Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Τελικά το Μαξίμου έκανε ένα βήμα πίσω. Παρά τη ρητορική του «όλα ή τίποτα» και των «καθαρών λύσεων» των προηγούμενων ημερών, ο πρωθυπουργός με το χθεσινό διάγγελμά του αποδέχθηκε τη διεξαγωγή εκλογών μέσα στο 2015. Κι αυτό είναι το σημαντικό. Σε αυτή την ανατροπή στάσης, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο τρεις παράγοντες.
Πρώτον, η αίσθηση που άρχισε να δημιουργείται στο εσωτερικό της ΝΔ πως «δραπετεύει».
Δεύτερον, το νοσηρό κλίμα που άρχισε να διαμορφώνεται από κωμικοτραγικές φιγούρες όπως ο Χαϊκάλης και ο φίλος του, ο Αποστολόπουλος.
Τρίτον, πέρασε η «γραμμή» Βενιζέλου.
Το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα σε αυτή τη ζωή είναι να γράψω καλό λόγο για τον Βενιζέλο. Παρά ταύτα οφείλω να αναγνωρίσω πως είναι ο μόνος που βάζει το μυαλό του να σκέφτεται την ώρα που οι υπόλοιποι είχαν αφήσει την προεδρική εκλογή στον αυτόματο. Δυστυχώς εδώ και πάρα πολλά χρόνια η μόνη πολιτική στη χώρα είναι η πολιτική της αδράνειας κι από κει και μετά «ό,τι βρέξει ας κατεβάσει». Ο Βενιζέλος τουλάχιστον είπε πέντε – έξι πράγματα που θα μπορούσαν να δώσουν μια λύση και να δημιουργήσουν μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή της «τυφλής σύγκρουσης» όπως πήγαινε το πράγμα. Κατάφερε έτσι να δείξει τη χρησιμότητα του Κέντρου κι αυτό μπορεί να αποδειχθεί πολύ σημαντικό για την εκλογική επιβίωση του ΠΑΣΟΚ.
Συνεπώς αυτή την ώρα υπάρχει από την πλευρά της κυβέρνησης μια ολοκληρωμένη πρόταση στο τραπέζι. Να ψηφιστεί Πρόεδρος, να τελειώσει η διαπραγμάτευση με τους δανειστές, να ολοκληρωθεί η συνταγματική αναθεώρηση και να πάει η χώρα σε εκλογές στο τέλος του 2015. Μπορεί και να βελτιωθεί περισσότερο. Αλλά ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να κάνει το αναγκαίο βήμα πίσω και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ «δεν συζητάω τίποτα και δεν αποδέχομαι τίποτα», είναι σε ευθεία αντίθεση με την πλειοψηφία της κοινής γνώμης και αυτό μπορεί να το πληρώσει ακριβά στις εκλογές που επιδιώκει.
Ο Σαμαράς όπως αποδείχθηκε θέλησε να επισπεύσει τις εξελίξεις κι έριξε… ζαριά. Τώρα υποχρεώνεται να μετατρέψει τη ζαριά σε σχέδιο, κάτω από την πίεση της πραγματικότητας. Η ευθύνη των εξελίξεων είναι στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα και είναι αυτός που καλείται να αποφασίσει αν θα ρίξει ζαριά ή αν θα προχωρήσει με σχέδιο.
Στην αυριανή ψηφοφορία ο Σταύρος Δήμας θα αυξήσει τις ψήφους που θα πάρει. Το πιθανότερο όμως είναι να παραμείνουν κάτω από τον ενδιάμεσο πήχη των 170. Σε αυτή την περίπτωση, γνώμη μου είναι πως θα πρέπει με το πέρας της ψηφοφορίας ο Σταύρος Δήμας να παραιτηθεί από την υποψηφιότητα και να διευκολύνει τον πρωθυπουργό στην αναζήτηση προσώπου για συναινετική εκλογή. Και την αναζήτηση αυτή δεν μπορεί να την κάνει παρά συνομιλώντας με τον Αλέξη Τσίπρα.
Όταν βρισκόμαστε μπροστά σε σκιές «πολιτειακής εκτροπής» είναι αδιανόητο για μια σύγχρονη χώρα, να μην μιλάνε μεταξύ τους ο Πρωθυπουργός και ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Δηλαδή ο Σαμαράς μπορεί να μιλάει με τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε και δεν μπορεί να μιλήσει με τον Τσίπρα; Ομοίως, ο Τσίπρας μπορεί να συνομιλεί με τους λύκους της Wall Street αλλά δεν μπορεί να μιλήσει με τον Σαμαρά; Η γελοιότητα αυτή πρέπει να πάρει τέλος.
Τα «δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις, υποφέρω κι υποφέρεις» είναι πολιτική κουλτούρα της δεκαετίας του 80. Το ένα βήμα πίσω που πρέπει να κάνουν όλοι, σημαίνει ένα βήμα μπροστά στη διασφάλιση της δημοκρατικής ομαλότητας και της κανονικότητας στην καθημερινότητα των πολιτών και στην οικονομία της χώρας.
Ο Σαμαράς για να ολοκληρώσει την πρότασή του ενόψει της τρίτης πλέον ψηφοφορίας, θα πρέπει να «χτυπήσει» την πόρτα του ΣΥΡΙΖΑ. Κι ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει από τώρα να αφήσει να διαφανεί πως θα την ανοίξει με πλήρη συναίσθηση των όσων διακυβεύονται αυτή τη στιγμή. Οι …ζαριές δεν μας πάνε μακριά. Ένα εθνικό σχέδιο όμως, μπορεί.
