Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι, προκειμένου κανείς να προωθήσει την αριστεία στα σχολεία, αλλά και εφ’ όρου ζωής, πέρα από το να δίδεται η σημαία στην μαθητική παρέλαση στον καλύτερο μαθητή της τάξης ή έστω να γίνει μια κλήρωση μεταξύ των καλύτερων. Μπορώ να καταλάβω, σε κάθε περίπτωση, αυτούς που λένε πως ο άριστος μαθητής δεν κρίνεται από το αν θα κρατήσει μια φορά τη σημαία.
Σε όλες τις παρελάσεις, μπορεί τα παιδιά να μην παίρνουν τόσο σοβαρά τον ρόλο τους, κάνοντας την αναμενόμενη πλάκα με την περίσταση, πλην όμως η σημαία είναι μια ηθική ανταμοιβή για τους καλύτερους, οι οποίοι αναλαμβάνουν να περπατήσουν με αυτήν και να τους δουν όλοι όσοι παρακολουθούν την παρέλαση. Να το πούμε αλλιώς: αυτόν που είναι στη μέση, στην έβδομη σειρά, μάλλον θα τον προσέξουν κυρίως οι δικοί του. Ποιος όμως δεν θα δει τον σημαιοφόρο;
Πλην όμως, η κυβέρνηση έχει βαλθεί να καταστρατηγήσει κάθε ψηφίδα αριστείας, μικρή ή μεγάλη. Φυσικά, η διάταξη για το πώς θα δίδεται η σημαία είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στο νομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση για τα πανεπιστήμια και πέρασε ακόμα και με τις ψήφους βουλευτών, οι οποίοι είχαν ψηφίσει και τον νόμο Διαμαντοπούλου, τον οποίο ουσιαστικά ο νόμος Γαβρόγλου ξηλώνει. Η λογική της ήσσονος προσπάθειας επιβραβεύεται: ακόμα και σε κάτι συμβολικό, όπως οι παρελάσεις, σημασία δεν έχει τι κάνεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ακαδημαϊκής χρονιάς, αρκεί απλά να παρακολουθείς το μάθημα.
Δεν έχει να κάνει τόσο με τη σημαία την ίδια. Είναι ένα ευρύτερο σύνολο κυβερνητικών ενεργειών και αποφάσεων, ιδίως στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας, με τις οποίες δεν επιδιώκεται οι μέτριοι να φτάσουν τους καλύτερους, αλλά, αντίθετα, ο πήχυς χαμηλώνει, προκειμένου να συναντηθούν οι δύο κατηγορίες, αλλά αρκετά σκαλιά πιο κάτω. Είναι ζήτημα νοοτροπίας και φιλοσοφίας και, προφανώς, ο τρόπος που θα δίνεται η σημαία, αν και επουσιώδες ζήτημα συγκριτικά με άλλα, εμπίπτει σε αυτή τη φιλοσοφία.
Χθες ήταν το άσυλο και τα μεταπτυχιακά, σήμερα είναι η σημαία, αύριο θα είναι κάτι διαφορετικό. Δεν έχει σημασία πλέον. Ο υπουργός κ. Γαβρόγλου απάντησε στις αιτιάσεις ότι η σημαία είναι «σύμβολο, όχι βραβείο». Άρα, με τη λογική του εξισωτισμού, δεν έχει σημασία ποιος προσπαθεί λιγότερο ή περισσότερο, αρκεί που η σημαία είναι σύμβολο και άρα όλοι έχουν δικαίωμα να την κρατούν. Άρα, το πρόβλημά μας το λύσαμε.
Κάθε νησίδα αριστείας, από την πρωτοβάθμια ως την τριτοβάθμια εκπαίδευση, σταδιακά και μεθοδικά ξηλώνεται. In verbis, στο όνομα της καλύτερης λειτουργίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Στην πράξη, γιατί αυτό επιτάσσουν συγκεκριμένες ιδεοληπτικές εμμονές. Θα το βρούμε σε περίπου έναν μήνα μπροστά μας αυτό, όταν θα έρθει προς κύρωση στη Βουλή το νέο νομοσχέδιο για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς Πανελλαδικές εξετάσεις. Μέχρι τότε, ας φαντασιωνόμαστε πως με τη λογική της ήσσονος προσπάθειας να το διατρέχει οριζόντια, το εκπαιδευτικό μας σύστημα θα γίνει καλύτερο.
