Γράφει ο Χ.Κ. Λαζαρόπουλος
Ενώ η πολιτική και ακαδημαϊκή ελίτ της χώρας απολαμβάνει ύπνο βαθύ έως ότου βγει κάποια «προοδευτική» καθηγήτρια και βουλευτής με ενδιαφέρουσα δήλωση «πόθεν έσχεν», όπως η κ. Μαρία Ρεπούση, και εκτοξεύσει κάποια αντιπατριωτική δήλωση – πυροτέχνημα για την προσωπική προβολή της…
Τις τελευταίες ημέρες μαθαίνουμε από τις ειδήσεις πώς προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα εσωτερικά προβλήματά τους οι κυβερνήσεις των Σκοπίων και της Αλβανίας.
Το Σάββατο έγιναν τα εγκαίνεια του υποτιθέμενου αρχαιολογικού μουσείου στα Σκόπια όπου οι σφετεριστές της ελληνικής Ιστορίας εκθέτουν κέρινα ομοιώματα του βασιλέως Φιλίππου Β’, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Περσέα και του Μεγάλου Ιουστινιανού, εκτός του Τσάρου Σαμουήλ. Στα δελτία ειδήσεων χθες, προβλέψιμοι σχολιαστές με στοιχειώδη παιδεία κάτι ψέλισαν για τον Φίλιππο και τον Μεγάλο Αλέξανδρο, αλλά πού να αναφερθούν στον Περσέα ή στον Ιουστινιανό.
Έψαξα λοιπόν στο εγκυκλοπαιδικό λεξικό «Ήλιος» του Ελευθερουδάκη (εκδ. 1927) για να σας μεταφέρω μια σοβαρή εκδοχή για τον Περσέα, ο οποίος σύμφωνα με τον μύθο ήταν γιος του Δία και της Δανάης, εγγονός του Ακρισίου, βασιλέα του Άργους. Στα τελευταία χρόνια της μακεδονικής δυναστείας έγινε πολύ δημοφιλής στον μακεδονικό χώρο, ο μύθος που ήθελε τον Δία να εκθαμφώθηκε από την ομορφιά της Δανάης. Ως γνωστόν, ο Ζεύς ενώθηκε με την κόρη του Ακρισίου ως χρυσή βροχή κι έτσι γεννήθηκε ο Περσέας, ο οποίος πέρασε πολλές περιπέτειες από τη Σέριφο στην Αιθιοπία και ξανά πίσω, μέχρι να πάει στη Λάρισα και τελικά στο Άργος όπου έγινε βασιλιάς της Τίρυνθας και ιδρυτής των Μυκηνών.
Όσον αφορά στον Ιουστινιανό και την οικειοποίηση της βυζαντινής ιστορίας δεν το συζητώ καθόλου. Έρχεται στο νου μου αυτός ο γίγαντας της διεθνούς πολιτικής, ο πρωθυπουργός της πΓΔΜ κ. Νίκολας Γκρουέφσκυ, στο ρόλο που υποδύθηκε ο μοναδικός Πήτερ Σέλλερς στην ταινία «Το ποντίκι που βρυχάται». Σάφως και ύστερα από πενήντα χρόνια, οι πολιτικές περιστάσεις υπέδειξαν σε έναν «ταλαντούχο» πολιτικό να ξεπεράσει την υποκριτική κωμικότητα ενός ηθοποιού.
Με αυτά τα καραγκιοζιλίκια πάντως, κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τα προφανή γεγονότα όπως είναι τα νέα δεδομένα μετά την ανακάλυψη του βασιλικού τάφου στην Αμφίπολη ή την αποκατάσταση του άλλου μακεδονικού τάφου στους Κομνηνούς της Ξάνθης. Το γεγονός ότι η ελληνική πλευρά δεν ασχολείται με εθνικιστικές ονειρώξεις, δεν σημαίνει πως αν προκληθεί δεν θα απαντήσει όπως πρέπει.
