Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Follow @LOUDPLUS
Πολλοί ήθελαν τον Τσίπρα «επί ξύλου κρεμάμενο» τη Μ. Πέμπτη, με τη χώρα να μεταμορφώνεται σε «Κρανίου Τόπο» και αναπόδραστα τη «Ζωή εν τάφω» στη συνέχεια. Γι αυτό και είχαν προετοιμαστεί για σήμερα πολλές «πρώτες φωνές» της «πέμπτης φάλαγγας», προκειμένου να ψάλλουν χαιρέκακα το «Ω γλυκύ μου Έαρ…». Άλλοι για να πουν πως ήρθε το τέλος της κυβερνώσας Ε(λληνικής) ΑΡ(ιστεράς) και άλλοι διότι θα μιλούσαν ευθέως για τα πρόδρομα συμπτώματα μιας «αραβικής άνοιξης» made in Greece. Και τότε όλοι θα λούφαζαν, «για τον φόβο των Ιουδαίων».
Τελικά, άλλο ένα σενάριο κάηκε και οι πρόθυμοι διακινητές του αποδείχθηκαν πράκτορες «του τίποτα». Κι έτσι οι Έλληνες μπορούμε ακόμη ως λαός και όχι ως ένα άτακτο και πανικοβλημένο πλήθος, να πάμε απόψε στην «Ακολουθία των Ωρών» και στις περιφορές των Επιταφίων για να συμμετέχουμε στη σοφία που σώρευσε ο βυζαντινός υμνογράφος και την παρέδωσε σαν «κλειδί» γι αυτούς που «στους αιώνες των αιώνων» βλέπουνε τον θάνατο και λένε θάνατος δεν υπάρχει, όπως μας δίδαξε ο τελευταίος μεγάλος Δάσκαλός μας ο Νίκος Καζαντζάκης. Γι αυτούς που βλέπουνε πρώτοι τη μεταμφιεσμένη βαρβαρότητα να έρχεται, όπως μας ψιθύρισε μυστικά ο τελευταίος μεγάλος Ποιητής μας ο Οδυσσέας Ελύτης. Γι αυτούς που λένε «είμαστε ιστορικός λαός» κι έχουμε μια «ιστορική αποστολή», όπως μας έδειξε στα κρυφά ο τελευταίος μεγάλος Μύστης μας, ο Άγγελος Σικελιανός.
Αποστολή μας είναι να θυμίζουμε πως μόνον η ελεύθερη ζωή αξίζει τον κόπο και μόνο μέσα στην ελευθερία του είναι σημαντικός ο άνθρωπος. Γι αυτό και μεταξύ των διαφόρων τρόπων που επινόησε η Ιστορία για τη διακυβέρνηση των «πολλών», η ελληνική απάντηση ήταν σταθερά η Πόλις. Το πολίτευμα στο οποίο εκλέγουμε πρώτους μεταξύ ίσων πολιτών-οπλιτών. Κι αυτή είναι μια διαχρονική απάντηση οικουμενικής αξίας, καθώς διασυνδέει οργανικά την ελευθερία με την πνευματικότητα της αληθινής κατάκτησής της και όχι με την εξαγορά της ή τον σφετερισμό της.
Προσδοκώ λοιπόν πως ο Τσίπρας θα καταφέρει να γίνει τελικά αυτό που μπορεί. Ένας μεγάλος Έλληνας ηγέτης. Μόνο που για να το πετύχει απαιτείται «να σπάσει αυγά», με πρώτο το δικό του. Να βγει από το «αυγό» του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να «αναστηθεί» ένα νέο πολιτικό υποκείμενο, με ένα νέο αφήγημα για μια «Νέα Ελλάδα». Χώρα με χώρο να κινηθεί. Με ελεύθερο πνεύμα και δίκαιη κρίση. Γέφυρα Δύσης και Ανατολής, με το κεφάλι ψηλά αλλά και με τα δυο πόδια πάνω στη γη. Πάνω – κάτω το καταστατικό της «Φιλικής Εταιρείας» δηλαδή, σε μια συγκυρία που εγείρεται εκ νέου «Ανατολικό Ζήτημα».
Υπάρχουν στιγμές μέσα στην ιστορία που η διακυβέρνηση ενός λαού συναρτάται ευθέως με τη διακυβέρνηση του κόσμου ολόκληρου. Το «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;» στερείται νοήματος, αν δεν ενταχθεί στη «μεγάλη εικόνα» του μεγαλύτερου ερωτήματος: «ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;».
Οι απαντήσεις είναι «εν τω γίγνεσθαι», γι’ αυτό και ζούμε σε μεταβατική εποχή. Την εποχή δηλαδή που πειραματίζεται με πολλά και διαφορετικά υβρίδια. Άλλα από αυτά πεθαίνουν πρόωρα, άλλα καταλήγουν «τέρατα» κατά τη γνωστή έκφραση του Γκράμσι, άλλα όμως μπορούν να αποτελέσουν το πρόπλασμα μιας βιώσιμης εναλλακτικής πραγματικότητας για το μέλλον. Αυτό που μετράει πολύ σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι η καλή γνώση του Μεγάλου Παιχνιδιού. Διότι όπως θα έλεγε κι ο Μπρεχτ, η πραγματικότητα είναι αυτή που μας ανοίγει τα μάτια για να αλλάξουμε την πραγματικότητα.
ΥΓ1: Φαντάζομαι είναι αυτονόητο πως η αναφορά μου στη «Φιλική Εταιρεία» δεν περιορίζεται στο «συνωμοτικό όνομα» της πλατείας Κολωνακίου, αλλά σε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό…
ΥΓ2: Τυχόν πρωτοβουλίες ενεργοποίησης «Φιλικών» ανά τον κόσμο, θα πρέπει να επισπευσθούν πάραυτα, καθώς στην κλεψύδρα του διαθέσιμου χρόνου το ακρότατο όριο είναι οι αμερικανικές εκλογές, τον Νοέμβριο του 2016. Μετά κανείς δεν ξέρει…
