Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Είναι αλήθεια πως το τελευταίο διάστημα τα φώτα της δημοσιότητας δείχνουν να έχουν πέσει πάνω στον Ντόναλντ Τραμπ και την νέα κυβέρνηση των Η.Π.Α. και όχι άδικα θα μπορούσε να προσθέσει κάποιος. Μέσα στις επόμενες γραμμές θα προσπαθήσω να περιγράψω εν συντομία τα πρώτα μετεκλογικά αποτελέσματα της διακυβέρνησης Τραμπ αναφέροντας εκείνες τις πτυχές της κυβερνητικής εξουσίας που μέχρι σήμερα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην νέα πολιτική που ασκείται από την Ουάσινγκτον, και που κατά την άποψη μου δημιουργούν θεμελιώδη ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν με σοβαρότητα αλλά και πειστικό τρόπο όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Αρχικά οι προεκλογικές εξαγγελίες του Ρεπουμπλικανικού κόμματος και πολύ περισσότερο του Ντόναλντ Τραμπ κυμάνθηκαν από την μια στην αλλαγή του ήδη υπάρχοντος ‘’status quo’’ των Η.Π.Α το οποίο είχε διαμορφωθεί επί προεδρίας Μπάρακ Ομπάμα, και από την άλλη στην ‘’εξαφάνιση από προσώπου Γης’’ της Ισλαμικής Τρομοκρατίας .
Με μια πρώτη ματιά,οι συγκεκριμένες υποσχέσεις που είχαν ως αποτέλεσμα την προ- αλλά και μετά ‘’εκλογική επιτυχία’’ του Ντόναλντ Τραμπ, ίσως αναμένεται να οδηγήσουν και σε μια πιο στενή κυβερνητική προσκόλληση στο μέλλον σε πολιτικές προκειμένου να μετουσιωθεί σε πράξη αφενός το τέλος των πολιτικών κατευνασμού, και αφετέρου ο μετριασμός των αρνητικών εξελίξεων ‘’κακής εξωτερικής πολιτικής’’.
Παράλληλα, και όσον αφορά τα ερωτήματα που προκύπτουν από όλες αυτές τις ενέργειες που λαμβάνουν χώρα στην αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι καθήκον μου να τονίσω πως χρήζουν άμεσης, σοβαρής και πολύ περισσότερο πειστικής απάντησης όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν αναμένεται να μας απασχολήσουν σε μεγάλο βαθμό:
α) Οι σχέσεις Η.Π.Α.-Υεμένης που τόσο δύσκολα και με πολυετή και επίπονη διαδικασία είχαν μεταβεί σε μια κάπως‘’πολιτική ομαλότητα’’,
β) Οι σχέσεις Η.Π.Α-Ιράν
γ) Τα μελλοντικά σχέδια και οι επαφές Η.Π.Α.-Τουρκίας και πως επηρεάζεται το Κουρδικό ζήτημα,
δ) Η ‘’πάλη για την εξουσία’’, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε προεκλογικά από τον ευρύτερο πυρήνα των υποστηρικτών του Τραμπ.
Όπως είναι λογικό τα προαναφερόμενα ερωτήματα προς το παρόν αναζητούν απαντήσεις κάτω από έναν ‘’αόρατο’’ μανδύα δημοκρατικής νομιμοποίησης, ο οποίος όμως ουδείς γνωρίζει το πως θα μπορέσει να διατηρήσει και να προστατεύσει τόσο την διακριτικότητα, όσο και την ταχυδακτυλουργία που τον διακατέχει από το μένος της δημόσιας κοινής γνώμης.
Έτσι ένα από τα ερωτήματα που στο κοντινό μέλλον ίσως έχουμε απαντήσεις είναι εκείνο που αφορά τις σχέσεις Η.Π.Α.-Ιράν. Εδώ λοιπόν θα ήθελα να δώσω βάση, καθώς στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε μια εκ θεμελίων αλλαγή πλεύσης από τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος διαμηνύει με κάθε ευκαιρία που του δίνεται πως το ’Ιράν είναι ο υπ’ αριθμόν νούμερο ένα Κράτος- τρομοκράτης‘’ και εξαιτίας αυτού η στάση της Αμερικής θα γίνει πιο σκληρή και εχθρική στο μέλλον.
