Του Ιπποκράτη Χατζηαγγελίδη*,
Πολύ ενδιαφέρον γράφημα που “έκλεψα” από μια συζήτηση κάτω από ένα διαδικτυακό άρθρο. Πρόκειται για το αποτέλεσμα 31 δημοσκοπικών παρατηρήσεων, κατά το διάστημα Ιούλιος – Δεκέμβριος 2014, των εταιρειών Μέτρον Analysis, Alco, Pulse, MRB, Kappa Research και για τα μέσα “Το Ποντίκι”, Mega, TVXS, “Ελεύθερος Τύπος”, Action 24 και “Παραπολιτικά”, “το Βήμα”, “Πρώτο Θέμα” κλπ. Η γραμμή με το λαδί χρώμα δείχνει πως κινείται ο μέσος όρος της διαφοράς μεταξύ των δύο κομμάτων.
Από τον Οκτώβριο (δηλαδή αφού είχε αρχίσει να «απορροφάται» το κόστος της κολοσσιαίας γκάφας του ΕΝΦΙΑ) η διαφορά κινείται πτωτικώς χωρίς όμως να συμπαρασύρει το συνολικό τους ποσοστό, απόδειξη ότι επικρατεί πόλωση, πράγμα που επιβεβαιώνει την επιτυχία των τακτικών κινήσεων Σαμαρά. Αυτό σημαίνει ότι κερδίζει μάχες εντυπώσεων, αλλά είναι μάλλον απίθανο να επιτύχει την ανατροπή που θα του δώσει η νίκη στις εκλογές. Ουσιαστικώς, το αποτέλεσμα των εκλογών είχε ήδη κριθεί από την ατολμία του Πρωθυπουργού να εφαρμόσει όχι μόνο τις μεταρρυθμίσεις που προβλέπει το μνημόνιο, αλλά -και πρωτίστως- τις ριζοσπαστικές αλλαγές στο πολίτευμα και στην οικονομία, που θα έβγαζαν τη χώρα από το τέλμα της κρίσεως. Σε επόμενο άρθρο θα αναφερθώ αναλυτικώς στις χαμένες ευκαιρίες του Αντώνη Σαμαρά.
Όσο για το ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει κατορθώσει να δημιουργήσει πλειοψηφικό ρεύμα που θα του εξασφαλίσει την αυτοδυναμία. Η πολυγλωσσία των στελεχών του, αλλά και η προσωπική αδυναμία του Αλέξη Τσίπρα να εκπέμψει την εικόνα του αξιόπιστου και στιβαρού ηγέτη, τον καθιστούν επιλογή υψηλού ρίσκου για την μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως δεν υπήρξε ούτε μία δημοσκόπηση που να μην επιβεβαιώσει την αντίθεση της σιωπηλής αυτής πλειοψηφίας στο ενδεχόμενο εκλογών με αφορμή την (μη) εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο Αλέξης Τσίπρας αγνόησε επιδεικτικώς την επιθυμία της πλειοψηφίας και αυτό θα το πληρώσει στην κάλπη. Ο πολιτικός εκβιασμός, με όπλο τυπικές διατάξεις του συντάγματος, μπορεί να μην έχει κόστος σε περιόδους οικονομικής ανόδου, όπως όταν τον άσκησε ο -μοιραίος- Γ.Α.Π., επιχειρώντας να σύρει σε εκλογές τον Κώστα Καραμανλή. Τότε δεν είδαμε το αποτέλεσμά του, η κρίση πρόλαβε τον Γ.Α.Π. και η ατολμία του -επίσης μοιραίου- προκατόχου του χάρισε τη νίκη. Σήμερα είναι σαφές ότι οι μικροπολιτικοί χειρισμοί του Αντώνη Σαμαρά παγίδευσαν τον Αλέξη Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ σε μια στάση βαθύτατα αμοραλιστική και πλήρως αποκαλυπτική! Το σκεπτικό της Κουμουνδούρου είναι τόσο απλοϊκό που τρομάζει: εάν δεν πάρουμε την εξουσία τώρα, δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι θα το κατορθώσουμε στη λήξη της 4ετίας ή -έστω- σε 10-12 μήνες!!! Ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν διαθέτουν πολιτικό βάθος, άρα μόνον υπό συνθήκες κρίσεως μπορούν να ελπίζουν στην κατάκτηση των «θερινών ανακτόρων».