Ο κ. Γκρουέφσκυ και οι φίλοι του, οι κατσαπλιάδες του αναθεωρητισμού στα Βαλκάνια, ας αντιμετωπίσουν με νηφαλιότητα όσα οργανώνουν υπογείως κάποιοι Βούλγαροι αλλά και οι Αλβανοί εθνικιστές στο Τέττοβο αναζητώντας καλές σχέσεις και υποστήριξη από μια χώρα όπως είναι η Ελλάδα, ο μόνος παράγων σταθερότητας στην περιοχή.
Η περίπτωση των Αλβανών
Μιας και αναφερθήκαμε σε Αλβανούς εθνικιστές, γνωστούς από όσα έκαναν πριν από 15 χρόνια στο Κοσσυφοπέδιο, δεν είναι δυνατόν να μην προβληματιστούμε από τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας.
Το εθνικιστικό παραλήρημα με το φλάμπουρο της «Μεγάλης Αλβανίας» στο Βελιγράδι, οι ανοησίες από κύκλους των Τιράνων πως δεν πρέπει να μιλάμε περί Βορείου Ηπείρου και η δεύτερη υπέρπτηση τηλεκατευθυνόμενου ελικοπτέρου με την αλβανική σημαία στον αγώνα Φλαμουρτάρι – Σκεντέρμπεου αποτελούν στοιχεία ασύμμετρης απειλής για τη σταθερότητα στην Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Όπως οι Σκοπιανοί, έτσι και οι Αλβανοί σφετερίζονται ελληνικά σύμβολα και ιστορικά στοιχεία για να επιτύχουν αντικειμενικούς σκοπούς τους. Ο δικέφαλος αετός σε κόκκινη σημαία, σαν τη δική τους με παραλλαγή, υιοθετήθηκε από τον Ισαάκιο Κομνηνό τον 11ο αιώνα ως πολεμική σημαία. Μετά την πρώτη Άλωση της Πόλης από τους Φράγκους κακοποιούς – μισθοφόρους τον Απρίλιο του 1204, ο δικέφαλος υιοθετήθηκε τόσο από τον Θεόδωρο Λάσκαρη στην Αυτοκρατορία της Νικαίας, όσο και από τον Μιχαήλ Δούκα στο Δεσποτάτο της Ηπείρου, το οποίο ως το 1315 κάλυπτε σχεδόν όλο το γεωγραφικό χώρο της σημερινής Αλβανίας.
Όσον αφορά στην καταγωγή των Αλβανών, επειδή έγραψαν με θράσος στο αλυτρωτικό «μπαϊράκι» τους ότι είναι «αυτόχθονες», οι ιστορικές πηγές αποδεικνύουν ότι πρόκειται για ένα σύμπλεγμα φυλών που προέρχεται από την ασιατική Αλβανία, το σημερινό Ταγκεστάν. Έμειναν γνωστοί στην Ιστορία ως Άβαροι.
Στους «Βίους Παράλληλους», ο Πλούταρχος γράφει: «Καταλιπών δέ φρουρόν Αρμενίας Αφράνιον αυτός εβάδιζε δια τών περιοικούντων τον Καύκασον εθνών άναγκαίως έπϊ Μιθριδάτην. Μέγιστα δε αυτών εστίν έθνη, Αλβανοί και Ίβηρες». Ανάλογη αναφορά κάνουν ο Στράβων στη «Γεωγραφία», ο Κλαύδιος Πτολεμαίος και ο Στέφανος Βυζάντιος.
Όταν ο Φλάβιος Αρριανός εξιστόρησε την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην «Αλεξάνδρου Ανάβασιν» (Γ’ VIII 4), κάνει αναφορά στους Αλβανούς λέγοντας ότι πήραν μέρος στη Μάχη των Γαυγαμήλων μαζί με τους Μήδους υπό τον Δαρείο Γ’. Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι οι Αλβανοί γνώριζαν και έγραφαν ελληνικά από τα αρχαία χρόνια διότι ήταν η κοινή γλώσσα της εποχής ενώ δικό τους αλφάβητο δημιούργησαν μόλις τον 19ο αιώνα.
