Γράφει η Νανά Καλιού
Καθήμενη στο λεωφορείο ακούω 2 κοπέλες να μιλάνε.
– Δε πάει το μακιγιάζ με το στύλ σου…
– Όχι, ε; Πολύ χάλια;;;
Γιατί μεγαλώνουμε δυστυχισμένα κορίτσια;; Γιατί είναι σημαντική η εξωτερική τους εμφάνιση τόσο σημαντική από κούνια; Γιατί να απασχολεί το 14χρονο το τι χρώμα θα έχει στα νύχια;; Γιατί στα παραμύθια σχεδόν όλες πρέπει να παντρευτούν το πρίγκιπα;
Μεγαλώνουμε κορίτσια που κατά το 75% έχουν τη βάση να εκμεταλλευτείς την ομορφιά σου και το σφρίγος σου όσο σε παίρνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να μας αγαπάς για να μας βολέψεις και εμάς λίγο. Αλλά κοίτα μη φανεί, γιατί θα σου πουν ότι είσαι κάτι που πρακτικά ΕΊΣΑΙ αλλά δε θέλουμε να το ξέρουν. Και είσαι κοπελάρα μου, γιατί αυτό σε μάθανε και στο μάθανε απενοχοποιημένα, μετά ήρθε και ο φεμινισμός και η επελευθέρωση και η ισότητα και και και… και όλα βολεμένα και για συνείδηση ΟΎΤΕ ΛΌΓΟΣ.
Βλέπω παιδάκια στις 10 το βράδυ στα πάρκα με η χωρίς συνοδό, την ώρα που τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι σπίτι, αν όχι στο κρεββάτι τους, μέχρι τα 12 το θεωρείς παιδί και μετά που θα σηκώσει μπαϊράκι και δε θα το μαζεύεις θα μετατραπεί σε μικρό και θα γίνει “κακή εφηβεία”;
ΤΟ ΜΥΑΛΌ ΣΟΥ Κ ΜΙΑ ΛΊΡΑ, κυρά μου, αν δεν είχες πρόγραμμα στο παιδί να έχει κάτι να περιμένει μεγαλώνοντας… όχι, δεν έγινε ξαφνικά αυτό τέρας.
Θες μετά στα 14 να μη βγαίνει από το σπίτι ντυμένο-γδυμένο για να τραβήξει τη προσοχή που νομίζει ότι μεγάλωσε αρκετά για να έχει. Περιμένεις από τους γιους των φιλενάδων σου που μαζί βγάζατε σέλφι με τα δεκάχρονα στα κλάμπ στις 2 το βράδυ το καλοκαίρι να σεβαστούν το ένα το άλλο. Δε κοιτάει καμία την ευθύνη της, μόνο λίμα και αι λάινερ (πως τα λέτε…)
Δεν αντιλέγω πριν μου πείτε για το χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου, ξέρω μάνες με παιδιά εκ διαμέτρου αντίθετα, έχουν όλα, όμως, μια κοινή βάση, εκτός και αν μπλέξανε. Εκεί δε μιλάμε για συνείδηση και, σαφώς, μιλάμε για επιλογή ατόμου, μιας και πλέον έχεις τη δύναμη της επιλογής. Ελάχιστοι μπλέκουν άσχημα πριν τα 17…ε, 17 δεν είναι παιδί και έχει περάσει στο στάδιο που δε μπορείς να επέμβεις πολύ, μόνο να υπομείνεις.
Όταν λοιπόν δε θεωρείς κακό που το μισό πωπουδάκι της 13χρονης, 15χρονης κόρης σου είναι έξω και το θεωρείς παιδί, χαριτωμένο, αξιοζήλευτο, θα σου πω ότι ΌΛΟΙ οι άντρες από 15-70 θα γυρίσουν να τη δουν και το 70% αυτών θα επωφελούνταν αν είχε την ευκαιρία. Ξέρεις που είσαι. Όπως νιώθεις εσύ καλά στα 45 σου να στη πέφτουν τα 25χρονα, γιατί νιώθεις όμορφη και νεώτερη (άσχετα αν ξέρεις ΠΟΛΎ καλά γιατί το κάνουν), έτσι και αυτό το παιδάκι θα νιώσει κολακευμένο, γιατί νιώθει “ώριμο” αλλά αυτό ΔΕ ΞΈΡΕΙ γιατί το κάνει ο άλλος.
Του μαθαίνεις αυτά που βολεύουν για να δικαιολογήσεις αυτά που θές, αλλά όχι να σέβεται τον εαυτό του… μετά απλά το απαιτείς. Από ποιόν μωρέ;;; Χάζεψες;;; Δεν είναι κούκλα, δεν είναι πρότυπο ή χορεύτρια στην τηλεόραση, δεν είναι πορεία ο πλούσιος γαμπρός, δεν είναι εξυπνάδα να μάθεις το πως να διατίθεσαι, δε κάνουμε έκπτωση σε εμάς για να έχουμε μεγαλύτερο “αγοραστικό κοινό”.
