Στό χθεσινό φύλλο γράψαμε οτι ή Κυβέρνησις δέν εκπέμπει δράμα στούς πολίτες καί ότι αφήνει τό πεδίο ελεύθερο στόν Σύριζα νά κάνη εμπόριο ελπίδας. Καί τό ερώτημα είναι ποιό όραμα πρέπει νά εκπέμψει ή Κυβέρνησις, ώστε νά αναπτερωθεί τό ηθικό τών πολιτών καί νά πιστέψουν ότι ή συνέχιση τής παρούσης πολιτικής οδηγεί σέ καλύτερο μέλλον γιά αυτούς και τά παιδιά τους. Είναι δυνατόν νά θεωρείται δράμα ή δέσμευσις γιά μερικές φοροελαφρύνσεις και κάποια μέτρα ανακουφίσεως τών τμημάτων τής κοινωνίας πού έχουν πληγή περισσότερο; Προφανώς όχι. Αυτά θά έπρεπε νά είναι αυτονόητα και νά περιλαμβάνονται σέ οποιαδήποτε πολιτική.
Τό πραγματικό δράμα πού θά έπρεπε νά εκπέμψει ή Κυβέρνησις πρός τόν ελληνικό λαό είναι ή πρόοδος. Πρόοδος οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική. Αλλά γιά νά επέλθει καθολική πρόοδος, απαιτούνται πολύ πιό υψηλοί στόχοι και πολιτικές από αυτές πού ακολουθούνται τώρα. Τά διαχειριστικά μέτρα ασφαλώς είναι αναγκαία, αλλά δέν αρκούν γιά νά οδηγήσουν σέ εξύψωση τής κοινωνίας καί απεμπλοκή της από τόν εφιάλτη πού βιώνει άφ’ ότου ξέσπασε ή κρίσις. Διότι τό πρόβλημα τής σημερινής Ελλάδος δέν είναι μόνον οικονομικό. Μακάρι νά ήταν. Είναι πολύ ευρύτερο καί άπτεται κυρίως στό γεγονός δτι ή κοινωνία μας εχει παύσει νά δημιουργεί καί νά προοδεύει. Είναι τραγικά στάσιμη. Καί αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί νά συμβεί σέ έναν λαό εν καιρώ ειρήνης.
Από τούς σημερινούς πολιτικούς μας ταγούς δέν περιμένουμε πολλά. Αρκεί πού τούς βλέπουμε στήν τηλεόραση, είτε σέ εκπομπές κοκκορομαχιών είτε σέ αναμεταδόσεις στιγμιότυπων από τήν Βουλή, γιά νά πεισθούμε ότι μόνον ποιοτική εξύψωση τής κοινωνίας δέν μπορούν νά φέρουν. Κάθε άλλο. Ή ποιότης του διαλόγου τηλεοπτικού καί κοινοβουλευτικού κατρακυλάει όλο καί περισσότερο. Δέν χρειάζεται νά αναφερθούμε σέ παραδείγματα καί λεπτομέρειες. Ή ουσία είναι πως οί άνθρωποι αυτοί δέν πρόκειται νά φέρουν τήν ποιοτική αναβάθμιση πού απαιτείται γιά νά αρχίσει πάλι ό τόπος μας νά δημιουργεί καί νά προοδεύει. Υπάρχουν φυσικά καί εξαιρέσεις, αλλά αυτές δέν προβάλλονται. Τά τηλεοπτικά μέσα διαλέγουν καί προβάλλουν ό,τι πιό ευτελές.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει καί μέ τόν πνευματικό κόσμο, ό όποιος είναι εγκλωβισμένος στόν κρατισμό. Θεωρείται ότι τά πάντα πρέπει νά προέρχονται από τό κράτος. Καί τώρα πού αυτό έχει πτωχεύσει, εκπέμπεται πρός τόν λαό μία απίστευτη μιζέρια, ενώ θά έπρεπε νά γίνεται τό αντίθετο. Ακριβώς επειδή τό κράτος πτώχευσε καί ή οικονομία διέρχεται κρίση, θά έπρεπε τό πνεύμα, ή τέχνη καί ό πολιτισμός νά επενεργούν ώς αντίβαρο. Κάποιος