Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος*
Και ενώ η αθηναϊκή κοινωνία προσπαθεί να βρει τον ρυθμό της μέσα στις αντιξοότητες της μεταπολεμικής Ελλάδος, έρχεται ένα γεγονός από το ιατρικό πεδίο, να να αναπτερώσει το ηθικό του κόσμου και να καλλιεργήσει προσδοκίες και ελπίδες για την αντιμετώπιση πολλών ασθενειών. Είναι το επίτευγμα της πενικιλίνης που σε όλη την Ευρώπη κάνει θραύση και λυτρώνει πολλούς πάσχοντες από διάφορες μολύνσεις. Το νέο φάρμακο έρχεται λοιπόν από την Αμερική και διατίθεται στα φαρμακεία. Την εισαγωγή της πενικιλίνης κάνει στην Ελλάδα ο φαρμακοποιός Βαγενάς, που ενημερώνει το κοινό από τις εφημερίδες ότι εισήγε πολύ μεγάλες ποσότητες του φαρμάκου. Η πενικιλίνη έρχονταν στην Ελλάδα από την Αμερική με το υπερωκεάνιο «Ελλάς». Το πλοίο διέθετε ψυγεία και έτσι καθίστατο δυνατή η διατήρηση του φαρμάκου στην απαιτούμενη θερμοκρασία. Στην ευρύτερη ιατρική κοινότητα το νέο φάρμακο δεν ήταν γνωστό, ωστόσο στους πανεπιστημιακούς ιατρούς το φάρμακο ήταν οικείο και αποτελούσε για αυτούς την μεγάλη ιατρική ανακάλυψη, που θα τους έλυνε πολλά προβλήματα.
Αλλά η παρατεταμένη ανομβρία και η υπέρμετρη έλλειψη νερού που υδροδοτούσε από την λίμνη του Μαραθώνα τους Αθηναίους, ταλάνιζε βασανιστικά τον αθηναϊκό λαό. Τη λύση σε αυτό το οξύ πρόβλημα, έρχονταν να δώσουν τέσσερις μεγάλες αντλίες νερού από την Νέα Υόρκη, που θα μετέφεραν νερό από το Σούλι στην λίμνη του Μαραθώνα. Ένα ακόμα πρόβλημα που ταλάνιζε τους Αθηναίους την δύσκολη μεταπολεμική περίοδο είναι η έλλειψη τηλεφωνικών γραμμών και η ελλειμματική λειτουργία του τηλεπικοινωνιακού δικτύου. Έχουν κατατεθεί στην τηλεφωνική εταιρεία 3.000 νέες αιτήσεις για εγκατάσταση τηλεφώνου, ωστόσο ελλείψει των απαραίτητων υποδομών, η εγκατάσταση τηλεφώνων προχωρά με πολύ αργό ρυθμό.
Όμως και στο πεδίο της σύγχρονης για την εποχή ενημέρωσης τα πράγματα είναι προβληματικά. Ελάχιστες οικογένειες διαθέτουν την μαγική συσκευή επικοινωνίας το ραδιόφωνο. Προπολεμικά πολλοί λίγοι πολίτες είχαν αποκτήσει το πρώτο μέσο επικοινωνίας, που τους έδινε δυνατότητα ενημέρωσης από όλο τον κόσμο. Και με αυτή την έννοια θεωρείτο μεγάλη πολυτέλεια για κάποιον, να διαθέτει ραδιόφωνο που απαιτούσε πολλά χρήματα. Η κυβέρνηση παρακολουθούσε τη σοβαρή ανάγκη του κοινού για ραδιοφωνική ενημέρωση και προβληματίζονταν στην εισαγωγή μεγάλης ποσότητας ραδιοφώνων. Ωστόσο η εκροή του πολύτιμου συναλλάγματος για την εισαγωγή ραδιοφώνων, ήταν ένα μεγάλο εμπόδιο. Ενώ από την άλλη η τεχνολογική υστέρηση της χώρας, «απαγόρευε» την εγχώρια κατασκευή τους. Μια τεχνική επιτροπή όμως που διερευνούσε την λύση του προβλήματος κατέληξε σε μια ενδιάμεση λύση, που θα περιόριζε δραστικά το κόστος της εισαγωγής. Πρότειναν λοιπόν να εισάγονται οι μηχανισμοί από έξω και να τοποθετούνται στα κουτιά τους, εδώ στην Ελλάδα. Έτσι τον Μάιο του 1946, η κυβέρνηση αποφάσισε να φέρει από το εξωτερικό 4.000 ραδιόφωνα. Θα κάλυπταν σε σημαντικό βαθμό την ζήτηση, δοθέντος ότι οι υποψήφιοι αγοραστές δεν ήταν κατά πολύ περισσότεροι. Πολλοί Αθηναίοι αρκούνταν για την διασκέδαση τουλάχιστον στην χρήση του γραμμοφώνου, με τους αγαπημένους τους δίσκους.
Αλλά ένα ακόμη μέσο διασκέδασης της δύσκολης εκείνης εποχής για τους Αθηναίους, ήταν και το πιάνο. Τουλάχιστον για όσους δεν τα είχαν εκποιήσει έναντι πινακίου φακής στην οδυνηρή κατοχή, για να αγοράσουν λίγες οκάδες λάδι ή ζάχαρη. Έτσι μεγάλη ζήτηση υπήρχε και για τι παρτιτούρες, τα τραγούδια δηλαδή με νότες που διέθεταν οι μουσικοί οίκοι. Και μέσα σ΄ αυτό το κλίμα της προσπάθειας για ανασυγκρότηση, έρχονταν ένα θεσπέσιο μουσικό κομμάτι για να ψυχαγωγήσει τους Αθηναίους και να τους ανατείνει ηθικά. Είναι το αισθαντικό κομμάτι του ταλαντούχου συνθέτη Χρήστου Χαιρόπουλου «Καλώς ήλθες στα όνειρά μου», που με τόσες επιτυχίες είχε δροσίσει το αθηναϊκό κοινό. Τους στίχους είχε γράψει ο Γιάννης Φερμάνογλου και το πανέμορφο και αισθαντικό τραγούδι σύντομα έγινε μεγάλη επιτυχία. Είναι ο προάγγελος εξάλλου μιας πολύ ευχάριστης και ψυχαγωγικής καλοκαιρινής σεζόν που θα ακολουθήσει σε αυτό το πρώτο ξύπνημα της αθηναϊκής κοινωνίας του θέρους του 1946.
Έτσι κινούνταν το ιστορικό εκκρεμές στην αθηναϊκή κοινωνία τα θέρος του 1946 και ενώ οι Αθηναίοι είχαν προβλήματα με το νερό, τα τηλέφωνα και τα ραδιόφωνα, έρχονταν οι αισθαντικές νότες του Χρήστου Χαιρόπουλου, ηθικά να τους ανατείνουν !!!
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων www.panosavramopoulos.blogspot.gr
