Του Παναγιώτη Μπούρχα*
Οι εκλογές της 9ης Ιουνίου μας αφορούν όλους, μας αφορούν το ίδιο ή και περισσότερο από τις κάλπες που κρίνουν κάθε 5 ή 4 χρόνια αντίστοιχα, ποιος θα διοικήσει το Δήμο μας ή ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα μας.
Οι ευρωεκλογές της Κυριακής αφορούν το μεγάλο μας “σπίτι”, το πως θέλουμε να διαμορφωθεί και να εξελιχθεί βελτιωνόμενο μέσα από τα αργά αλλά σταθερά βήματα τα οποία έγιναν και γίνονται από ιδρύσεώς του, σε αυτό το σπάνιο δημιούργημα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε κανένα άλλο μέρος του πλανήτη, μερικές δεκάδες κράτη δεν αποφάσισαν να παραμερίσουν από κομμάτια της εξουσίας τους, παραχωρώντας τα σε διακρατικά και διακυβερνητικά όργανα. Από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα μέχρι την Ευρωπαϊκή Ένωση των 27, στον προθάλαμο της οποίας προστίθενται συνεχώς χώρες που αιτούνται την είσοδο στην ενωμένη Ευρώπη, έγιναν τεράστια βήματα που με δύο βασικές εξαιρέσεις, δικαίωσαν τον αρχικό στόχο δημιουργίας αυτής της κοινότητας, την αποφυγή των πολέμων.
Είμαι βέβαιος πως αν δεν γινόμαστε με μια καθυστέρηση που προκάλεσε ο “γύψος” της επταετούς Χούντας, μια από τις πρώτες χώρες που εντάχθηκαν στην ΕΟΚ και αν ακόμα και ως σήμερα, δεν είχαμε καταφέρει να ενταχθούμε, θα παρακαλούσαμε γι’ αυτό, όπως κάνουν σήμερα οι εναπομείνασες χώρες των Δυτικών Βαλκανίων και η Τουρκία.
Τροφή για περισσότερη σκέψη: Γιατί οι ειδήσεις για την ΕΕ δεν είναι πιασάρικες;
Την Κυριακή συγκρούονται δύο βασικές αντιλήψεις: από τη μια είναι το αίτημα για τη μετεξέλιξη της ΕΕ ώστε πέραν της ενιαίας αγοράς η ΕΕ να αποτελέσει και μια τέταρτη πολιτική οντότητα και να προστεθεί στον τριπολικό (;) σήμερα κόσμο των ΗΠΑ, της Κίνας και της Ρωσίας. Και από την άλλη όσοι ονειρεύονται την επιστροφή στην απομόνωση των εθνών-κρατών, με μια αντι-ΕΕ υστερία που ενώνει από ακροδεξιούς και ψεκασμένους, μέχρι ιδεοληπτικούς κομμουνιστές, έστω και αν τα ιδεώδη των εκπροσώπων αυτού του ετερόκλητου φάσματος εκκινούν από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες – να το δεχτώ αυτό, ώστε να μην κατηγορηθώ ως οπαδός της θεωρίας των δύο άκρων…
Αν και οι τάσεις αυτές υπάρχουν ζωντανές 24/7… εμφανίζονται με μια σχετική ένταση και αναγκαστικά προβάλλονται, μόνο κάθε πέντε χρόνια, στις ευρωεκλογές. Λόγω δουλειάς αυτές τις μέρες, άκουσα τερατώδεις μύθους και κατασκευασμένες “αλήθειες”, για να πειστεί ο Ηπειρώτης ψηφοφόρος ότι για όλα μας τα δεινά σε τούτη τη χώρα, φταίει η ΕΕ…