Από την δική του πλευρά το Ιράν, σύμφωνα και με τα όσα γνωρίζουμε μέχρι στιγμής και υπό τον φόβο να δει την συμφωνία του 2015 να γκρεμίζεται εν μία νυκτί ,προτίθεται και εκείνο να επιδείξει ‘’σκληροπυρηνική γραμμή πλεύσης’’ με το ‘’φάντασμα του Αχμαντινετζάντ’ να πλανάται στους δρόμους και τα σοκάκια της Τεχεράνης.
Αυτό το οποίο αξίζει να σημειωθεί, και το οποίο είναι άξιο απορίας,είναι το γεγονός πως το εκρηκτικό κλίμα προς την πλευρά του σιιτικού Ιράν(εκ μέρους Η.Π.Α.),δεν συμπνέει ταυτόχρονα και με τον άμεσο στόχο της καταπολέμησης του σουνιτικού φονταμενταλισμού, του οποίου όπως γνωρίζουμε κύριος εκπρόσωπος είναι το ΙSIS.
Στην συνέχεια και όσο εμβαθύνουμε περισσότερο στην ανάλυση μας, ένα ακόμη στοιχείο το οποίο μας οδηγεί στο να διατυπώσουμε ουσιώδη ερωτήματα,είναι το κατά πόσο η 45λεπτη τηλεφωνική συνομιλία του Τραμπ με τον Ερντογάν την Τρίτη, αλλά και η συνακόλουθη επίσκεψη του επικεφαλής της CIA Πομπέο στην Τουρκία αναμένεται να δημιουργήσουν μελλοντικές αρνητικές εξελίξεις για τους τωρινούς συμμάχους των Η.Π.Α στην ευρύτερη και εύθραυστη γεωγραφική περιοχή της Συρίας.
Πιθανολογώ πως το πρώτο θύμα μιας ενδεχόμενης μεταστροφής των αμερικανικών συμφερόντων προς την Τουρκία, κατά πάσα περίπτωση θα είναι η Κουρδική Πολιτοφυλακή και εν γένει το Κουρδικό ζήτημα.Και αυτό διότι όλοι γνωρίζουμε πως η χιλιομετρική απόσταση της Τουρκίας από το προπύργιο του ΙSIS την Ράκκα είναι αρκετά μεγάλη, γεγονός που σε συνδυασμό με τον εξοπλιστικό εφοδιασμό των Κούρδων από τις Η.Π.Α.,τοποθετεί την Τουρκία σε ‘’ρόλο παρατηρητή’’ και όχι ενεργού δρώντα όσον αφορά το κουρδικό ζήτημα. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που η Άγκυρα ενδιαφέρεται τόσο πολύ να ευοδωθεί τελικώς μια Αμερικανο-Τουρκική συνεργασία στο εγγύς μέλλον.
Επιπροσθέτως ένα ακόμη στοιχείο, για το οποίο η Ουάσινγκτον πρέπει ευθύς αμέσως να ξεκαθαρίσει την στάση της, είναι το κατά πόσο ο Πρόεδρος Τραμπ ήταν ενήμερος για την εμπλοκή και συνομιλία στενών συνεργατών του με την Ρωσία σε θέματα στα οποία το Κογκρέσο παραδοσιακά έχει τον πρώτο λόγο. Αναφέρομαι δηλαδή στα ζητήματα εθνικής- ασφάλειας και πολιτικής- οικονομικής διπλωματίας, και πιο συγκεκριμένα στην πολύκροτη παραίτηση του Μάικλ Φλιν που ‘’έσκασε’’ σαν ‘’κεραυνός εν αιθρία’’ τις προηγούμενες ημέρες.
Εν κατακλείδι ένα είναι σίγουρο. Η αμερικανική πολιτική(εξωτερική και εσωτερική), φαίνεται να βιώνει μια περίοδο έντονης κινητικότητας, η οποία αναμένεται να μετατοπίσει το ‘’status quo’’ και την ατζέντα των προηγούμενων ετών, πράγμα το οποίο είτε θα οδηγήσει την χώρα σε νέα,ανεξερεύνητα και ενδεχομένως επικίνδυνα μονοπάτια, είτε θα δώσει την δυνατότητα στις Η.Π.Α. να διορθώσουν τα κακώς κείμενα των προηγούμενων ετών.
