Η ανανέωση στο ΠΑΣΟΚ έχει όνομα και λέγεται Νίκος Ανδρουλάκης
Ο Γιώργος Ευγενίδης γράφει για τον Νίκο Ανδρουλάκη
Χθες το βράδυ, στο γραφείο του Νίκου Ανδρουλάκη στην οδό Ιπποκράτους είδα πρόσωπα χαρούμενα. Μια κυρία, λίγο πριν την πόρτα της εισόδου, ίσως και ελαφρώς έκπληκτη που με έβλεπε εκεί, μου είπε «χαιρόμαστε για τον φίλο μας, γιατί ήταν η μάχη της γενιάς μας». Το σκεφτόμουν όση ώρα ήμουν στο ασανσέρ για τον τρίτο όροφο και το γραφείο του αδιαμφισβήτητου νικητή του πρώτου γύρου των εκλογών του ΚΙΝΑΛ.
Και μετά σκέφτηκα ότι δεν είδα χαρούμενα πρόσωπα μόνο στο γραφείο του Ανδρουλάκη. Σε όλες τις κάλπες έβλεπες χθες ανθρώπους-και μεγαλύτερης ηλικίας, αλλά και αρκετούς νεότερους-με χαμόγελο να ψηφίζουν για τον χώρο τους, γι’ αυτό που αισθάνονται πολιτικό τους σπίτι. Ένας χώρος που αμφισβητήθηκε, που απαξιώθηκε, που ανέλαβε ίσως και ένα δυσανάλογο ιστορικό βάρος. Χθες, όμως, οι σχεδόν 300.000 άνθρωποι που πήγαν να ψηφίσουν για τον χώρο τους ή έστω για ένα κόμμα που τους αφορά έστειλαν το μήνυμα ότι το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ και έχει σφυγμό. Και αυτό είναι το πρώτο βασικό κέρδος και η προίκα στα χέρια του νικητή.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης κέρδισε καθαρά στον πρώτο γύρο γιατί εξέφρασε τη βαθιά ανάγκη των ψηφοφόρων του κόμματος για φυγή προς τα εμπρός. Όποιος δεν καταλαβαίνει την υπαρξιακή ανάγκη ανανέωσης των πολιτικών οργανισμών και ειδικά των «παλιών», δεν πιάνει το βασικό αίτημα της εποχής. Το ίδιο, ως φαινόμενο, συνέβη και στη ΝΔ το 2015, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Και τότε, η βάση της παράταξης διέψευσε τα προγνωστικά και, σε δύο γύρους, έδωσε στον Κυριάκο Μητσοτάκη εντολή ηγεσίας, με το βλέμμα στη διακυβέρνηση. Έτσι και στο ΚΙΝΑΛ: η βάση της παράταξης, εφόσον κερδίσει και στον δεύτερο γύρο, δίνει εντολή ηγεσίας για την αναγέννηση του κόμματος, χωρίς την ανάγκη ετεροπροσδιορισμού.
Η ετυμηγορία της κάλπης στο ΚΙΝΑΛ δείχνει και κάτι ακόμα. Οι βαρωνίες και τα ονόματα δεν σε πάνε πουθενά από μόνα τους. Τουναντίον, μάλιστα, μπορεί να προκαλέσουν αντισυσπείρωση την κρίσιμη ώρα. Η ανάγνωση, δε, της μεγάλης προσέλευσης στη χθεσινή διαδικασία ως ρεύμα υπέρ του Γιώργου Παπανδρέου, από κοινωνικές δυνάμεις που επέστρεφαν προς χάριν του, ήταν εντελώς στρεβλή. Και, για να το πούμε όπως είναι, ένας πρώην πρωθυπουργός που είναι μέρος της ιστορίας του κόμματος και της χώρας, έφτασε να χαροπαλεύει μέχρι τα μεσάνυχτα με τον Ανδρέα Λοβέρδο για να περάσει στον δεύτερο γύρο. Και αν στο επιτελείο του κ. Παπανδρέου προσβλέπουν σε μια ανατροπή αλά…ΝΔ το 2015, θα πρέπει να θυμούνται ότι ο κ. Παπανδρέου είναι η ευθεία αναλογία του κ. Μεϊμαράκη. Όχι του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Απομένουν μερικές μέρες ακόμα σε μια εσωκομματική διαδικασία που δείχνει να έχει πάρει τη ρότα της. Και αυτό συμβαίνει γιατί οι πολίτες που ψηφίζουν το ΚΙΝΑΛ, κατά πλειοψηφία, θεώρησαν ότι ο χώρος έχει προοπτική και βιωσιμότητα, μόνο εφόσον ανανεωθεί σε όλα τα επίπεδα. Πολιτικά και ηλικιακά. Έτσι συμβαίνει σε κόμματα με μακρά διαδρομή και φθορά, είναι συνθήκη, όχι μόνο ικανή, αλλά απολύτως αναγκαία.
Αν ο κ. Ανδρουλάκης μπορεί να κάνει το κόμμα ξανά πιο μεγάλο, αυτό μένει να το απαντήσει ο ίδιος. Πρωτίστως, όμως, να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε την επόμενη Κυριακή. Έχει ήδη μια ισχυρή υποθήκη.
