Είχα τις προάλλες έναν «πολιτικά ορθό» διάλογο στο twitter με τον ευρωβουλευτή της ΝΔ Γιώργο Παπανικολάου. Διάλογο ας πούμε των «βορείων προαστίων», με ευγένεια δηλαδή αλλά στην ουσία θες να πλακώσεις στις μπουνιές τον άλλο. Τον ερέθισε η αναφορά μου στα παιδιά του «κομματικού σωλήνα» και με ρώτησε εκνευρισμένος αν τον ξέρω. Θα ήταν μια μεγάλη συζήτηση από το twitter για αυτό και επιλέγω να τη συνεχίσω από εδώ.
Αν τον ξέρω, επειδή πίναμε σφηνάκια σε «γκλαμουράτα» μπαρ; ΄Όχι! Αν τον ξέρω, επειδή πίναμε μαζί «φρέντο» στο Da Capo; Όχι! Αν τον ξέρω επειδή ανοίξαμε μαζί μερικά κεφάλια σε γενικές συνελεύσεις φοιτητών; Όχι! Αν τον ξέρω επειδή κολλάγαμε όλο το βράδυ αφίσες; Όχι! Αν τον ξέρω, επειδή φτιάχναμε μαζί «στρατούς» για πάσα χρήση; Όχι!
Ξέρω πολύ καλά όμως τον κ. Παπανικολάου και τους ομοίους του, ως ένας απλός πολίτης.
Ξέρω ότι υπήρξε επικεφαλής της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων. Ο φοιτητικός συνδικαλισμός κατέστρεψε τα πανεπιστήμια. Το ζητούμενο δεν ήταν πλέον να είναι κανείς ένας καλός ή συνεπής φοιτητής, αλλά ένας πρόθυμος χειροκροτητής και αφισοκολλητής. Ένας ιμάντας μεταβίβασης των κομματικών εντολών στα αμφιθέατρα. Ένας επιδέξιος διαχειριστής κομματικών ρουσφετιών στα πανεπιστήμια, από το ποιος θα γίνει καθηγητής μέχρι το ποιος θα κάνει μεταπτυχιακό και ως την παροχή σημειώσεων για τις εξετάσεις. Όσο το κομματικό γαϊτανάκι και οι φοιτητικές παραφυάδες του είχαν τον απόλυτο έλεγχο των πανεπιστημίων αυτά πήγαν από το κακό στο χειρότερο, έγιναν εκτροφεία σκανδάλων και βρέθηκαν να είναι στις τελευταίες θέσεις στις λίστες των πανεπιστημίων διεθνώς.
Ξέρω ότι υπήρξε πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ σε όλη τη διάρκεια της κυβέρνησης Καραμανλή. Οι πολιτικές νεολαίες, ειδικά κατά τις περιόδους που τα κόμματά τους κυβερνούσαν, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά τεράστια φάμπρικα πελατειακών σχέσεων και ρουσφετιού. Ποιες ιδέες και ποιες απόψεις; Ο συνωστισμός στους προθαλάμους των κομματικών νεολαιών ήταν το διαβατήριο για εύκολες σπουδές, εύκολη θητεία και εύκολο διορισμό στο δημόσιο. Οι πολιτικές νεολαίες είναι κατ’ εξοχήν υπεύθυνες για το γεγονός ότι οι νέες γενιές έχοντας μάθει στα εύκολα και στα βολικά, έχασαν σε ένα μεγάλο μέρος τους τη φλόγα που πρέπει να καίει μέσα σε έναν νέο άνθρωπο. Ποια δημιουργικότητα και ποια πρωτοβουλία; Όλα αναλάμβανε να τα φροντίσει και να τα λύσει η κομματική γκουβερνάντα.
Ξέρω, πως αυτές οι «πολύτιμες» υπηρεσίες εξαργυρώθηκαν κι έτσι ο κ. Παπανικολάου είναι σήμερα ευρωβουλευτής. Η θέση του έλληνα ευρωβουλευτή έχει αποδειχθεί διαχρονικά μια πολύ καλά αμειβόμενη διασκέδαση. Ακόμη και σήμερα, στην πιο δύσκολη στιγμή των σχέσεων της χώρας με την Ε.Ε, οι έλληνες ευρωβουλευτές λάμπουν δια της απουσίας τους. Ζουν μέσα στην «τρελή χαρά», ελεύθεροι κι ωραίοι, χωρίς άγχη και ανασφάλειες, απολαμβάνοντας άλλη μια παροχή από τα κόμματά τους. Άσε που μπορούν να κυκλοφορούν και ελεύθερα στο δρόμο, γιατί δεν τους ξέρει κανένας!
Ξέρω τέλος, ότι ο κ. Παπανικολάου κάποια στιγμή θα επιστρέψει στην πατρίδα που νοστάλγησε για να γίνει βουλευτής. Αυτή η τόσο συνηθισμένη «καριέρα» από τα αμφιθέατρα μέχρι την καρέκλα του ευρωβουλευτή, του βουλευτή και του Υπουργού, με μόνο προσόν την αφοσίωση στην εκάστοτε κομματική ηγεσία, είχε ένα πολύ χειροπιαστό αποτέλεσμα. Έριξε την Ελλάδα στα βράχια. Κι αντί όσοι μετείχαν σε αυτή τη συστηματική καταστροφή να πουν ένα «συγγνώμη», εξακολουθούν με θράσος και αλαζονεία να παίρνουν πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς τους.
ΥΓ1: Αν αυτή η «καριέρα» δεν είναι ο ορισμός του «κομματικού σωλήνα» τότε τι είναι;
ΥΓ2: Αντίστοιχο σχόλιο με αυτό που έκανα την προηγούμενη εβδομάδα στο twitter του κ. Παπανικολάου, έκανα χθες βράδυ στον Χρήστο Παπουτσή. Ξέρω πολύ καλά και αυτόν. Επειδή είχα δουλειά όλο το πρωί, δεν μπήκα στο twitter. Αν έχει απαντήσει, θα έχω συνέχεια και με αυτόν.