Μας φάγανε τα “δικαιώματα”. Να είσαι όμορφη ναι, αυτό ξεκινάει ΒΑΣΙΚΆ από την καθαριότητα που ελάχιστα κορίτσια πλέον τη μαθαίνουν, να είσαι προσεγμένη και σέξυ, ΣΑΦΏΣ, αυτό δε σημαίνει να είσαι γυμνή ουρλιάζοντας για το ΔΙΚΑΊΩΜΑ σου να εκφράζεσαι και να ντύνεσαι όπως θες. Οκ, δικαίωμα μου να σε βλέπω και να κρίνω τι είσαι, γιατί αν έχεις ανάγκη χρήσεως του δικαιώματος να περπατάς με τα εσώρουχα και να μη σε βιάζουν, τότε έχεις πιο πολλά ψυχολογικά και κόμπλεξ από τα τέρατα στα “τσίρκο τεράτων” το μεσαίωνα. Τέλος. Τίποτα άλλο.
Η ανασφάλεια στο φουλ και το τρέμουλο μη χαθούμε από την “ερωτική αγορά”. Τελικά αυτό είσαι;;;; Και θες λέει και οικογένεια, επιβεβαίωση ότι κάποιος σε διάλεξε… και φτιάχνεις το ίδιο δυστυχισμένα πλάσματα που οι άντρες (τους οποίους προσεχώς θα στολίσω επίσης) θα εκμεταλλευτούν αδειάζοντας τα, εγώ αυτό ξέρω και αν θες να πεις ότι απλά είμαι μια γρέτζω με παλιές αρχές που κρίνει απλά κόσμο, ένα θα σου πω. Όταν ήμουν εγώ 20 οι φούστες, και τα σορτσάκια ήταν στο ίδιο μήκος με της δικές σας (δηλαδή ανύπαρκτα), σήμερα απλά σε άλφα γραμμή και όχι κολλητές, ούτε τότε τα φορούσα, ακόμα και αν μπορούσα και στα 40. Αν μου έλεγε η μαμά μου να βρώ έναν καλό γαμπρό; Σαφώς. Αν ήμουν όμορφη;; Λένε ότι ήμουν η πιο όμορφη στη περιοχή που έμενα. Αν “έκραζα” (όπως λέτε) για τα ίδια και τότε; Σαφώς, και πολύ χειρότερα, άλλωστε τότε ξεκινούσαν οι διαζευγμένες να κρατάνε τα παιδάκια μέχρι της 12 στα πάρκα για να δουν το αμόρε… και τα ίδια θα έκανα και αν γεννιόμουν το 2086 που, ΑΝ υπάρχουμε στο πλανήτη και συνεχίσουμε με αυτά τα μυαλά, μάλλον οι γυναίκες θα έχουν μεταφέρει το “λιλί” τους στο γόνατο για να είναι πιο “εύχρηστο”.
Δεν είναι κακό να μη κάνεις παιδιά, να “θυμηθείς ότι δεν έζησες” ΑΦΟΎ κάνεις παιδί είναι ΑΔΙΆΦΟΡΟ, καθώς και σχεδόν καταδικαστικό για το παιδί σου. Να δουλέψεις ναι, να λείψεις 20 ώρες ναι, το δικό του πρόγραμμα, όμως, πρέπει να είναι ιερό, τα ζωντανά παραδείγματα προς αποφυγή στο δρόμο και η αιτιολόγηση καθημερινά και απαραίτητα, ο σεβασμός στον εαυτό μας μάθημα νούμερο ένα για όλα τα χρόνια που θα μεγαλώνει, η αναγνώριση του όμορφου πάνω μας και γύρω μας αναγκαία, το να μας αρκεί αυτή η γνώση από εμάς και να μην κουβαλάμε κόμπλεξ αναγνώρισης αυτού… ΘΗΣΑΥΡΌΣ.
Βλέπω σε αυτό το μαραφέτι κοριτσάκια που έχουν ΑΝΆΓΚΗ την προσοχή των ανδρών, όχι απλά για επιβεβαίωση πλέον αλλά για “συντήρηση” της ομορφιάς τους. Και είναι από μόνοι τους άγγελοι ήδη από το πρωί μέχρι το βράδυ! Έχουν την ανάγκη για πράγματα που θέλουν λεφτά… και τα λεφτά είναι πολλά, μάτια μου. Που να βρεις έναν με πολλά, όπως είπε η μάνα σου ή όπως θα ήθελε να βρει και η ίδια. Το κορμί σου ακόμα υπέροχο και αυτοί τσιμπάνε, οι μικρότεροι, οκ, σου αρέσουν και λίγο, αλλά δεν έχουν λεφτά, οι σαλιάρηδες, όμως, έχουν, γιατί όχι; Απλά, δεν είναι ένας… και έχω νύχι και ρίζα να κάνω…
Creative adult is the child who survived…
