Στον επαγγελματικό αθλητισμό – παγκοσμίως – η φανέλα, η ιδέα, η ομαδάρα έπονται των συμβολαίων και του χρήματος.
Στον ελληνικό επαγγελματικό αθλητισμό της κρίσης και της αβεβαιότητας, οι «σημαίες» υποστέλλονται ακόμη πιο εύκολα, τα ινδάλματα ακολουθούν το δρόμο της οικονομικής (και όχι μόνο) ασφάλειας στο εξωτερικό.
Εξαίρεση είναι ο Διαμαντίδης που συνέδεσε ολόκληρη την τεράστια καριέρα του με τον Παναθηναϊκό, απορρίπτοντας πολύ μεγαλύτερες προτάσεις από την Ευρώπη ή δεχόμενος μειώσεις στα συμβόλαιά του με τους πράσινους. Το όνειρο του ΝΒΑ δεν ήρθε ποτέ στον δικό του ύπνο. Αλλά αυτός είναι «άλλο φρούτο», εντελώς μοναδική και ξεχωριστή περίπτωση.
Ο Σπανούλης έμεινε στον Ολυμπιακό μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις κι αφού πήρε όσα ήθελε από τους Αγγελόπουλους, έχοντας και την πολυμελή οικογένειά του ως κίνητρο παραμονής στην πατρίδα. Ο Χάινς μπήκε στην καρδιά των οπαδών του Ολυμπιακού, αλλά τα (όχι υπερβολικά περισσότερα) δολάρια της ΤΣΣΚΑ τον τράβηξαν στη Μόσχα, ο Παπανικολάου ζήτησε τεράστια ποσά για να επεκτείνει το συμβόλαιό του με τον Ολυμπιακό
Στο ποδόσφαιρο ο Καραγκούνης είναι πιο «άρρωστος» Παναθηναϊκός από τους περισσότερους οπαδούς της ομάδας, αλλά η Φούλαμ τον ήθελε στην Αγγλία και δεν το σκέφτηκε λεπτό παραπάνω. Οι Αλγερινοί του Ολυμπιακού δήλωναν ερωτευμένοι με τον Μαρινάκη και τον Θρύλο και λίγο αργότερα ο μεν Τζιμπούρ άρχισε περιοδεία να βρει καλύτερο συμβόλαιο στην Ευρώπη και όχι μόνο, ο δε Αμπντούν βρήκε διπλάσια χρήματα στην Αγγλία και από τότε δεν ασχολείται λεπτό με τον Ολυμπιακό. Κι άλλα παραδείγματα, πολλά…
Είναι όμορφο συναίσθημα, δεν είναι «μαλακία» να δένεται ο οπαδός με πρόσωπα και να ηρωοποιεί αθλητές της ομάδας του. Κινδυνεύει όμως να γίνει «μαλάκας» όταν η λατρεία του γίνεται μίσος απέναντι στον παιχταρά που τον «πρόδωσε». Ή «πολύ μαλάκας», όταν ο «προδότης» τον οποίο καταράστηκε, αποφασίζει την άλλη μέρα να μείνει στην ομάδα γιατί του έδωσε τα λεφτά που ζητούσε. Και ξαναέγινε «ψυχάρα»!
