Η εθνική είχε εξασφαλίσει την πρόκριση στη 12αδα του Ευρωμπάσκετ ουσιαστικά από την πρώτη παρουσία της στα σλοβενικά παρκέ, τυπικά μετά τη νίκη του Σαββατόβραδου επί της Τουρκίας.
Κόντρα στους Τούρκους βρήκε λύσεις από την ευστοχία της στα τρίποντα, από το ορμητικό παιχνίδι του Μπουρούση κι από την εξαιρετική συνέπεια σε υψηλό επίπεδο απόδοσης του Περπέρογλου.
Με τους Ιταλούς ο Μπουρούσης έμεινε πολλή ώρα στον πάγκο, η εθνική έκανε το χειρότερο δεκάλεπτό της (το τρίτο) και παρά την αρχηγική εμφάνιση του Ζήση δεν κατάφερε να πάρει μια νίκη γοήτρου.
Με τον Βασίλη Σπανούλη απόντα στα δύο αυτά παιχνίδια, ο Τρινκιέρι και οι διεθνείς δοκιμάστηκαν σε συνθήκες δίχως τον ηγέτη τους. Ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, σε αμφότερα τα ματς ήταν πειστική η ετοιμότητα της ομάδας να παίζει χωρίς το μεγάλο αστέρι της.
Μόνο που τώρα ο Σπανούλης θα επιστρέψει και κάποια στιγμή οι Ιταλοί μπορεί να βρεθούν ξανά στο δρόμο μας, σε πιο καθοριστικό παιχνίδι από αυτό της Κυριακής. Κι αν, ακόμη και τότε, ο Μπελινέλι και ο Ντατόμε παίξουν πάλι σούπερ, δεν υπάρχει τύχη για την καλή και φιλόδοξη ομάδα του Πιανιτζιάνι.
Το διήμερο που πέρασε, η ελληνική ομάδα διέκρινε δυνατότητες και αδυναμίες, κράτησε ατού και δυνάμεις για τη συνέχεια, έδειξε ότι ασφαλώς δεν είναι άτρωτη μα και απέδειξε ότι είναι ένα σύνολο τεράστιων δυνατοτήτων που μέχρι το τέλος αυτού του τουρνουά θα έχει μεγάλες βραδιές.
Ο Αντρέα Τρινκιέρι δήλωσε ότι για να έρθει η επιτυχία «θα πρέπει να λερώσουμε το πουκάμισο με ιδρώτα και αίμα». Κι αυτή η εθνική, αν έχει κάτι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η διάθεση και η αποφασιστικότητα για μάχη.
Το παρελθόν της, άλλωστε, έχει δείξει ότι τέτοιες νίκες (όπως αυτή με την Τουρκία) και τέτοιες ήττες (όπως από την Ιταλία) τις είχε πάντοτε στο πρόγραμμα της διαδρομής της προς τις μεγάλες διακρίσεις της…
