Της μόδας γίνεται ξανά αυτές τις μέρες στο πρωτάθλημα η συζήτηση για το μεγάλο αριθμό ποδοσφαιριστών που δανείζει ο Ολυμπιακός σε διάφορες ομάδες. Αναγκασμένος να το κάνει γιατί έχει πάρα πολλά συμβόλαια, δίνοντας όμως ξανά δικαιώματα στους αντιπάλους του να τον κατηγορούν ως βασικό υπεύθυνο της ποδοσφαιρικής μας αναξιοπιστίας.
Η εξήγηση που δίνουν οι…αντιμαχόμενοι στον καβγά για τους δανεικούς (γίνεται και…τέτοιος, ξέρετε, όχι μόνο για…δανεικά) είναι η ακόλουθη:
Ο Ολυμπιακός έκανε 18 μεταγραφές στη θερινή περίοδο, από την ομάδα Νέων του, κάποιοι ποδοσφαιριστές ανέβηκαν ηλικιακά και έπρεπε να αξιοποιηθούν με κάποιο τρόπο, οπότε δεν είχε άλλο περιθώριο παρά να τροφοδοτήσει την αγορά με δικούς του παίκτες. Και διευκρινίζουν από τον Πειραιά ότι ουδέποτε έχει υπάρξει πρόβλημα με την απόδοση κάποιου παίκτη όταν παίζει αντίπαλος του Ολυμπιακού (π.χ. ο Λεάντρο με την Καλλονή ήταν ο καλύτερος παίκτης της, ο Λυκογιάννης με τον Λεβαδειακό δεν έπαιξε καν). Προσθέτουν δε, ότι δηλωμένη επιθυμία τους είναι να δημιουργηθεί ένα δεύτερο πρωτάθλημα με παίκτες μέχρι 23 ετών ή να τους δοθεί η δυνατότητα να κάνουν τον Ολυμπιακό Β, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες με τις μεγάλες ομάδες (Ισπανία, Ολλανδία), οι οποίες έχουν συμμετοχή σε μικρότερες κατηγορίες για να παίρνουν ματς οι παίκτες που δεν χωράνε στο βασικό ρόστερ.
Από την άλλη, η ιστορία των δανεικών του Ολυμπιακού ξεφεύγει από τα όρια των… ιδανικών και των αξιών. Όπως και να το κάνουμε, έχουν δίκιο όσοι διαμαρτύρονται (κυρίως ο Παναθηναϊκός το κάνει την τελευταία διετία), βλέποντας ότι όλες σχεδόν οι ομάδες της Λίγκας έχουν ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού. Και σχολιάζουν πως δεν έχει να κάνει με την απόδοση των συγκεκριμένων παικτών στα ματς εναντίον του Ολυμπιακού, αλλά με τις γενικότερες σχέσεις που αναπτύσσουν οι ερυθρόλευκοι όταν εξυπηρετούν τις ομάδες που αντιμετωπίζουν στο πρωτάθλημα που (συμ)μετέχουν.
Ο Ολυμπιακός έχει δώσει φέτος παίκτες στον Άρη (Τάτος, Καραγκούνης), στον Πλατανιά (Κατάι, Σιώπης), στα Γιάννενα (Ντε Βινσέντι), στον Πανιώνιο (Κολοβός), στην Καλλονή (Λεάντρο), στον Λεβαδειακό (Λυκογιάννης), στον Εργοτέλη (Μπουχαλάκης, Τζανακάκης, Διαμαντάκος, Ρουγκάλας).
Δώδεκα παίκτες του δηλαδή, παίζουν σε επτά διαφορετικές ομάδες του ίδιου πωταθλήματος, κάτι που μπορεί να μην αποτελεί το μέγιστο πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου αλλά σίγουρα δεν διευκολύνει κιόλας τις όποιες προσπάθειες ή επικλήσεις εξυγίανσης…
