Μαθήματα «αυτοδιαχείρισης» στους εργαζόμενους των Τσιμέντων Χαλκίδας έκαναν οι συνδικαλιστές της Καβάλα Όιλ, που μέχρι πρόσφατα είχαν το πάνω χέρι στην εκμετάλλευση των πετρελαίων του Πρίνου. Αφού λοιπόν το καθεστώς άλλαξε στην εταιρεία, τον πλήρη έλεγχο της οποίας είχαν για πάνω από 10 χρόνια, και το «πάρτι» με τα πετρέλαια τελείωσε, σκέφτηκαν να μεταλαμπαδεύσουν το «know how» της «αυτοδιαχείρισης» με ξένα κόλλυβα θα λέγαμε εμείς και στη Χαλκίδα.
Αρωγός στο «σεμινάριο» που έγινε στις 23 Μαΐου στη Χαλκίδα, το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων με διακριτική παρουσία προσκείμενων στο ΣΥΡΙΖΑ συνδικαλιστών. Το όλο concept που ανέλυσε στους εργαζόμενους των Τσιμέντων ο Βαγγέλης Παππάς, πρωτεργάτης της «αυτοδιαχείρισης» στον Πρίνο, είναι να συνεχίσουν να εμφανίζονται στο εργοστάσιο, αφού η εταιρεία τους πληρώνει και την κατάλληλη στιγμή και εφ΄όσον η εταιρεία θελήσει να εφαρμόσει πρόγραμμα μείωσης προσωπικού ή εθελούσιας, μια και η παραγωγή έχει σταματήσει, να προχωρήσουν σε κατάληψη και λειτουργία του από τους ίδιους.
Το μοντέλο αυτό εφάρμοσε και ο ίδιος στον Πρίνο, όταν την εκμετάλλευση του πετρελαίου εγκατέλειψε η καναδέζικη κοινοπραξία. Και έτσι λειτουργούσε η εκμετάλλευση μέχρι που συνεργάστηκε με «κάποια εταιρία». Το μόνο που ξέχασε ο αρχισυνδικαλιστής του Πρίνου, είναι ότι στο όλο σχέδιο είχε συμμάχους το Δημόσιο, ιδιοκτησία του οποίου είναι όλες οι εγκαταστάσεις και το πετρέλαιο.
Στην περίπτωση των Τσιμέντων Χαλκίδας ωστόσο, ιδιοκτήτης υπάρχει και η είναι η γαλλική Lafarge. Ας φανταστεί λοιπόν κανείς τι έχει να γίνει, αν μετά από μία κατάληψη, το τοπικό σωματείο φέρει δικό του επενδυτή, που θα είναι μάλλον τοπικός εργολάβος, για να εγκατασταθεί σε ξένη περιουσία.
Οι συνδικαλιστές από την πλευρά τους μπορεί να λένε ό,τι θέλουν και να κάνουν σχέδια επί χάρτου. Είναι όμως δυνατόν κοινοβουλευτικά κόμματα να υποστηρίζουν παρόμοια σχέδια;
Τελικά όμως φαίνεται ότι στην Ελλάδα των «ψεκασμένων» όλα είναι δυνατά.
