Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Στη σχέση μας με την Ευρώπη, η βασική επιλογή του πολιτικού συστήματος υπήρξε ο «τραβεστισμός». Με τον όρο «τραβεστισμός» εν προκειμένω, εννοώ να ζούμε σε μια διαρκή σύγχυση ταυτότητας, αποδεχόμενοι το ψεύδος της προσποίησης πως τάχα μπορούμε να γίνουμε ένα κανονικό βορειοκεντρικό ευρωπαϊκό κράτος. Δεν μπορούμε. Δεν μπορούμε γιατί ζούμε σε άλλη γεωγραφία. Η γεωγραφία είναι ιστορικό πεπρωμένο.
Το να επιμείνουμε στην επιλογή του «τραβεστισμού», την οποία εγκαινίασε ως «εθνική στρατηγική» ο Κώστας Σημίτης κι ακολούθησαν όλοι οι διάδοχοί του μέχρι και τον Αντώνη Σαμαρά, είναι φανερό μετά την κρίση πως οδηγεί στον αφανισμό των Ελλήνων. Παραιτημένοι από κάθε εθνική πολιτική βούληση, η χώρα αφέθηκε «χύμα» στη ροή της συγκυρίας, αντιδρώντας σπασμωδικά και στιγμιαία σε γεγονότα που διαμορφώνονταν κάθε φορά από τρίτους. Έχει απωλέσει μεγάλο κομμάτι της εθνικής ισχύος της και εξαιτίας αυτής της αδυναμίας της, απειλεί να συμπεριφερθεί σαν το «κακό παιδί» που βάζει φωτιά στο «σπίτι».
«Ὦ Σόλων, Σόλων, Ἕλληνες ἀεί παῖδές ἐστε, γέρων δέ Ἕλλην οὐκ ἔστιν», δηλ. «Σόλωνα, Σόλωνα, εσείς οι Έλληνες μένετε πάντα παιδιά και δεν υπάρχει κανένας γέροντας Έλληνας». Κι αυτό που είπαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ιερείς στον Σόλωνα ( «έκοβε το μάτι τους») επιβεβαιώνεται μέχρι κεραίας ακόμη και σήμερα. «Παιδιαρίσματα» και τζογαδόρικο «παιχνίδι» με την τύχη της χώρας, την τύχη της κάθε ελληνικής οικογένειας που θέλει να ξέρει τι της ξημερώνει αύριο το πρωί.
Όλοι «ψυχανεμίζονται» πως τα «παιδιά» δεν θα κάνουν για πολύ ακόμη την …Κοντσίτα των αγορών. Γι αυτό κι έχουν μαζευτεί δεκάδες διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα. Τα «παιδιά» είναι έτοιμα να βάλουνε φωτιά στο σπίτι. Πρώτη φορά είναι; Για τα «παιδιά», «όλα είναι παιχνίδι»…
Μόνο που η αφήγηση αυτή έχει ένα μικρό πρόβλημα. Μένει στα ιστορικά ορόσημα και αποσιωπά τα μεταξύ τους διαστήματα, κατά τα οποία οι Έλληνες πλήρωναν ακριβά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το να βάζουν τη φωτιά στο «σπίτι», παρ’ όλο που ήταν πάντα με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Μεγάλη αδικία αυτή…
Υπό αυτό το πρίσμα, μεταξύ του επιδεικνυόμενου «τραβεστισμού» και των «κακών σκέψεων» να βάλουμε σαν άτακτα παιδιά τη φωτιά στο «σπίτι», θα άξιζε να ακουστεί η φωνή των Ελλήνων. Η πλειοψηφία των πολιτών, δείχνει μία εκπληκτική ωριμότητα που καταγράφεται σε δεκάδες δημοσκοπήσεις της τελευταίας περιόδου και με ποσοστά κοντά στο 60% εκφράζει τη θέση πως η χώρα δεν πρέπει να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές με την ευκαιρία της εκλογής Πρόεδρου της Δημοκρατίας. Ακόμη και από τα ίδια τα κόμματα της αντιπολίτευσης ένα πολύ μεγάλο ποσοστό που φθάνει στο 40% δεν επιθυμούν εκλογές τώρα. Γιατί; Μα γιατί βλέπουν πως αν «κάψουμε» μόνοι μας και έτσι βιαστικά το χαρτί των εκλογών, η επόμενη κυβέρνηση όποια κι αν είναι, πρακτικά θα έχει μόνο δύο επιλογές: ή να συνεχίσει να παριστάνει την …Κονσίτα ή να υποχρεωθεί σε άμεση παύση πληρωμών και να μπει η φωτιά στο «σπίτι».
