Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Μια ματιά στις θεσμικές επάλξεις της χώρας βεβαιώνει αμέσως, ότι χρήζει ριζικής ανασυγκρότησης. Οι νόμοι, οι διοικητικές δομές, η δικαιοσύνη, ολάκερη η κρατική μηχανή. Αυτή την ριζική ανασυγκρότηση υπαγορεύουν και οι ιστορικές νομοτέλειες, μετά από μεγάλες καταστροφές και εθνικές τραγωδίες.
Στο ιστορικό παρελθόν σε μια τέτοια πρόκληση, βρέθηκε ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής, μετά την πτώση της έκθεσμης απριλιανής εκτροπής και το πέρασμα στην δημοκρατική ομαλότητα. Όπου παράλληλα με το καθεστώς της τυραννίας, είχε καταρρεύσει και το παλαιοκομματικό σύστημα. Και προέβη τότε ο Μακεδόνας πολιτικός, σε μια δέσμη ριζικών αλλαγών, που άλλαξαν την φυσιογνωμία, της καθημαγμένης από την χούντα και τον παλαιοκομματισμό Ελλάδας.
Μεταξύ αυτών νομιμοποίησε το ΚΚΕ, που ήταν κίνηση «sine qua non», για να έχει νόημα η δημοκρατία και η αντιπροσώπευση ολοκλήρου του ελληνικού λαού, κρατικοποίησε πλήθος επιχειρήσεων – γιατί έτσι το υπαγόρευε ο κοινωνικός βηματισμός – και για να τονώσει με την ευχερέστερη χρήση των υπηρεσιών τους, τις λαϊκές μάζες, όπως π.χ. αστικές συγκοινωνίες, ολυμπιακή αεροπορία, πυλώνες του τραπεζικού συστήματος όπως εμπορική τράπεζα, τα ναυπηγεία Ελευσίνας, την βιομηχανία ζάχαρης και πολλές άλλες ακόμα επιχειρήσεις κοινής ωφελείας.
Παράλληλα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, προσέβλεπε και στην αλλαγή του πολιτικού συστήματος της χώρας, με σαφή στόχευση στο Προεδρικό, όπως στις Γαλλία – που είχε ζήσει και διδαχτεί πολλά – και ΗΠΑ. Σε μια προεδρία δηλαδή, όπου ο πρόεδρος θα αντλούσε τεράστια δύναμη, απευθείας από τον λαό. Και εκτίμησή του ήταν πως με την εγκαθίδρυση προεδρικού συστήματος, θα ήταν με την παρεπόμενη παντοδυναμία του Προέδρου, εφικτές ριζοτομικές αλλαγές, που με άλλο σύστημα, δεν θα μπορούσαν να υλοποιηθούν ποτέ.
Συνάμα θα εξασφαλίζονταν το μεγάλο ζητούμενο για την πρόοδο και ευημερία της χώρας, η πολιτική σταθερότητα. Πάραυτα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δεν προέβη τότε στον μεγάλο του οραματικό στόχο, διότι το στενό του περιβάλλον του αντέτεινε, ότι η Ελλάδα ήταν μια χώρα στην οποία η πλειοψηφία ανήκε στην κεντροαριστερά και επομένως δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν, να εκλέξει κεντροδεξιό πρόεδρο !
Όλα αυτά ανήκουν πλέον όμως στο παρελθόν και η χώρα σήμερα βρίσκεται προ ιστορικών διλημμάτων, για την επιβίωσή της. Είναι βέβαιον ότι αν εξασφάλιζε κανείς στους πολιτικούς αρχηγούς, την βεβαιότητα ότι δεν θα εκτεθούν δημόσια και να εκφράσουν αβίαστα την κρίση τους, για το μέλλον της χώρας, κοινός παρανομαστής όλων θα ήταν, ότι η Ελλάδα χρειάζεται -εχθές κιόλας– ριζικές αλλαγές. Οι αλληλοεπικαλύψεις αρμοδιοτήτων και ευθυνών από υπουργεία, περιφέρειες και φορείς, το τέρας της πολυνομίας, αλλά και η γραφειοκρατική μέγγενη, έχουν δημιουργήσει ένα υδροκέφαλο και άνευρο κράτος, που απολήγει για τον πολίτη άχρηστο, όταν δεν γίνεται ενίοτε εχθρικό και βασανιστικό. Ενώ το πεδίο που χρειάζεται αναμφίβολα ριζική αναδιάρθρωση, είναι η δικαιοσύνη.
Πολλές από τις επιβαλλόμενες αλλαγές, συναρτώνται και με την αναθεώρηση του Συντάγματος, προκειμένου η χώρα να αναπνεύσει και να απαλλαγεί από τα επαχθή άχρηστα «θεσμικά» φορτία του παρελθόντος. Είναι εφικτό ωστόσο σήμερα, να συναινέσουν τα κόμματα σε ένα κοινό modus vivendi, όταν διάγουμε μια από τις πιο σκληρές και επαχθείς προεκλογικές περιόδους;
Προφανώς όχι ! Και πως θα μπορούσε σήμερα με τέτοιους όρους, μια «επιτροπή σοφών», αν συντάξει ένα οραματικό και επαρκές master plan εξόδου της χώρας από το τέλμα; Ενυπήρχε η ελπίδα στους σοβαρούς και σκεπτόμενους ανθρώπους αυτής της χώρας, ότι τα παθήματα που υπέστημεν στα οδυνηρά χρόνια των μνημονίων, θα μας γίνονταν μαθήματα και θα στρωνόμασταν κάτω, να αναδομήσουμε εκ θεμελίων την χώρα. Δεν το πράξαμε, στη λογική του «τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα και τα πρόβατα σαράντα» ! Και μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε την επόμενη εθνική τραγωδία, για να σπάσουμε το κέλυφος της αδράνειας και να κάνουμε τις αδήριτα απαιτούμενες σωστικές αλλαγές !
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
