Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Πολλοί ήταν αυτοί που, χθες, περίμεναν την ανακοίνωση του υποψήφιου Προέδρου της Δημοκρατίας από τον Αλέξη Τσίπρα για να βγάλουν ένα συμπέρασμα: σηματοδοτεί η επιλογή του ονόματος την απόφαση για συμβιβασμό ή για ρήξη με τους δανειστές;
Συσχετίζονται πράγματι με τέτοιο τρόπο αυτές οι δύο επιλογές; Όχι απόλυτα, αλλά συσχετίζονται. Διότι η επιλογή της ρήξης έχει άμεσες πολιτικές συνεπαγωγές – όπως και η επιλογή του συμβιβασμού.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το γεγονός ότι η ανακοίνωση του ονόματος του υποψηφίου για την Προεδρία της Δημοκρατίας από τον Αλέξη Τσίπρα έγινε μόλις χθες, στο “παραπέντε” της εκλογής, δεν ήταν ασφαλώς τυχαίο. Ο Αλέξης Τσίπρας αφενός ήθελε να αιφνιδιάσει προς πολλές κατευθύνσεις, αλλά και να μη δώσει χώρο και χρόνο για ζυμώσεις και διαδικασίες εντός του ΣΥΡΙΖΑ που θα έφθειραν την υποψηφιότητα. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό. Ήθελε ταυτόχρονα να σταθμίσει την τελική κατεύθυνση των εξελίξεων όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και να “μετρήσει” τις δικές του τελικές αποφάσεις.
Από αυτή την άποψη, η υποψηφιότητα Προκόπη Παυλόπουλου -και όχι Αβραμόπουλου ή προσώπου από τον ευρύτερο προοδευτικό και αριστερό χώρο- έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά:
- Είναι πολιτική χειρονομία που απευθύνεται ευθέως στην καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ – ο κ. Αβραμόποουλος είναι πιο “μονήρης” περίπτωση στελέχους της Δεξιάς και δεν ταυτίζεται με αυτή την πτέρυγα. Ο κ. Τσίπρας έχει συνανατηθεί τους τελευταίους μήνες αρκετές φορές με τον Προκόπη Παυλόπουλο αλλά και με τον ίδιο τον Κώστα Καραμανλή, η δε στρατηγική συμμαχιών με όλες τις δυνάμεις του “συνταγματικού τόξου” -εξαιρουμένων της Χρυσής Αυγής, της “σαμαρικής Δεξιάς” και του “βενιζελικού ΠΑΣΟΚ”- είχε διατυπωθεί πλειστάκις από επιφανή στελέχη του ηγετικού κέντρου του ΣΥΡΙΖΑ.
- Είναι όμως η υποψηφιότητα Παυλόπουλου -εκτός από πολιτική χειρονομία- κι ένα είδος πολιτικού “συμβολαίου” με τον Κώστα Καραμανλή; Πολλοί “ψιθυριστές” λένε ότι ένα τέτοιο “συμβόλαιο” υπάρχει πράγματι και ότι η “αλληλεγγύη” μεταξύ των δύο ανδρών (Τσίπρα – Καραμανλή) αφορά τις αδρές γραμμές ενός γενικότερου σχεδιασμού. Σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση, είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι σε αυτό το γενικότερο σχεδιασμό δεν περιλαμβάνεται η ρήξη με την Ευρωζώνη…
- Ο ίδιος ο Προκόπης Παυλόπουλος, ως ιδιοσυγκρασία, εκτιμάται ότι έχει περισσότερο “μέταλλο” και βαρύτερο δημοκρατικό έρμα σε σχέση με τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, καθώς έχει δώσει εξετάσεις στα δύσκολα (π.χ. διαχείριση του Δεκέμβρη του 2008). Κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ότι σε δύσκολες περιστάσεις που μπορεί να προκύψουν, δεν θα “αδειάσει” τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνηση.
Τούτων δοθέντων, ποιο βαθμό ρήξης με τους δανειστές “αντέχει” η σχέση του πρωθυπουργού και του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας; Αντέχει μέχρι του σημείου μιας ελεγχόμενης και όχι μιας πραγματικής και οριστικής ρήξης με την Ευρωζώνη. Αλλά αυτό το όριο στην πολιτική του Αλέξη Τσίπρα δεν το θέτει ο Παυλόπουλος, το έχει θέσει ο ίδιος ο Τσίπρας στον εαυτό του…
Και, εν τέλει, στο ερώτημα αν η επιλογή Παυλόπουλου προδιαγράφει τη ρήξη ή το συμβιβασμό, η απάντηση είναι ότι προδιαγράφει ένα “στενάχωρο” συμβιβασμό με τους δανειστές, τον οποίο θα ακολουθήσει μια σαρωτική πολιτική -και όχι μόνο- αντεπίθεση στο εσωτερικό ενάντια στο σύστημα της μνημονιακής πολιτικο-επιχειρηματικής διαπλοκής.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος σηματοδοτεί και τις δύο αυτές επιλογές – κυρίως όμως τη δεύτερη…
