αυτό δίλημμα αποτελεί το μεγάλο διακύβευμα για όλους μας. Για μια κοινωνία που θα πιστέψει ότι το καλύτερο μπορεί να είναι ρεαλιστικό.
Η διαμόρφωση παραγωγικής βάσης και δημόσιας διοίκησης που να λειτουργούν με διεθνή ανταγωνιστικότητα, μεγιστοποίηση της παραγωγικότητας και ταυτόχρονα η διαμόρφωση μιας νέας εθνικής συνείδησης για την Ελλάδα που «μπορεί να τα καταφέρει» μέσα από τη γεωστρατηγική της αναβάθμιση στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, ώστε να ξαναγίνει σημαντικός ευρωπαϊκός παράγοντας ειρήνης, περιφερειακής συνεργασίας και ισότιμης συμμετοχής στην ευρωζώνη και την Ευρώπη. Μια Ευρώπη της πολιτικής ένωσης ομοσπονδιακής κατεύθυνσης, θεσμών σε δημοκρατικές βάσεις, ενίσχυσης της κοινής εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής άμυνας και ασφάλειας.
Η εθνική αυτοπεποίθηση στηρίζεται στην απόφαση να αρνηθούμε την ήττα της χώρας, την παραίτηση, το δήθεν μοιραίο και αναπόφευκτο, να απαντηθεί η εθνική μιζέρια με μαχητικότητα, διεθνοπολιτική αξιοπιστία, με επαναφορά σε επίπεδα ισοτιμίας.
Ήμουν τυχερός, γιατί τόσο οι στενοί μου συνεργάτες, όσο και τα βασικά διοικητικά στελέχη του υπουργείου πίστεψαν σ’ αυτό που αποκαλώ «Προοδευτικό Πατριωτισμό». Έναν πατριωτισμό μάχιμη δύναμη του δυτικού κόσμου, που πιστεύει στις δυνάμεις της πατρίδας, όχημα για την εθνική ανόρθωση, τον αταλάντευτο ευρωπαϊκό προσανατολισμό, τη δυνατότητά μας να παράγουμε εθνικό πλούτο, τις προοπτικές που διαμορφώνουμε όταν είμαστε εξωστρεφείς και με αυτοπεποίθηση, όταν στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας που παράγουν καινοτομία, που είναι ανταγωνιστικές.
Έναν πατριωτισμό που είναι προοδευτικός, δίνοντας κορυφαία προτεραιότητα στην ενίσχυση των κοινωνικά αδύναμων, μεταμορφώνοντας την ελληνική γραφειοκρατία σε υποστηρικτή της επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας, που περιλαμβάνει όλες τις κοινωνικές ομάδες και κυρίως αυτές που κινδυνεύουν με αποκλεισμό, που στηρίζει την εξάλειψη των περιφερειακών ανισοτήτων, που βασίζεται στην αειφορική χρήση και επανάχρηση των πρώτων υλών, που δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, που διαμορφώνει ένα ισχυρό δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
*Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου “Μεταρρυθμίσεις και Προοδευτικός Πατριωτισμός” του πρώην υπουργού και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Γιάννη Μανιάτη, για το οποίο συζητούν τη Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου στις 6.30 μ.μ στο Μουσείο της Ακρόπολης, η Φώφη Γεννηματά, ο Γιώργος Καμίνης και ο Τάσος Γιαννίτσης, με συντονιστή τον Παύλο Τσίμα.
