Το ερώτημα εδώ είναι, αν γίνεται οι γονείς να μη τσακώνονται ποτέ. Το δεύτερο ερώτημα είναι, πως αν ίσχυε αυτό θα ήταν φυσιολογικό; Νομίζω, πως και μόνοι σας μπορείτε να απαντήσετε σε αυτό. Είναι ουτοπικό, να ζητήσουμε από τους γονείς, να μην τσακώνονται ή να μη διαφωνούν ποτέ, μπροστά στα παιδιά τους. Οι τσακωμοί, και οι διαφωνίες άλλωστε, αποτελούν μέρος μιας σχέσης.
Ο τρόπος που διεξάγονται όμως είναι αυτός που κάνει τη διαφορά. Ακόμα και ως ενήλικες μπορούμε να πάρουμε θάρρος, ή και να αναθεωρήσουμε μια συμπεριφορά μας, όταν γινόμαστε θεατές, μιας διαφωνίας, που όμως έχει τελικά αίσιο τέλος, και που λειτουργεί θετικά στη σχέση των δυο εμπλεκώμενων ανθρώπων. Το ίδιο, περίπου συμβαίνει και με τα παιδιά. Αν οι γονείς τσακώνονται, με τον “λάθος τρόπο”, αυτό θα έχει πολύ μεγάλες επιπτώσεις στην ψυχική τους υγεία με αποτέλεσμα, τα παιδιά αυτά, είτε να γίνονται πιο επιθετικά, να είναι πιο αγχωμένα, και θλιμμένα, είτε να αποτραβιούνται και να είναι ιδιαίτερα ήσυχα. Το τελευταίο συνήθως δεν τραβάει και την προσοχή των γονιών. Ενώ αντιθέτως τα επιθετικά παιδιά, μέσω της αρνητικής τους συμπεριφοράς, τραβάν με αυτόν τον τρόπο την προσοχή των γονιών τους, και διακόπτουν έτσι τον καβγά τους,
Αυτό όμως που επηρεάζει περισσότερο τα παιδιά, είναι η ποιότητα των καβγάδων (αν δηλαδή γίνονται οι γονείς πολύ επιθετικοί), και το κυριότερο, αν οι γονείς τα ξαναβρίσκουν μετά. Οι γονείς που φωνάζουν, ουρλιάζουν, γίνονται βίαιοι μεταξύ τους, διαφωνούν χωρίς λόγο, ακόμα και αυτοί που δεν μιλάνε μεταξύ τους για μέρες, είναι οι πιο βλαβεροί, για το παιδί, και την συναισθηματική του κατάσταση, αλλά και για την ανάπτυξη του. Αν όμως, οι γονείς μπορούν και διαφωνούν με επιχειρήματα, και τσακώνονται χωρίς φωνές, διαπραγματεύονται και υποχωρούν, τότε αυτό μπορεί και έχει θετική επιρροή στα παιδιά. Μαθαίνουν, πως μπορεί να υπάρχουν δυο απόψεις σε ένα θέμα, και πως μπορούν να το συζητάνε με τον άλλον, και να το διαπραγματεύονται, να χρησιμοποιούν το χιούμορ, να αναπτύσσουν ενσυναίσθηση, και έτσι συνηδητοποιούν, πως οι τσακωμοί με τους αγαπημένους τους, δε σημαίνει ρήξη στη σχέση!
Πως γίνεται όμως να το πετύχει κανείς αυτό; Η απάντηση είναι πως εξαρτάται καθαρά από τη σχέση του ζευγαριού και μόνο. Αν η ποιότητα της σχέση μας με το σύντροφό μας είναι καλή, είμαστε χαρούμενοι και νιώθουμε άνετα μαζί, ώστε να διευκολύνεται η μεταξύ μας επικοινωνία, τότε θα έχουμε την ικανότητα να είμαστε πιο δοτικοί συναισθηματικά στα παιδιά μας, και πιο διαλλακτικοί στους τσακωμούς και τις διαφωνίες με το σύντροφο μας.
Βασικά όταν ένα παιδί είναι αυτό που λέμε “άτακτο”, ή επιθετικό στο σχολείο, και δημιουργεί προβλήματα, και καλούν τους γονείς, ώστε να δούνε πως μπορούν να βοηθήσουν το παιδί τους, χρειάζεται να εστιάσουν στη μεταξύ τους σχέση σαν αντρόγυνο και στο γάμο τους.
Κάποιοι θα πουν “μα δεν τσακωνόμαστε μπροστά στο παιδί, πάμε μέσα”. Αν φύγετε από το δωμάτιο και γυρίσετε μουτρωμένοι, το μόνο που θα έχετε καταφέρει, είναι το παιδί σας να νιώσει πως αυτό φταίει και πως η συμπεριφορά του προξένησε τον καβγά και τα νεύρα. Τα παιδιά καταλαβαίνουν και αφουγράζονται τη διάθεσή σας. Αν είστε θυμωμένοι και έχετε νεύρα, καλό είναι να τα καθυσυχάσετε, και να τους πείτε πως οι τσακωμοί είναι φυσιολογικοί σε μια σχέση, πως όταν γίνονται δεν σημαίνει πως δεν αγαπιέστε ως γονείς, και πως δεν είναι δικό τους το λάθος. Μην ξεχνάτε, το πιο σημαντικό είναι να τα ξαναβρείτε με το σύντροφό σας!
Η επανόρθωση είναι το πιο σημαντικό!