Όμως, εκτός από πολιτικό βάθος, δεν διαθέτουν ούτε εφεδρείες. Η συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ «έχει πιάσει ταβάνι», όπως λένε στη γλώσσα των δημοσκόπων, σε αντίθεση με τη Ν.Δ. που διαθέτει σημαντικές δεξαμενές δεξιά της αλλά και αριστερά της. Ο συνωστισμός στο χώρο της κεντροαριστεράς στερεί από το ΣΥΡΙΖΑ τη δυνατότητα ευρύτερου ακροατηρίου. Εάν, μάλιστα, ο Γ.Α.Π. συμμετάσχει στις εκλογές με δικό του κόμμα, τα πράγματα γίνονται ακόμη δυσκολότερα.
Αντιθέτως, η Ν.Δ. έχει τη δυνατότητα να συσπειρώσει σημαντικό ποσοστό από τους οργισμένους ψηφοφόρους της Χ.Α., που έχει μείνει ακέφαλη και πολιτικώς άλαλη καθώς και των ΑΝ.ΕΛΛ., οι οποίοι ούτως ή άλλως θα καταβαραθρωθούν μετά τον αυτοξευτελισμό του ανερμάτιστου αρχηγού τους και των αστείων στελεχών τους. Επίσης, η Ν.Δ. μπορεί να ελκύσει σημαντικό ποσοστό των ψηφοφόρων του μεταρρυθμιστικού κεντρώου/χώρου, ο οποίος έχει σχεδόν διαλυθεί μετά την ένταξη πολλών και σημαντικών στελεχών της ΔΡΑΣΗΣ στο Ποτάμι, της αποχώρησης Μπουραντά από την Κοινωνία Αξιών, της διάσπασης του Σ.Ε.Ε. και της μη συμμετοχής των ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ στις διάφορες προσπάθειες ενοποιήσεως του χώρου, τις οποίες είχε ήδη τορπιλίσει ο καιροσκοπισμός του Θάνου Τζήμερου και ο μεγαλοϊδεατισμός των υπολοίπων μικροομάδων που συμμετείχαν στις συζητήσεις. Ο χώρος αυτός αριθμεί περίπου 250.000 ψηφοφόρους, δηλαδή ποσοστό από 4% έως 5%, αποτελείται κυρίως από άτομα μέσου και υψηλού εισοδηματικού επιπέδου που χαρακτηρίζονται από φιλοευρωπαϊσμό και μπορούν να κάνουν τη διαφορά αν κινηθούν υπέρ της Ν.Δ. φοβούμενοι τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό του Αλέξη Τσίπρα και τις παρανοϊκές ιδεοληψίες των οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πολιτικός χρόνος της προεκλογικής περιόδου είναι -εκ φύσεως- πολύ πυκνός. Μέχρι την 25η Ιανουαρίου θα δούμε πολλά και θα γίνουν ακόμη περισσότερα. Μένει να αποδειχθεί ποιός από τους δύο μονομάχους θα κατορθώσει να επιβιώσει. Μέχρι τώρα, ο Αντώνης Σαμαράς κατόρθωσε με μικροπολιτικές κινήσεις να καλύψει την έλλειψη οράματος και συγκροτημένου πολιτικού σχεδίου ενώ ο Αλέξης Τσίπρας δεν φάνηκε ικανός να εκμεταλλευθεί τις αδυναμίες του αντιπάλου του… άραγε θα αλλάξει κάτι μέσα στις επόμενες μέρες; Σε κάθε περίπτωση, αμφότεροι γνωρίζουν ότι δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία, τα πρόσφατα άρθρα (https://www.rp.gr/samaras-tsipras-sth-xronia-tou-fobo & https://www.rp.gr/allo-ekloges-ki-allo-diples-ekloges) του Σπύρου Ριζόπουλου εξηγούν το γιατί… Σε επόμενο κείμενο θα γράψω πως εγώ θα ήθελα την επόμενη μέρα, τι κατά τη γνώμη μου χρειάζεται η χώρα.
* Ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης είναι χρηματοπιστωτικός σύμβουλος επιχειρήσεων.
hippo@otenet.gr
