Γράφει η Ευτυχία Αλικάκου
Παγκόσμια ημέρα ποίησης. Εκδηλώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με στόχο να φέρουν πιο κοντά τον κόσμο και κυρίως τους νέους στη τέχνη της ποιήσεως, ναι αυτή της οποίας τα φάρμακα κάνουνε για λίγο να μην νιώθεται η πληγή, όπως θα έλεγε και ο Αλεξανδρινός. Στις ημέρες μας όμως συμβαίνουν τα εξής δυο: πρώτον δεν υπάρχουν ποιητές και δεύτερον ακόμα κι αν υπάρξουν δύσκολα τα λόγια τους είναι ικανά να επουλώσουν τις πληγές μας. Και εξηγούμαι αμέσως.
Ο σύγχρονος άνθρωπος ανατρέφεται μέσα σε ένα ζοφερό παρόν και μοιραία δεν μπορεί παρά να αναμένει μέρα με τη μέρα περισσότερο ένα δυσοίωνο μέλλον. Ο πλανήτης παλεύει να επιβιώσει από χίλια δύο οικολογικά προβλήματα, τα έθνη αλληλοσυγκρούονται και ρέπουν προς την απομόνωση, η κοινωνία ισορροπεί ανάμεσα στην εξάρτηση και στη διαφθορά και στα διαλείμματα αρπάζεται από τις υποσχέσεις των αμαθών πολιτικών που η ίδια ανάστησε.
Μοιραία, η ομορφιά περιθωριοποιείται, συχνά εξορίζεται από τις γωνιές της γης, με αποτέλεσμα ο ποιητής να χάνει ένα βασικό, αν όχι, αναπόσπαστο κομμάτι της έμπνευσης του. Ασφαλώς, δεν είναι υποχρεωμένος να λαμβάνει μόνο ερεθίσματα ομορφιάς. Οφείλει να στηλιτεύει το μαρασμό του κόσμου και να αφυπνίζει μάζες,
όμως κακά τα ψέματα οι ποιητές εκεί έξω δεν έχουν να πιαστούν από τη παραμικρή χαραμάδα ελπίδας. Καταλήγουν να αναλώνονται λοιπόν, σε λέξεις που ομοιάζουν στο λουλούδι «βασίλισσα της νύχτας»: ανθίζουν το βράδυ και την ημέρα μαραίνονται. Τις διαβάζεις μία, τις διαβάζεις δύο αλλά κατόπιν ξεχνάς και βουλιάζεις πάλι στη πραγματικότητα των αισθήσεων και των πλατωνικών ειδώλων.
Αν όμως ο ποιητής δεν καταφέρει να γράψει με το αίμα του (με τη πένα γράφουν και οι γραμματείς), αν δεν καταφέρει να εξοριστεί αυτοθέλητα από τη πατρίδα των κοινών θνητών, τότε δεν είναι ποιητής. Όση καλή θέληση και να υπάρχει, ο σύγχρονος κόσμος έχει εξορίσει τους ποιητές από τη πολιτεία, όπως είχε κάνει
κάποτε κι ο Πλάτωνας. Θέλετε γιατί δεν τους αντέχει, θέλετε γιατί δεν νοιάζεται, πολλοί μπορούν να εκθέσουν ποικίλες απόψεις επαρκώς θεμελιωμένες. Η αλήθεια όμως είναι μία: Ακόμα και να αποκτήσουμε το ποιητή που τόσο λαχταράμε να στέρξει τη ψυχούλα μας, θα κλείσουν ποτέ οι πληγές; Θα ανθίσει άραγε ποτέ τούτος
ο τόπος;
