Γράφει ο Γιώργος-Μαρίνος Παπανικολάου
Όσοι δεν υποστηρίζουν τη συγκυβέρνηση έχουν λάβει ήδη τις αποφάσεις τους τα τελευταία 2,5 χρόνια. Η ανατροπή της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ήταν μονόδρομος με κάθε κόστος. Στην ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της τρίτης ψηφοφορίας για τη προεδρική εκλογή ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη όλων αυτών. Η αποτυχία της κυβέρνησης να εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας ήταν η πρώτη μάχη με μεγάλη συμβολική αξία, που κερδήθηκε από το αυτοαποκαλούμενο αντιμνημονιακό τόξο. Το ετερόκλητο αυτό σύνολο, που συγκυριακά μόνο είχε κοινό στόχο, κατάφερε να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές, ενώ όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις η εκλογική του νίκη είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη. Το τι θα γίνει στη συνέχεια είναι άγνωστο, αφού η δημιουργία μιας ισχυρής κυβέρνησης έστω και συνεργασίας φαντάζει πιο δύσκολη ακόμα και από τη προσπάθεια της κυβέρνησης να εκλέξει το Σταύρο Δήμα στην θέση του ΠτΔ.
Μια μεγάλη μερίδα των πολιτών βλέπει σκεπτικά και χωρίς ενθουσιασμό το αβέβαιο επόμενο πρωινό της 25ης Ιανουαρίου. Λέξεις όπως χρεοκοπία, GREXIT και Bank Run επανέρχονται, ενώ εδώ και καιρό αποτελούσαν παρελθόν, δημιουργώντας εύλογα ερωτήματα στους πολίτες, που αφενός έχουν υποστεί τα πάνδεινα από τις δήθεν μεταρρυθμίσεις, από την άλλη όμως άκουγαν καθημερινά τις διαβεβαιώσεις των κρατούντων, ότι οι θυσίες δεν πάνε χαμένες και ότι ο κίνδυνος πλέον έχει απομακρυνθεί. Τελικά τι να πιστέψει κανείς; Τις αντιφάσεις της «υπεύθυνης» κυβέρνησης ή τον «ανεύθυνο» ΣΥΡΙΖΑ, που υπόσχεται σε όλους τα πάντα; Αν λάβουμε ως σωστές τις θέσεις της κυβέρνησης, η ευθύνη για την έκθεση στους οικονομικούς κινδύνους την έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, που οδήγησε τη χώρα σε πρόωρες εκλογές. Τι έκανε όμως για αυτό η κυβέρνηση; Μα έφερε νωρίτερα από ότι έπρεπε στο τραπέζι το ζήτημα της εκλογής του ΠτΔ! Η ίδια η κυβέρνηση χωρίς να έχει εξασφαλίσει την απαραίτητη συναίνεση, πριόνισε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόταν πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα και όχι μόνο αυτό αλλά και μάλιστα στην χειρότερη δημοκοπική στιγμή για την ίδια.
Οι ευθύνες του πρωθυπουργού είναι κάτι παραπάνω από τεράστιες. Όχι μόνο δεν τήρησε τις αναγγελίες με τις οποίες εκλέχθηκε το 2012, δεν εφάρμοσε ούτε έγκαιρα τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις-δεσμεύσεις, αλλά αρκέστηκε στην υπερφορολόγηση των πολιτών. Την ίδια στιγμή το κράτος δικαίου παραλύει σε μια χώρα, που καθημερινά καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν εφαρμόζονται οι αποφάσεις των ευρωπαϊκών δικαστηρίων, εστίες ανομίας συνεχίζουν και βασιλεύουν σε όλη τη χώρα ενώ το χειρότερο είναι οι σκιές για άμεσες παρεμβάσεις στην Δικαιοσύνη από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που μένουν αναπάντητες και κάνουν τους θύτες θύματα. Μέσα στην κατάσταση αυτή είναι λογικό να αναζητήσουμε ευθύνες από τον καπετάνιο, αλλιώς εθελοτυφλούμε και εμείς. Αν θέλουμε να μιλήσουμε ξεκάθαρα στις 25 Ιανουαρίου επιχειρείται ένας εκλογικός εκβιασμός. Οι επιλογές είναι ή αβεβαιότητα με το ΣΥΡΙΖΑ και νέο φλερτ με τη χρεοκοπία για τη χώρα ή μια ανεπαρκής κυβέρνηση, που τουλάχιστον θα εξασφαλίσει τα 586€ στο βασικό μισθό. Και αν απορρίπτουμε απευθείας τα λεφτόδεντρα του ΣΥΡΙΖΑ, τότε επιλέγουμε το ένα πιάτο φαγητό;
Στις 25 Ιανουαρίου οι σκεπτόμενοι πολίτες θα έρθουν αντιμέτωποι με τη δυσκολότερη απόφαση των τελευταίων ετών. Γιατί να στηρίξουν πάλι μια κυβέρνηση, που τους βάζει για άλλη μια φορά να βγάλουν το φίδι από τη τρύπα; Οι φιλελεύθερες αρχές της Νέας Δημοκρατίας ξεθωριάζουν κάνοντας την να μοιάζει όλο και περισσότερο σε ένα μπλε ΠΑΣΟΚ. Ο πρωθυπουργός έχει απόλυτο δίκιο σχετικά με τις αισθήσεις του. Είναι αλήθεια, ότι όπου και να πάει κανείς το αισθάνεται, η πλειοψηφία των πολιτών δεν θέλει εκλογές τώρα. Η πλειοψηφία των πολιτών θέλει σταθερότητα και εξάντληση της θητείας της παρούσας κυβέρνησης, γιατί λοιπόν ο Σαμαράς επέλεξε να τις κάνει τώρα;
