Έβλεπα προχθές στην τηλεόραση τον σερ Άντονι Χόπκινς, έναν από τους πιο σεβαστούς ηθοποιούς του κόσμου, ο οποίος ενσαρκώσει τον πιο σημαντικό, ίσως, σκηνοθέτη όλων των εποχών και αναμφισβήτητο μέτρ του θρίλερ, τον Αλφρεντ Χίτσκοκ στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία. Πρόκειται για μια ταινία μέσα σε ταινία καθώς εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του θρυλικού «Ψυχώ» στις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Η βασική ιδέα αυτής της μυθικής ταινίας τρόμου είναι πως όταν δύο προσωπικότητες διεκδικούν το ίδιο μυαλό, γίνεται πάλη, και μόνο μία από αυτές θα επικρατήσει. Η πάλη αυτή συνιστά την επιτομή του θρίλερ.
Κατ’ αναλογία, ζούμε μέσα σε ένα πραγματικό θρίλερ. Η Ελλάδα έχει σήμερα δύο ανταγωνιστικές μεταξύ τους προσωπικότητες. Η μία είναι αυτή που φοβάται και αντιλαμβάνεται το μέλλον της χώρας μονοδιάστατα, ως ένα απλό γεωγραφικό εξάρτημα του επικυρίαρχου Ευρωπαϊκού Βορρά. Και η άλλη, η οποία δεν ξέρει τι θέλει. Με αποτέλεσμα νοσταλγοί του Παπαδόπουλου που στηρίζουν «Χρυσή Αυγή» και ακροαριστερές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ να λένε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα και την ίδια στιγμή να πλακώνονται όπου βρεθούν.
Όσο θα διαρκεί η διαπάλη των δύο προσωπικοτήτων, το θρίλερ θα συνεχίζεται και χωρίς να είμαστε όλοι Χίτσκοκ μπορούμε να προβλέψουμε πως οι σκηνές του τρόμου θα κλιμακώνονται. Αυτή άλλωστε είναι η συνταγή Χίτσκοκ, ώσπου στο τέλος αποκαλύπτεται πως σε όλη τη διάρκεια της ταινίας η πραγματικότητα είχε αντικατασταθεί με την αυταπάτη και το αντίθετο.
Ας σταθούμε λοιπόν μια στιγμή κι ας αναρωτηθούμε. Υπήρχε ζωή πριν από το ευρώ; Υπήρχαν κυβερνήσεις πριν από τον Σημίτη; Υπήρχε εξωτερική πολιτική που λάμβανε υπόψη περισσότερες διαστάσεις από τη μία και μόνη (δηλαδή την γερμανική) που λαμβάνουν οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων; Υπήρχε οικονομία και όχι υποτέλεια; Υπήρχε Κεντρική Τράπεζα που ήταν της Ελλάδας;
Η μία προσωπικότητα του θρίλερ αποκλείεται να θέσει αυτά τα ερωτήματα. Μένει να το κάνει η άλλη, αντί να τρομοκρατεί την ελληνική κοινωνία με την απειλή ενός εμφυλίου πολέμου και ουσιαστικά να παίζει άριστα το παιχνίδι της πρώτης προσωπικότητας. Διότι ερωτήματα σαν και τα παραπάνω μπορούν να οδηγήσουν σε πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις μέσα σε ένα κόσμο που αλλάζει, που γίνεται ολοένα και πιο πολυπολικός, με νέους παίκτες (περισσότερους πιθανούς συμμάχους αλλά και περισσότερους πιθανούς αντιπάλους) στο παγκόσμιο γεωπολιτικό τραπέζι.
Θα ήταν μια ευχάριστη εορταστική έκπληξη οι απαντήσεις επί των ερωτημάτων να υποκαταστήσουν τη μικροδημαγωγία που βρίσκεται σήμερα στην ημερήσια διάταξη.
ΥΓ: Επειδή ο χρόνος έχει αρχίσει να κυλάει αντίστροφα, πρέπει να αποφασίσουμε αν θα γίνουμε… Ψυχώ ή αν θα μιλήσει η ελληνική ψυχή.
