Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Ενώ η ρευστότητα κυριαρχεί στην πολιτική, η οικονομία βγάζει τον επιθανάτιο ρόγχο της ακριβώς επειδή πάσχει από έλλειψη ρευστότητος! Η κυβέρνηση, με μια εμφανώς αδιέξοδη πολιτική, απορροφά τα τελευταία πραγματικά -και όχι λογιστικά- κεφάλαια για να καλύψει λειτουργικές δαπάνες (μισθούς και συντάξεις) και για να πληρώσει τα χρεωλύσια ενός χρέους το οποίο θεωρεί επαχθές! Το ότι αυτό το χρέος ανελήφθη από νομίμως εκλεγείσες και επανεκλεγείσες κυβερνήσεις είναι προφανλώς άγνωστο ή/και ακατανόητο σε ψεκασμένους και αριστερούς λαϊκιστές. Που και να τους εξηγήσουμε ότι πρόκειται για ομόλογα, τους όρους των οποίων καθόριζε η εκάστοτε Ελληνική Κυβέρνηση… Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο!
Η μόνη ρευστότητα στην οικονομία είναι ακριβώς αυτές οι δαπάνες, οι οποίες σε συντριπτικό ποσοστό επιστρέφουν στην αγορά ως δαπάνες καθημερινής διαβιώσεως (ή μήπως, πλέον, απλής και δυσχερούς επιβιώσεως;) για να ξαναπεράσει ένα μικρό ποσοστό τους στα δημόσια ταμεία κυρίως ως Φ.Π.Α., παρακρατούμενοι φόροι και ασφαλιστικές εισφορές. Όμως, σε μια οικονομία με τόσο μεγάλη εξάρτηση από τις εισαγωγές και τόσο χαμηλή εγχώριο προστιθεμένη αξία και παραγωγικότητα, το μεγαλύτερο μέρος των καταναλωτικών δαπανών εξάγεται για να πληρωθούν οι εισαγωγές πρώτων υλών αλλά και τελικών προϊόντων. Συνεπώς, είναι απλώς θέμα χρόνου, μερικών μηνών το πολύ, να στερέψει εντελώς η ρευστότητα στην οικονομία.
Όλα αυτά είναι απολύτως τραγικά, αλλά το ακόμη πιο τραγικό είναι ότι τα γνωρίζαμε εκ των προτέρων… όσοι δεν έχουμε πάρει διαζύγιο από την λογική τα είχαμε όλα προβλέψει και περιγράψει.
Υπάρχει όμως και το ακόμη χειρότερο: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ!
– Τα διαθέσιμα του Δημοσίου έχουν εξαντληθεί.
– Τα διαθέσιμα ασφαλιστικών ταμείων και αυτοδιοικήσεων έχουν όχι απλώς κουρευθεί, αλλά, κυριολεκτικώς έχουν απαλλοτριωθεί.
– Οι καταθέσεις συνεχώς μειώνονται σε βαθμό που ο κίνδυνος χρεωκοπίας λόγω ελλείψεως ρευστότητος του τραπεζικού συστήματος είναι απολύτως υπαρκτός. (Αν αποφευχθεί σημαίνει ότι η Ε.Κ.Τ. θα καταλήξει να χρηματοδοτεί ανοιχτά και χωρίς όριο τις ελληνικές τράπεζες για να τις κρατήσει ζωντανές.)
– Το Ε.Σ.Π.Α., η μοναδική πηγή αναπτυξιακών κεφαλαίων, μένει εντελώς αναξιοποίητο, όχι μόνο γιατί ήταν κακοσχεδιασμένο και αναποτελεσματικό, αλλά -και κυρίως- δεν υπάρχουν διαθέσιμα εθνικά κεφάλαια (10%) για να είναι εφικτή η εκταμίευση της κοινοτικής συμμετοχής (90%). Βεβαίως, για ανασχεδιασμό και παραγωγική αναδρομολόγηση ούτε συζήτηση…
– Για φορολογική και ασφαλιστική σεισάχθεια ούτε κουβέντα από κανέναν!
Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους (θεσμοί ή τρόϊκα δεν έχει απολύτως καμμία διαφορά), δεν θα αλλάξει τίποτα για τη χώρα. Υπάρχει απλώς το «κακό σενάριο» και το «κακό σενάριο β΄»! Όποιο και αν επαληθευιεί είναι το ίδιο κακό για τη χώρα. Με ή χωρίς συμφωνία, με ή χωρίς ρήξη, το πρόβλημα είναι το ελληνικό πολιτικό σύστημα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ωμός και ανενδοίαστος λαϊκισμός (ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ – Χ.Α.) και λαϊκισμός με εκσυγχρονιστικό περιτύλιγμα (Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΠΟΤΑΜΙ).
Υπάρχει κάποιος τόσο αφελής να πιστεύει ότι αυτά που δεν άντεχε (δεν πίστευε, δεν μπορούσε, δεν ήθελε) να κάνει η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων, μπορεί αν κάνει η κυβέρνηση των αδίστακτων λαϊκιστών Τσιπροκαμμένων;
Κάτι πρέπει να γίνει.
Κάτι που αναταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα.
Κάτι που θ’ αφυπνίσει υγιείς κοινωνικές ομάδες.
Κάτι που θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και θα δώσει ώθηση στον τόπο ώστε να βγει από τη μιζέρια και τον παραλογισμό του λαϊκισμού!
Πρέπει να χωρίσουμε την ήρα από το στάρι! Από τη μια μεριά οι ουτοπιστές, οι σταλινικοί, οι λάτρεις της τρομοκρατίας, οι ψεκασμένοι, οι ναζί, οι οπαδοί της στασιμότητας και οι αδηφάγοι συνδικαλιστές. Από την άλλη οι εργαζόμενοι των 400 ευρώ, οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέως, οι νέοι αγρότες, οι νέοι επιχειρηματίες, οι νέοι επιστήμονες που φεύγουν στο εξωτερικό, οι επιχειρηματίες που παλεύουν να κρατήσουν ζωντανή την επιχείρησή τους, οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας όπου κι αν βρίσκονται, όλοι όσοι εμπιστεύονται την ιδιωτική πρωτοβουλία και δεν μισούν το κέρδος, όλοι όσοι παλεύουν για την αριστεία, όσοι με δυο λόγια απαρτίζουν τον αστικό κόσμο, όσοι δεν πάσχουν από ιδεολογικές αγκυλώσεις και δεν ζουν στους κομματικούς τους μικροκόσμους.
Ήρθε η στιγμή να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί! Όλοι! Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν ανεύθυνοι πολίτες…
