Σπύρος Ριζόπουλος στη LE FIGARO: «Η σιδηρά κυρία είχε ανάγκη να βρεθεί στο έδαφος του θύματος»
Την προηγούμενη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε το πρώτο debate μεταξύ των δύο διεκδικητών της Προεδρίας των Η.Π.Α., μεταξύ του σημερινού Προέδρου και υποψηφίου των Δημοκρατικών Barack Obama και του πρώην κυβερνήτη της Μασαχουσέτης και υποψηφίου των Ρεπουμπλικάνων Mitt Romney.
«Veni, vidi, vici» που σημαίνει «ήρθα, είδα, νίκησα». Το είπε ο Ιούλιος Καίσαρας νικώντας τον βασιλιά Φαρνάκη του Πόντου το 47 π.Χ. Πρέπει να το είπε στον εαυτό της και η Άγκελα Μέρκελ όταν θα απογειωνόταν χθες το απόγευμα από την Αθήνα.
Είναι αρκετά ενδιαφέρον φαινόμενο, το ότι τον τελευταίο καιρό ως κριτήριο πολιτικής αξιολόγησης έχει μπει στην ζωή μας και το «ελληνόμετρο», κοινώς ο πολιτικός λόγος που εκτός από τις θέσεις και τις πολιτικές του αντιπάλου, κρίνει και το πόσο Έλληνας είναι.
Η Γερμανία μέσα σε είκοσι χρόνια ξέχασε τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και έκανε τον Δεύτερο. Το γεγονός ότι της πήρε σχεδόν 70 χρόνια για να ξεχάσει και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το πώς μοιράστηκε ο κόσμος μετά από αυτόν, έχει σπάσει ήδη ρεκόρ.
Το 1992, ο ουγρο-αμερικανός «χρηματομαγνήτης» George Soros κέρδισε περισσότερο από 1 δισ. δολάρια ποντάροντας ενάντια στο ότι η βρετανική λίρα ήταν σε θέση να διατηρήσει συναλλαγματική ισοτιμία με το γερμανικό μάρκο. Αυτό σημαίνει αν μη τι άλλο πως κάνει σωστές προγνώσεις.
Όπως έλεγε και ο Ηλιόπουλος «δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα». Μετά τους πολίτες άρχισαν να αυτοκτονούν και οι πολιτικοί.
Ο Γιάννης Ραγκούσης έκανε τη βαρυσήμαντη πολιτική διαπίστωση πως «το ποτήρι ξεχείλισε», πήρε το καπελάκι του κι έφυγε από το ΠΑΣΟΚ. Θα ήταν μια ασήμαντη είδηση, ανάλογης ασημαντότητας με το έργο του κ. Ραγκούση στη διάρκεια της υπουργικής του θητείας.
Την εποχή της χούντας, η Ελλάδα γέμιζε τα γήπεδα. Διάφοροι ερμήνευσαν το φαινόμενο υποστηρίζοντας πως ο κόσμος αποπροσανατολιζόταν και εκτόνωνε στα γήπεδα την καταπίεσή του. Ε, λοιπόν δεν ήταν ακριβώς έτσι.
Από την συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στην International Herald Tribune, την οποία διάβασα το πρωί του Σαββάτου στην πτήση επιστροφής μου από το Παρίσι, είμαι σίγουρος πως οι αναγνώστες της κράτησαν μόνο το «μήνυμα» της φωτογραφίας του. Όπως λένε και οι Κινέζοι «μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις».
Το «Βήμα της Κυριακής» δεν υπήρξε μια τυχαία εφημερίδα. Υπήρξε όχι απλά ένα επικοινωνιακό εργαλείο, αλλά ένα κατ’ ουσίαν πολιτικό επιτελείο καθοδήγησης.
Με αφορμή το video που μου έστειλε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θέλω να επισημάνω σήμερα δυο τρία πράγματα που θεωρώ πολύ βασικά σχετικά με τη δημόσια διοίκηση. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να τελειώσει οριστικά η εποχή της ατιμωρησίας.
Αν και ποικίλουν οι εκτιμήσεις για το ακριβές μέγεθος της χθεσινής απεργιακής συγκέντρωσης, η αλήθεια είναι μία. Ο κόσμος δεν κατέβηκε στους δρόμους, όπως τον καλούσαν διάφορες φωνές.
Από τον βουλευτή Κυριάκο Μητσοτάκη λάβαμε το ακόλουθο υλικό:
“Αγαπητέ Σπύρο,
σου στέλνω ένα video με τις θέσεις μου για τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους…”
Το σοβαρότερο έλλειμμα η Ελλάδα το έχει στο ανθρώπινο δυναμικό της. Από το πιο απλό επίπεδο που είναι η πρόσληψη ενός υπαλλήλου μέχρι το πιο σύνθετο, που αφορά στα πόστα διακυβέρνησης.