Μα, την φορολογική πολιτική τη σχεδιάζει η εκάστοτε κυβέρνηση – ο Χατζηδάκης στέλνει αυτές τις μέρες στο ΣτΕ τους ελεύθερους επαγγελματίες για να προσβάλλουν το τεκμαρτό εισόδημα ως τρόπο φορολόγησης, από ένα κράτος που έχει πετάξει προ πολλού, λευκή πετσέτα μπρος στη φοροδιαφυγή. Όχι, λέει, φταίει η ΕΕ και οι ντιρεκτίβες της! Γι’ αυτό, έξω τώρα από την ΟΝΕ…
Μα, την υπερδεκαετή λιτότητα των μνημονίων προκάλεσε η αμεριμνησία τριών δεκαετιών επίπλαστου παραδείσου με δανεικά, στη διάρκεια των οποίων α) παραιτήθηκαμε ως χώρα – με ευθύνη των κυβερνώντων, η οποία όμως, είχε την απόλυτα δημοκρατική έγκριση των Ελλήνων – από κάθε έννοια παραγωγικού μοντέλου, β) δεν διαπραγματευτήκαμε σωστά την αγροτική μας πολιτική στο πλαίσιο της ενιαίας αγοράς, φτάνοντας σήμερα σε ποσοστά ρεκόρ το έλλειμμα των εμπορικών μας συναλλαγών και γ) εκπαιδευτήκαμε σε μια κουλτούρα ανατροφής που ήθελε την Ελλάδα χώρα αποκλειστικά γιατρών, μηχανικών και δικηγόρων… Από το… “δεν θα γίνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης” του σπουδαίου δημεγέρτη και τεράστιου λαϊκιστή Αν. Παπανδρέου, φτάνουμε σήμερα να είναι περιζήτητο το επάγγελμα του σερβιτόρου στο μπιτσόμπαρο της Ρόδου, το οποίο σερβίρει σε κρεβάτια που βρίσκονται μέσα στη θάλασσα, γιατί τα tips που βγάζει σε μια μέρα ο σερβιτόρος ισούνται με το μηνιάτικο ενός ανειδίκευτου εργάτη. Αγνοούμε ωστόσο πόσο ευαίσθητο είναι το τουριστικό προϊόν και πόσο ευάλωτο σε αναταράξεις. Και ξεχνάμε να προβλέψουμε τις εναλλακτικές…
Μα τη σύγκλιση που δεν πετύχαμε ως χώρα με το ανώτερο βιοτικό επίπεδο των κεντρικών και βόρειων χωρών της ΕΕ, δεν την απέτρεψε κανένα διευθυντήριο, γιατί αυτή είναι μοίρα των Νοτίων… να δουλεύουν σαν σκλάβοι και να υπηρετούν τους πλούσιους του Βορρά… Οι στρεβλές εθνικές πολιτικές, οι επιβαλλόμενες από τον κακώς εννοούμενο συνδικαλισμό και διαμορφωνόμενες πάντοτε από τη ροπή στο λαϊκισμό, διαχρονικά δεν επέτρεψαν να έχουμε ένα παραγωγικό δημόσιο τομέα, αν και στοιχίζει υπέρογκα στον κρατικό προϋπολογισμό που χτίζουμε με τους φόρους μας. Οι φτωχές ελεγκτικές επιδόσεις της φορολογικής διοίκησης από την άλλη, στην ύλη του ιδιωτικού τομέα που συστηματικά φοροδιαφεύγει, οδηγούν σε υψηλές φορολογίες και εισφορές για να συντηρείται το σύστημα, χωρίς να καταφέρνει να είναι βιώσιμο.
