Περισσότερη πλάκα από την επίσκεψη ελληνογερμανικής φιλίας του Ότο Ρεχάγκελ στην Αθήνα έχουν οι αντιδράσεις υπερβολής των Ελλήνων σε βάρος του ηλικιωμένου τέως προπονητή, νυν πολιτικάντη.
Είναι το ίδιο αστείες αντιδράσεις με εκείνες της εποχής των ποδοσφαιρικών θριάμβων της εθνικής ομάδας στην Πορτογαλία.
Τότε που ο Ρεχάγκελ ήταν Ρεχακλής, πιο «Έλληνας» από τους Έλληνες, Θεός του Ολύμπου και άλλα ωραία.
Τώρα για ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης είναι τσιράκι της Μέρκελ, «περουκάκιας», «αλήτης και ηλίθιος» ένας κωλόγερος που δε σέβεται το μύθο του και τη δόξα που απέκτησε στο ποδοσφαιρικό έπος του 2004.
Ό,τι ήταν τότε ο Ρεχάγκελ είναι και τώρα. Ένας επισκέπτης στη χώρα μας, ικανός επαγγελματίας, εντελώς εκτός τόπου και χρόνου όσον αφορά στην ελληνική πραγματικότητα. Με συμβούλους του την πανέξυπνη σύζυγό του Μπεάτα και τον ευέλικτο συνεργάτη του Τοπαλίδη, εξαργύρωσε σε χρήμα και εκτίμηση ενός λαού την ποδοσφαιρική επιτυχία που δικαίως χαρακτηρίστηκε ως η μεγαλύτερη έκπληξη της ιστορίας και αμφισβητήθηκε ως αποτέλεσμα αντι-ποδοσφαίρου. Ερχόταν στην Ελλάδα μόνο για δουλειά, ζούσε στη χώρα του και ήταν ευτυχισμένος μόνον εκεί, όπως κάθε εργαζόμενος που γυρίζει το βράδυ σπίτι του.
Τώρα ο Ρεχάγκελ είναι ξανά ένας επισκέπτης στη χώρα μας, απεσταλμένος της Μέρκελ στο πλαίσιο μιας γενικότερης πολιτικής συνεργασίας τους, αφοσιωμένος στο δικό του συμφέρον, αδιάφορος αν θα προκαλέσει αντιδράσεις κι αν θα χάσει το κύρος του στην Ελλάδα.
Δεν επρόκειτο να έρθει ξανά ούτε για βόλτα σε μία χώρα που ποτέ δεν κατάλαβε, δεν μπήκε στη νοοτροπία της, δεν προσπάθησε να της αφήσει κάτι ως κληρονομιά της παρουσίας του. Ήρθε πάλι ως Γερμανός, επαγγελματίας, με άλλο ρόλο αυτή τη φορά.
Ο Ρεχάγκελ αυτός ήταν κι αυτός είναι.
Κι όλοι εμείς αυτοί ήμασταν κι αυτοί είμαστε.
Είτε πλούσιοι είτε φτωχοί, είτε κροίσοι είτε σε κρίση, μονίμως έτοιμοι για τζέρτζελο. Να αποθεώσουμε και να βρίσουμε με τον ίδιο, απόλυτα υπερβολικό, τρόπο…
