Γράφει η Έφη Αλικάκου
«Λίγα λόγια και με νόημα» αναφωνεί μία βαριά αντρική φωνή σε διαφήμιση ραδιοφωνικής συχνότητας. Και πράγματι, σε πόσο λιγότερα ατοπήματα θα πέφταμε και εμείς ως πολίτες και κυρίως οι πολιτικοί που αναδεικνύουμε (και που αποτελούν καθρέφτη της ψυχοσύνθεσης μας) αν αυτή η λιτή και απέριττη φράση παγιωνόταν οριστικά και αμετάκλητα.
Δεν παγιώνεται όμως και μέρα με τη μέρα η δημαγωγία και ο λαϊκισμός χρωματίζουν το πολιτικό λόγο τόσο της κυβέρνησης όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποβιβάζοντας το πολιτικό πολιτισμό. Η τελευταία με αφορμή την επίθεση ναζιστικής βίας των θερμοκέφαλων εθνικιστών της Χρυσής Αυγής στο κύριο Κουμουτσάκο, και μάλλον πλήρως αποπροσανατολισμένη εν μέσω της εσωτερικής εκλογικής αναμέτρησης για τη προεδρία του κόμματος, ξέπεσε πάλι στα λόγια τα μεγάλα. Υπέδειξε ως ηθικό αυτουργό της επίθεσης τον Νίκο Φίλη και μάλιστα δια στόματος του ίδιου του κυρίου Μεϊμαράκη, ο οποίος όντας φανερά διατεθειμένος να κερδίσει τις εντυπώσεις προκειμένου να ενισχύσει το προφίλ του ξεχνά μία βασική αρχή στη πολιτική: ότι γράφει δεν ξεγράφει.
Κοινώς κύριε Μεϊμαράκη και λοιπά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, η προσπάθεια έγερσης εντυπώσεων την οποία καταβάλλετε με απώτερο σκοπό την.. έγερση των ψηφοφόρων σας από το λήθαργο στο οποίο έπεσαν στις τελευταίες εκλογές δεν περνά από τέτοιες φτηνές τακτικές ιπποδρόμου. Όσο κι αν στύψεις αυτή τη δήλωση, όσο κι αν τη τραβήξεις από όλες τις μεριές προκειμένου να τη «δέσεις» με τη λογική και τα πραγματικά περιστατικά, δεν θα φτάσεις ποτέ σε ένα τέτοιο αποτρόπαιο συμπέρασμα όπως αυτό. Στο ίδιο μήκος κύματος δε, κινήθηκε και η Φώφη Γεννηματά. Δυο δημοκρατικά εκλεγμένοι ηγέτες κομμάτων που επιχειρούν (συνειδητά) να εκμεταλλευτούν τη συμφορά μπας και τονωθεί η λαϊκή κατανάλωση των αφελών και ενισχυθεί η πεποίθηση των.. φελλών που παρασιτούν στα κόμματα τους. Όταν όμως «η συμφορά συμφέρει, λογάριαζε την για πόρνη» είχε γράψει ο Ελύτης.
Οι φωνές που αλάλαξαν σχεδόν αμέσως μετά την άνανδρη επίθεση στα έδρανα της Βουλής, έτριψαν κρυφά τα χέρια τους και από τον ενθουσιασμό δεν βούτηξαν βαθιά τη γλώσσα στη λογική. Ο πολιτικός δεν εγκλωβίζεται σε μακροσκελείς εικασίες και δεν βολεύεται. Επιλέγει να πορεύεται παρέα με την απόδειξη, που συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο του λόγου κάθε σωστού ηγέτη. Δεν επιλέγει να τρώει τις σάρκες της αλήθειας για δικό του όφελος.
Η επίθεση στο κύριο Κουμουτσάκο ήταν πράγματι μία ακόμα επίθεση στη πολύπαθη δημοκρατία, στην ελευθερία. Όπως μάλιστα διαβάζω στο έθνος της Κυριακής σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα το γενικό πρόσταγμα στο τάγμα που επιτέθηκε δόθηκε από τον Ηλία Κασιδιάρη. Είναι θλιβερά αυτά που ζούμε, γινόμαστε μάρτυρες πρωτοφανούς μίσους. Ας μην διαιωνίζεται λοιπόν κι άλλο η συμφορά μόνο και μόνο επειδή συμφέρει…
