Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Με βασάνισε λίγο ο τίτλος του σημερινού άρθρου, που είναι και το τελευταίο για αυτή τη χρονιά. Με βασάνισε γιατί δεν θέλω να διαβαστεί με τρόπο που θα ευνοεί είτε τον Σαμαρά, είτε τον Τσίπρα. Η δουλειά μου είναι να είμαι «παπαγαλάκι» της κοινής γνώμης, και όχι «παπαγαλάκι» του Τσίπρα ή του Σαμαρά.
Η κοινή γνώμη είναι αυτή που με έχει “προσλάβει”, τιμώντας το site μου με το να είναι μέσα στα δημοφιλέστερα της χώρας και με κορυφαία επιρροή, χωρίς να είμαι εκδοτικό συγκρότημα, χωρίς να είμαι κρυφό ή φανερό μέλος κάποιου εκδοτικού ομίλου και χωρίς να διαθέτω τηλεοπτική στέγη για να διαφημίζω το site μου. Παρ’ όλα αυτά, πετύχαμε γιατί έχουμε τη δύναμη της ελεύθερης άποψης.
Έτσι μπορώ να γράφω ελεύθερα μια γνώμη που δεν αδικεί κανέναν. Κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω και το επόμενο διάστημα, στο οποίο όπως φαίνεται θα πάμε, δυστυχώς, σε διπλές εκλογές. Μέρα – μέρα θα γράφω και για το λάθος και το σωστό, απ’ όπου κι αν προέρχεται το ένα ή το άλλο.
Παραδοχή πρώτη λοιπόν. Δεν τρελαίνομαι για κανέναν. Ούτε για τον Τσίπρα, ούτε τον Σαμαρά. Αυτό ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή και στην κοινή γνώμη καθώς ταξιδεύει μέσα ένα κοκτέιλ φόβου κι ελπίδας. Και το κοκτέιλ αυτό είναι εκρηκτικό. Σαν το λάδι που μετέφερε το ιταλικό πλοίο που μίσθωσε η ΑΝΕΚ (συμφερόντων Βαρδινογιάννη και Τράπεζας Πειραιώς) , έβαλε κοντά στις 500 ψυχές πάνω σε μια πλωτή βόμβα και δυστυχώς ακόμη δεν ξέρουμε ούτε πόσοι σκοτώθηκαν, ούτε πόσοι αγνοούνται.
Η κοινή γνώμη λοιπόν φοβάται πως έχουν διαλυθεί τα πάντα και δεν υπάρχει κράτος να υπερασπιστεί τους Έλληνες. Τις ζωές τους. Τις δουλειές τους. Τις καταθέσεις τους. Τα σπίτια τους. Τις επιχειρήσεις τους. Και στο μόνο που ελπίζει είναι να μπει τέλος στον τυφλό κομματισμό που μας έχει διαλύσει ως ευνομούμενη πολιτεία και να ανοίξουμε τα μάτια μας έστω και στο παραπέντε, για να σώσουμε ό,τι σώζεται από την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων. Διότι αυτή και μόνον αυτή είναι που μπορεί να χρηματοδοτήσει ένα νέο κύκλο ανάπτυξης που θα φτάνει και στη βάση της κοινωνίας. Αλλιώς θα μιλάμε για «ευρωπαϊκό Μπαγκλαντές».
Στο παγκόσμιο σύστημα δεν υπάρχει Αη Βασίλης. Όσο η Ελλάδα δείχνει αδυναμία συγκρότησης αρραγούς εθνικού μετώπου διαχείρισης της κρίσης, τόσο πιο εκτεθειμένη θα είναι στην αρπαχτικότητα του εν εξελίξει οικονομικού πολέμου.
H κοινωνία δεν είναι διχασμένη σε αυτούς που φοβούνται και σε αυτούς που ελπίζουν. Έτσι θέλει να το παρουσιάζει ο τυφλός κομματικός φανατισμός. Η κοινωνία «γλιστράει» πάνω στα «λάδια» του φόβου και της ελπίδας ταυτόχρονα, καθώς νιώθει πως χάνει όλο και περισσότερη από την ελευθερία της. Και την ώρα που ελπίζει να σηκωθεί, φοβάται πως θα γίνει «μπουρλότο» και θα επικρατήσει το «ο σώζων εαυτόν σωθείτο….».
Κανένα κράτος δεν μπορεί να πάει μπροστά με το φόβο. Αλλά και κανένα κράτος δεν μπορεί να πλέει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Θα πρέπει λοιπόν η οξύτατη πόλωση που παίζει άγρια και με τον φόβο και με την ελπίδα, να δώσει τη θέση της σε μια αντιπαράθεση πολιτικών επιχειρημάτων, αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα στη συνεργασία και σφραγίζοντας την «κερκόπορτα» του διχασμού. Κι αυτό θα επιτευχθεί μόνον στο βαθμό που οι δύο πόλοι ( ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ) δείξουν έμπρακτα πως κατανοούν την ανάγκη να υπάρχει ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής: Η Ελλάδα.
Καλή χρονιά σε όλους.
