Όταν τοποθετείσαι δημόσια πρέπει να έχεις πάντα στο μυαλό σου και την ευθύνη για τα λεγόμενά σου ή τα γραπτά σου. Ειδικά, όταν οι στιγμές είναι ιστορικά κρίσιμες. Είναι αυτό που ξεχνούν εύκολα οι πολιτικοί, αλλά είναι αυτό που έχω διαρκώς στο μυαλό μου από το πρώτο post αυτού του blog. Διότι αν κάτι έλειψε πολύ σε αυτό τον τόπο είναι η συναίσθηση της ευθύνης. Δεν έλειψε μόνον από τους πολιτικούς, για να είμαστε δίκαιοι. Έλειψε συνολικά από την ελληνική κοινωνία και τραγική απόδειξη είναι αυτό το «τραινάκι τρόμου» με την ανεξέλεγκτη εξάπλωση του ιού HIV στο κέντρο της Αθήνας.
Άλλο τώρα αν πρέπει να αναρωτηθούμε για το πόσο καιρό ήταν το θέμα σε γνώση του κ. Λοβέρδου και γιατί «έσκασε» στην τελική ευθεία των εκλογών;
Οφείλουμε όλοι λοιπόν – «κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι» – πριν βρεθούμε πίσω από το παραβάν της κάλπης, να έχουμε σταθεί αρκετά μπροστά στον καθρέπτη μας. Να κάνουμε μια αληθινά τίμια συζήτηση με τον εαυτό μας, αναλογιζόμενοι τι πραγματικά κάναμε όλα αυτά τα χρόνια για το «εγώ» και τι κάναμε για το «εμείς». Αν αυτή η συζήτηση είναι πραγματικά ειλικρινής θα επιτρέψει στον καθένα μας να ρίξει στην κάλπη το σωστό ψηφοδέλτιο, αυτό δηλαδή που θα εκφράζει το σωστό μίγμα λογικής και συναισθήματος.
Το δύσκολο βέβαια είναι να κάνει ο καθένας μας αυτή τη συζήτηση. Διότι το πρώτο πράγμα που κάνουμε μπροστά στον καθρέπτη είναι να το παίζουμε θύματα και να θυμώνουμε που οι άλλοι δεν μας κατανοούν. Πείτε μου όμως σας παρακαλώ πως μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός πως την ώρα που η ανεργία στην Κεντρική Μακεδονία μαστίζει, μόλις 19 Έλληνες ανταποκρίθηκαν φέτος στο κάλεσμα της Ένωσης Νέων Αγροτών για τη συγκομιδή ροδάκινων στον κάμπο της Ημαθίας; Την ίδια ώρα οι αιτήσεις για μετακλητούς εργάτες από την Αλβανία φτάνουν τις 4.885. Ποια χώρα πιστεύετε πως μπορεί να πάει έτσι μπροστά;
Αν θέλουμε δουλειές θα πρέπει να ξαναμάθουμε να δουλεύουμε. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια και ο μόνος που τόλμησε να την πει είναι ο Αντώνης Σαμαράς. «Κάνοντας την Ελλάδα να δουλέψει”, ήταν ο τίτλος του άρθρου που δημοσίευσε στην Wall Street Journal. Ελπίζω να πει κάτι ανάλογο κι απόψε στην κεντρική προεκλογική του συγκέντρωση στην Αθήνα. Αν μη τι άλλο, για να κόψει έγκαιρα τον «αέρα» σε όσους προσδοκούν ένα ακόμη χαρωπό και ανέμελο πάρτι, εις υγείαν των κορόιδων.
Θα πρότεινα επίσης στον κ. Σαμαρά να κάνει τη δέουσα αυτοκριτική για την περίοδο της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης που προηγήθηκε, όχι τόσο για αυτά που έκανε αλλά για όλα αυτά που ΔΕΝ έκανε. Για το γεγονός ότι από ένα σημείο και μετά η διακυβέρνηση Καραμανλή θύμιζε το σενάριο της ταινίας «οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας».
Καλό θα ήταν επίσης να ρωτήσει δημόσια τον Αλέξη Τσίπρα «που ακριβώς έχει δουλέψει στη ζωή του;» ώστε να μπορεί αξιόπιστα να εκφράσει τον κόσμο της εργασίας. Διότι αγγίζει τα όρια της παρανοειδούς σχιζοφρένειας το να προσπαθείς να εκφράσεις έναν ολόκληρο κόσμο που δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για το τι βιώνει πραγματικά κάθε μέρα στη ζωή του.
Εξίσου καλό θα ήταν να ξεκαθαρίσει στον κ. Βενιζέλο πως δεν είναι σε θέση να βάζει όρους και να διαπραγματεύεται το πώς θα μοιάζει η «επόμενη μέρα» διότι τόσο η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου στην οποία συμμετείχε με αυξημένο κύρος και ευθύνες, όσο και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ διαχρονικά, έκαναν την Ελλάδα να μην δουλεύει. Να μην δουλεύει παραγωγικά ως οικονομία, να μην δουλεύει δημιουργικά ως κοινωνία, να μην δουλεύει εθνικά ως εταίρος της Ε.Ε.
Αν αναρωτηθείτε τι με έπιασε ξαφνικά και δίνω δωρεάν συμβουλές στον Σαμαρά, σπεύδω να διευκρινίσω πως δεν το κάνω για αυτόν. Το κάνω επειδή εξακολουθώ να αγαπώ την πατρίδα μου και ανησυχώ βλέποντας το «τσουνάμι» που έρχεται.
Οι εκλογές αυτές δεν ήταν καθόλου απαραίτητες και για αυτό είχα εγκαίρως επισημάνει τους κινδύνους που προκύπτουν από την προσφυγή στην κάλπη. Η χώρα πάει σε εκλογές επειδή τις επέβαλε ο Αντώνης Σαμαράς ως όρο προκειμένου να στηρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου. Αυτή είναι η αλήθεια. Αφού τις επέβαλε είναι υποχρεωμένος να τις κερδίσει ή τουλάχιστον να εγγυηθεί αξιόπιστη κυβερνητική λύση και δεν με νοιάζει καθόλου τι πρέπει να κάνει για να ξεφύγει από τα συνηθισμένα κολλήματά του.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος πρότεινε ένα δημοψήφισμα που δεν μπορούσε να κερδίσει, πρόλαβε και πήγε σπίτι του. Ο Σαμαράς δεν ξέρω αν προλάβει. Διότι αν δεν τις κερδίσει ή δεν δώσει κυβερνητική λύση, η χώρα θα κυλήσει στον γκρεμό. Θα είναι το μεγαλύτερο πολιτικό έγκλημα που θα έχει διαπραχθεί στη χώρα, μετά τα Ιουλιανά του 1965 και μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974.
Ελπίζω λοιπόν ο Α. Σαμαράς να ξέρει πώς να κλείσει το παιχνίδι που άνοιξε και να μην ζήσουμε μια τρίτη εθνική τραγωδία μέσα στον καυτό μήνα Ιούλιο.