πού την εποχή τών παχιών αγελάδων είχε την άνεση νά μεταβαίνει τακτικά σέ ταβέρνες και κέντρα διασκεδάσεως, σήμερα θά μπορούσε νά διαβάζει περισσότερα βιβλία ή νά επισκέπτεται μουσεία και καλλιτεχνικές εκθέσεις. Άραγε ποιός τόν ώθησε πρός αύτη την κατεύθυνση Τό μόνο πού ακούμε από τούς πνευματικούς μας ταγούς είναι ότι δέν διατίθενται αρκετά κονδύλια στην παιδεία καί τόν πολιτισμό. Οί ίδιοι όμως τι κάνουν;
Αλλά άς έλθουμε καί στήν οικονομική πρόοδο, πού είναι τελικά καί ή πιό απλή άπό τίς άλλες. Αυτή απαιτεί κίνητρα, κεφάλαια καί εργασία. Όμως επειδή σήμερα έχουν περιορισθεί τά κεφάλαια, τείνουμε νά καταργήσουμε καί τά κίνητρα καί τήν εργασία! Στήν σημερινή Ελλάδα ισχύουν αντικίνητρα γιά τήν πρόοδο καί τήν δημιουργία. Όποιος δημιουργεί πραγματικά, τιμωρείται. Τό φορολογικό μας σύστημα δέν είναι μοχλός αναπτύξεως καί προόδου, αλλά ένα παράλογο σύστημα πού παρεμποδίζει την παραγωγή πλούτου και τιμωρεί όσους τό επιτυγχάνουν. Στό όνομα της στηρίξεως τών οικονομικώς αδυνάτων, επιχειρείται γενική ισοπέδωση πρός τά κάτω. Ό φόρος περιουσίας αύτη είναι. Όποιος έφτιαξε μία περιουσία στήν ζωή του, τώρα τιμωρείται πού την έχει. Σκεφθείτε τι θά συμβεί αν καθιερωθεί τελικά και τό περιουσιολόγιο. Ένας ζωγράφος λ.χ., μέ υψηλή εμπορική αξία, θά φορολογείται γιά κάθε έργο πού θά ζωγραφίζει και θά κατέχει!
Αυτό καί μόνον, δείχνει πόσο παρεξηγημένη είναι στήν Ελλάδα καί ή έννοια της εργασίας. Επειδή ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού δέν εργάζεται ή παριστάνει ότι εργάζεται χωρίς νά παράγει πλούτο, πρέπει νά τιμωρούνται εκείνοι πού πραγματικά εργάζονται. Μάλιστα ή γενικότερη κουλτούρα πού έχει κυριαρχήσει στήν χώρα μας είναι τής μή εργασίας καί πάντως τής ήσσονος προσπάθειας. Ποιος είπε ποτέ στόν ελληνικό λαό ότι τό αντίδοτο στην οικονομική κρίση είναι ή πιο συστηματική καί αποδοτική εργασία Άν είχε περάσει τό μήνυμα αυτό, σήμερα θά είχαμε πολύ λιγότερη ανάγκη τήν τρόικα, τούς Γερμανούς καί οποιονδήποτε άλλον. Θά μπορούσαμε νά σταθούμε πολύ καλύτερα στά πόδια μας.
Είναι σαφές λοιπόν, ποιό δράμα πρέπει νά εκπέμψουν, όχι μόνον οι κυβερνώντες και έν γένει οι πολιτικοί μας, αλλά σύσσωμος ό πνευματικός κόσμος και οι φορείς πού διαμορφώνουν τήν κοινή γνώμη στόν τόπο μας. Τό εκπέμπουν; Ασφαλώς όχι. Στήν πραγματικότητα εκπέμπουν τά αντίθετα μηνύματα. Λόγω τής κρίσεως αναλίσκονται σέ ένα διαρκές μοιρολόι πού αναπαράγει τήν μιζέρια και αποκινητροποιεί τούς πολίτες Όμως οί κοινωνίες δέν προοδεύουν έτσι. Απαιτείται ποιοτική αναβάθμιση του τρόπου μέ τόν όποιο αντιμετωπίζονται τά θέματα, τήν οποία ουδείς είναι διατεθειμένος νά προσφέρει.