«Αυτόχθονες» στην Κασπία
Κι επειδή καθένας πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός όταν θέλει να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου στην περιοχή, θα πρέπει να κοιτάξει τι αναφέρουν ακόμα και οι πιο πρόσφατες πηγές.
Το 1862 κυκλοφόρησε στο Παρίσι η «Γαλλική Εγκυκλοπαίδεια» που γράφτηκε από επιτροπή σοφών και γράφει, μεταξύ άλλων, στο λήμμα περί της Αλβανίας: «Η χώρα αυτή κατά τόν μεταίωνα εκαλείτο Αρβανέσση νύν δε καλείται Αρναούτ μέν υπο των Οθωμανών, Σκίπερη δέ υπό τών εγχωρίων ήτοι των Αλβανών οίτινες και εαυτούς όνομάζουσι σκιπετάρους. Οι κάτοικοι της εκτεταμένης ταύτης επαρχίας διαφέρουσιν από αλλήλων κατά τε την εθνικότητα, την γλώσσαν και την θρησκείαν διότι το μέν μεσημβρινόν μέρος της Αλβανίας ήτοι την κυρίως Ήπειρον οικούσιν οί Ηπειρώται, όντες ομόγλωσσοι και Ομόθρησκοι με τους λοιπούς Έλληνας, το δε αρκτικόν ήτοι την Ιλλυρίαν, ήτις και δύναται νά ονομασθεί κυρίως Αλβανία κατοικούσιν οί Αλβανοί ανάμικτοι οντες μετά Σέρβων και Οθωμανών καί Έλλήνων. Εκτός της αλβανικής γλώσσης η οποία διαιρείται εις πολλάς διαλέκτους και ιδιώματα, λαλείται έτι εν τη Αλβανία και η Ελληνική, η τουρκική κλπ.».
Η γαλλική εφημερίδα “Le Temps” (Χρόνος) ζήτησε τον Ιούνιο του 1920 δήλωση από τον τότε πρωθυπουργό του Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων Νικόλα Πάσιτς σχετικώς με το Αλβανικό ζήτημα.
Ο Πάσιτς είχε δηλώσει τότε: «Οι Αλβανοί ουδέποτε είχον ιστορικόν βίον και ουδέποτε υπήρξε Αλβανία με την γεωγραφική έννοιαν ήν δίδουσι σήμερον οι εν Ευρώπη, μάλιστα δε οι προπαγανδισταί. Ανεξαρτήτως από το ζήτημα περί καταγωγής και γλώσσης των Αλβανών, είναι βέβαιον ότι είτε Ιλλυριοί ήσαν ούτοι αρχαιώθεν είτε μετανάστες εξ Ασίας, πολιτικόν βίον ουδέποτε έσχον».
Φυσικά δεν αναφέρεται κανείς στις πολιτικές σκοπιμότητες που είχαν οι δηλώσεις του Σέρβου πρωθυπουργού αλλά σίγουρα αποτελούν μία πολύ καλή απάντηση στις εξυπνάδες περί «αυτόχθονων». Ναι, ήταν αυτόχθονες στην περιοχή της Κασπίας, οι οποίοι μετακινήθηκαν σε μπουλούκια και νομάδες ανά τους αιώνες για να βρουν μια γωνιά στα Βαλκάνια.
Σε όλα αυτά, φυσικά, η πολιτική και ακαδημαϊκή ελίτ της χώρας απολαμβάνει ύπνο βαθύ έως ότου βγει κάποια «προοδευτική» καθηγήτρια και βουλευτής με ενδιαφέρουσα δήλωση «πόθεν έσχεν», όπως η κ. Μαρία Ρεπούση, να πετάξει καμμιά αντιπατριωτική δήλωση – πυροτέχνημα για την προσωπική προβολή της.
Τότε απλώς, αυτή η ελίτ θα αλλάξει πλευρό, στωϊκά…