Οι μύθοι
Πέρα από τις τρεις παραπάνω επιγραμματικά διατυπωμένες αλήθειες, ερχόμαστε αντιμέτωποι αυτές τις μέρες και με πολλούς άλλους μύθους, για την κακιά Ευρώπη…
…Που από ειρηνόφιλη έγινε πολεμοχαρής, γιατί χρηματοδοτεί τον “ναζιστή” Ζελένσκι – αυτοί δε λένε κουβέντα για τον εισβολέα Πούτιν αλλά χαρακτηρίζουν στυγνό εγκληματία το Νετανιάχου… Η λύση που προτείνουν λογικά, αυτοί είναι να αφεθεί να καταλάβει ο Ρώσος δικτάτορας την Ουκρανία, για να επιστρέψει επιτέλους, η ειρήνη στην περιοχή…
...Που είναι βουτηγμένη ως το κεφάλι, στη ρεμούλα, τη λαμογιά και την αδιαφάνεια. Ελάχιστα γνωρίζουν αυτοί στην πραγματικότητα, τα διαφορετικά επίπεδα διακυβέρνησης της ΕΕ, τις δικλείδες ασφαλείας και αυτοελέγχου της, τα αυστηρά ελεγκτικά όργανα. Τα λόμπυ, λέει, είναι η απόδειξη της επίδρασης του κεφαλαίου και των πολυεθνικών ομίλων πάνω στην ΕΕ! Αγνοούν ότι υπάρχουν και καλά λόμπυ που εκπροσωπούν συνδικαλιστικές οργανώσεις, θρησκείες, ομάδες πολιτών και όλοι αυτοί εκφράζονται και ασκούν πιέσεις προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση νομοθέτησης. Τα λόμπυ είναι θεσμική λειτουργία κατοχυρωμένη της ΕΕ.
…Που δεν είναι καθόλου αλληλέγγυα, γιατί ξεχάσατε όταν στην αρχή της πανδημίας του Covid, η Ιταλία είχε ανάγκη από μάσκες, αλλά η Γερμανία αρνήθηκε να τη βοηθήσει; Αλήθεια είναι αυτό αλλά αμέσως μετά ήρθαν οι κοινές δράσεις και η χρηματοδότηση της έρευνας για την εφεύρεση του εμβολίου κατά του Covid και μετέπειτα, ακολούθησαν οι μαζικές αγορές που μας εξασφάλισαν το δωρεάν εμβόλιο και που έσωσαν χιλιάδες ζωές. Για την αποκατάσταση δε της οικονομικής ανωμαλίας που προκάλεσαν τα απανωτά lockdown, η ΕΕ δανείστηκε για να φτιάξει το Ταμείο Ανάκαμψης. Αξιοποιείται σωστά αυτό στη χώρα μας; Όχι, καθόλου, αλλά γι’ αυτό δεν φταίει η ΕΕ… Είναι αποκλειστική ευθύνη της ΝΔ που δεν διαπραγματεύτηκε με κανέναν το Ελλάδα 2.0 και σήμερα, βλέπει τις απορροφήσεις σε απογοητευτικά επίπεδα, ώστε σε ενάμιση περίπου χρόνο από σήμερα, πιθανά να καλούμαστε να επιστρέψουμε στην ΕΕ χρήματα που δεν εκμεταλλευτήκαμε.
Καταλήγοντας, αν οι λαοί της Ευρώπης δεν επιλέξουν τα επικίνδυνα πισωγυρίσματα, όπως συνέβη με τους Βρετανούς που σήμερα έχουν μετανιώσει οικτρά για το Brexit, τα επόμενα πέντε χρόνια μπορεί να είναι πολύ σημαντικά για το κοινό μας “σπίτι”. Οι προκλήσεις του μέλλοντος της ενωμένης Ευρώπης αφορούν άμεσα εμάς τους Έλληνες και για κάποιες προοπτικές περισσότερο εμάς από άλλους, στο θέμα του ενιαίου αμυντικού “δόγματος” για παράδειγμα και του ευρωστρατού. Αρκεί όμως, να κατανοήσουμε ποιο είναι το συμφέρον μας. Να είμαστε μέλος μιας μεγάλης οικογένειας ή να βαυκαλιζόμαστε με τα ιστορικά μεγαλεία αλλοτινών εποχών;
*Δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΠΗΝ, παρουσιαστής του κεντρικού δελτίου ειδήσεων της ΒΗΜΑ Τηλεόραση Ιωαννίνων