Αν οι πολίτες δεν θέλουν εκλογές, ποιοι τις θέλουν; Χθες συνέφαγαν σε μια «σύσκεψη κορυφής» οι κ. Μπόμπολας, Ψυχάρης και Βαρδινογιάννης, με προφανές αντικείμενο συζήτησης τη διαμόρφωση κοινής στάσης στις εξελίξεις. Σήμερα, το «Έθνος» έχει πρωτοσέλιδο ότι Σαμαράς και Τσίπρας συμφωνούν σε κάτι: Πρόεδρος ή εκλογές. Τα ΝΕΑ προβάλλουν επίσης τη δήλωση Σαμαρά ότι η πολιτική αβεβαιότητα θα λήξει σύντομα.
Επίσης, σήμερα θέμα της μέρας γίνεται η απόπειρα χρηματισμού του Χαϊκάλη, γεγονός που σπρώχνει ακόμη περισσότερο προς τις κάλπες. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Οι δανειστές θέλουν επίσης τις εκλογές. Θέλουν να δώσουν ένα «μάθημα» στην Ελλάδα, πριν τις ισπανικές εκλογές τον Νοέμβριο διότι άπαξ και «σηκώσει κεφάλι» η Ισπανία, μετά το πράγμα δεν θα μαζεύεται. Γι αυτό κι αν είχαμε μισό δράμι μυαλό τις εκλογές θα έπρεπε να τις τοποθετήσουμε την επόμενη Κυριακή των ισπανικών εκλογών. Αυτό που εξ ενστίκτου συλλαμβάνουν οι ευαίσθητες κεραίες των πολιτών, περιφρονείται προκλητικά από το σύνολο των κομμάτων και είναι δείγμα του κενού πολιτικής εκπροσώπησης που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χώρα.
Είναι πράγματι η ώρα της Αριστεράς, όπως συμβαίνει στις κρισιμότερες στιγμές της πατρίδας μας. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ παγιδευμένος στη ρητορική «εκλογές εδώ και τώρα», τελεί εν αμηχανία μπροστά στην παγίδα που του στήνουν. Πρέπει να βάλει πλάτη κατά τη γνώμη μου και η «άλλη Αριστερά». Το ΚΚΕ είναι το ιστορικότερο κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου. Με κολοσσιαία λάθη αλλά και τεράστια προσφορά. Η μακροβιότητά του το καθιστά εξ αντικειμένου τον «συλλογικό γέροντα» της δημόσιας ζωής στη χώρα. Το να μένει στη γωνία απομονωμένο σαν διακοσμητικό αξεσουάρ του καθεστώτος όταν διακυβεύεται η τύχη του λαού, είναι στάση αναντίστοιχη της πολιτικής σοφίας που έχει αποκτήσει μέσα στην ιστορία. Ας γίνει αυτό που μπορεί. Ας γίνει η φωνή του λαού που δεν επιθυμεί εκλογές σε αυτή τη φάση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως συναινεί στην κυβερνητική πολιτική. Ναι, μπορούν να συμβαίνουν και τα δυο ταυτόχρονα όταν μιλάμε για στρατηγική.
Το ΚΚΕ ξέρει καλά πως «ο αριστερισμός είναι η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού». Θα ήταν καταλυτικής σημασίας η προσφορά του στο λαό και στον τόπο εάν θεσμικά, ως έχει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση, προτείνει σήμερα κιόλας τον αριστερό υποψήφιο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Κι από εκεί και πέρα αυτομάτως «ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του».
ΥΓ: Μετά και τον «ιστορικό συμβιβασμό» ΗΠΑ – Κούβας, είναι και η πιο κατάλληλη στιγμή…
